Ekologia.doc

Agnieszka Skotniczna, gr. VII OŚ

Najczęściej występujące grupy, to: Euphorbia exigua VII oraz Cirsicum arvense XXIX.

Grupa VII opisuje gleby zimne, mokre, zasobne w węglan wapnia, a obojętne na zapotrzebowanie na azot, o umiarkowanej aktywności biologicznej. Natomiast grupa XXIX opisuje gleby, które są zimne, obojętne na wskaźniki W, R, N oraz G. Chwasty w tej grupie rozwijają się na wszystkich glebach, przy założeniu, że dana gleba jest wystarczająco zasobna w składniki pokarmowe.

Najczęściej występującą grupą jest Scleranthus annus XIII. Grupa opisuje gleby bardzo zimne, mokre, o bardzo małej zasobności w węglan wapnia, o niskiej zawartości azotu, o bardzo niskiej aktywności biologicznej. Dana grupa charakteryzuje się niską przydatnością do uprawy.

Odpowiedzi na zadane pytania:

1)      Jakie są różnice pomiędzy metodą Hilbiga, a metodą Ellenberga?

Obie z metod opisują glebę za pomocą bioindykatorów – chwastów, natomiast metoda Hilbiga jest metodą synekologiczną, a metoda Ellenberga – autekologiczną. Ponadto w metodzie Hilbiga występują 33 grupy ekologiczno-socjologiczne, z których należy wybrać grupę występującą najliczniej i na jej podstawie opisać zdjęcie fitosocjologiczne.

2)      Która z tych metod jest dokładniejsza i dlaczego?

Wydaje mi się, że metoda Ellenberga jest metodą dokładniej opisującą daną glebę, ponieważ brane są pod uwagę wszystkie chwasty występujące w wykonanym zdjęciu fitosocjologicznym, a nie jedynie te występujące najczęściej (co często przekłada się jedynie na kilka z kilkunastu gatunków). Ponadto w metodzie Ellenberga należy wziąć pod uwagę stopień ilościowości w skali Braun-Blanqueta, przeciętny procent pokrycia, oraz policzyć średnią wartość wskaźników TWRNG, oceniając glebę w oparciu o liczby graniczne. Zatem metoda Hilbiga nie oddaje tak dobrze obrazu gleby jak metoda Ellenberga.

2