Roman Stola grupa 7
Ekologiczne Podstawy Hodowli Lasu
Temat: Typologiczna analiza siedlisk
q Analizy cząstkowe:
Drzewostan buduje olsza pierwszej klasy bonitacji. Jesion jako gatunek domieszkowy występujący w większości warstw wskazuje na siedlisko olsu jesionowego. W drugim piętrze znaleźć można też wiąz – gatunek o wysokich wymaganiach względem troficzności i wilgotności gleby. W podszycie występuje jedynie czeremcha i porzeczka. Ta ostatnia charakteryzuje siedliska żyzne, wilgotne.
Złożone jest ono z gatunków wymagających gleb żyznych i wilgotnych. Występuje tu gatunek różnicujący OLJ od Ol – śledziennica skrętolistna. Gatunkami różnicującymi olsy od lasu wilgotnego są wiązówka, knieć błotna, rzeżucha gorzka. Większą część pozostałych gatunków należy do częstych na siedlisku olsu jesionowego. Jednakże występowanie kosaćca, pępawy błotnej czy tojeści pospolitej wskazuje na warunki podobne do panujących na olsie. Brak tu jednak turzyc, których duża ilość jest charakterystyczna dla olsu.
Gleby murszowate mineralno – murszowe, o niewielkiej miąższości murszu stanowią podłoże, na którym najczęściej powstają bardzo żyzne i wilgotne siedliska olsu jesionowego (przy osuszaniu łatwo zmniejsza się ich żyzność). Powierzchniowo występują mursze, głębiej piaski gliniaste i piaski pochodzenia jeziornego. Wysokie pH i próchnica typu mull mokry odpowiadają tym siedliskom.
q Analiza syntetyczna:
Na opisywanej powierzchni występuje ols jesionowy – wynika to ze wszystkich analiz cząstkowych. Wysoki poziom przepływowej wody gruntowej (jednak nie napowierzchniowej) odpowiada temu siedliskowemu typowi lasu. Od olsu typowego odróżnić można ols jesionowy na podstawie głębokości występowania materiału organicznego – murszu. Stan uwilgotnienia – siedlisko mokre, pod silnym wpływem wody gruntowej o bardzo płytkim poziomie
Nr profilu 99 powierzchnia druga
Drzewostan – BMśw
Dominuje sosna bardzo wysokiej klasy bonitacji (Ia.3). W pierwszym piętrze spotkać można także brzozę i dąb. Ten ostatni tworzy też słabo rozwinięte drugie piętro. W podszycie o pokryciu jedynie 20% występuje czeremcha i jałowiec, mniej jest natomiast jarzębiny i kruszyny. Bonitacja sosny wskazywałaby nawet na siedlisko LMśw, lecz w takim przypadku w składzie drzewostanu musiałaby znaleźć się większa liczba gatunków liściastych, o większym udziale. Również podszyt jest typowy dla boru mieszanego – nie występuje tu leszczyna, trzmielina czy głóg, które to porastają gleby żyźniejsze – odpowiadające siedliskom lasów mieszanych.
Runo – BMśw
Pokrywa runa (czernicowo – mszysta) charakterystyczna jest dla siedlisk BMśw. Pośród łanowo występujących borówek można tu znaleźć różnicujące dla BMśw narecznicę krótkoostną, malinę kamionkę, płonnika strojnego. Dużo jest gatunków częstych – borówek, rokietnika. Występuje tu też kosmatka owłosiona, trzcinnik i pszeniec – rośliny znajdujące dobre warunki do rozwoju na siedliskach borów mieszanych.
Gleba – BMśw1
Gleba rdzawa właściwa, wytworzona na piaskach sandrowych akumulacji wodnolodowcowej, cechuje się przeciętną żyznością. Piaski słabogliniaste na piaskach luźnych odpowiadają borom mieszanym. Próchnica typu mor charakterystyczna jest dla borów (rzadziej BMśw), jednak w tym przypadku może to być spowodowane tym, że siedlisko to kształtowało się dopiero 45 lat. Wcześniej powierzchnia ta zajęta była pod uprawy rolne. Gatunkiem tworzącym drzewostan jest wyłącznie sosna dająca kwaśną ściółkę (przyczynia się to do tworzenia próchnicy butwinowej). Poziom występowania wody gruntowej g6 określa siedliska umiarkowanie świeże tzn. bez wpływu wody gruntowej na siedlisko.
Wszystkie analizy cząstkowe są mniej więcej zgodne, jednak określanie siedliskowego typu lasu na powierzchni porolnej może być błędne ze względu na nie wykształcone jeszcze w pełni atrybuty siedliska leśnego. Na podstawie opisanych wyżej charakterystyk można określić STL powierzchni drugiej na BMśw1. bardzo wysoką bonitację sosny można tłumaczyć zasobnością gleby porolnej w składniki pokarmowe.
Nr profilu 32 powierzchnia trzecia
Drzewostan – Bśw
W drzewostanie występuje jedynie sosna, której klasa bonitacji zbliżona jest do trzeciej (II.7). W dolnym piętrze występuje nalot sosny i brzozy oraz jałowiec. Pokrycie warstwy drzewostanu wynosi 70%, a podszytu 10%. Wszystkie te cechy wskazują na siedlisko boru świeżego (Bśw).
Runo – (Bśw)
Słabo rozwinięte runo o pokryciu 15% składa się głównie z borówek i wrzosu. Oprócz nich występują gatunki borowe takie jak kostrzewa owcza, kosmatka, trzcinnik. Warstwa mchów silnie rozwinięta, złożona z widłozębów, rokieta, chrobotków. Wszystkie wymienione gatunki wskazują na siedlisko boru świeżego.
Gleba – Bśw1
Gleby rdzawe bielicowo – rdzawe, powstałe na piaskach eolicznych, o niskim pH (4-5), odznaczają się niewielką żyznością. Budują je piaski luźne. Próchnica typu mor charakterystyczna jest dla siedlisk borowych. Poziom występowania wody gruntowej określony symbolem g6 klasyfikuje badaną powierzchnię pośród siedlisk świeżych, w których woda nie ma wpływu na siedlisko.
Wszystkie analizy cząstkowe wskazują na przynależność badanej powierzchni do siedliskowego typu lasu – boru świeżego. W tym przypadku nie występują cechy zniekształcania lub degradowania się siedliska. Ostateczną diagnozą będzie więc bór świeży w wariancie umiarkowanie świeżym, w stanie zbliżonym do naturalnego.
rotheden