10 lat w UE.pdf

(314 KB) Pobierz

DZIESIĘĆ LAT W UNII

Dziesięć lat w Unii

amiętamy ten entuzjazm większej części polskiego społeczeństwa, któ-

re we wzmocnionym uniopropagandą referendum akcesyjnym w 2003 roku

poparło wstąpienie naszego kraju do Unii Europejskiej (dla przypomnienia:

ZA było ponad 77 procent głosujących). Ludziom wydawało się, że dzięki temu

u nas wkrótce będzie jak na Zachodzie. Czy ich wyobrażenia się spełniły? Co

mamy z Unii? W czym nasze członkostwo nam szkodzi?

W latach 2004 – 2013 średnioroczny wzrost gospodarczy Polski wyniósł nie-

całe 4 procent, podczas gdy w dekadzie poprzedzającej wstąpienie naszego kraju do

UE – sięgnął 4,6 procent. Jeszcze mniej korzystnie (dla Unii i dla Polaków) wygląda

sprawa wynagrodzeń. Otóż zgodnie z danymi GUS-u, w latach 1995 – 2004 śred-

nie wynagrodzenie brutto w Polsce po uwzględnieniu inflacji (realnie) zwiększyło się

aż o 56 procent, podczas gdy w latach 2004 – 2014 wzrosło zaledwie o 26 procent. Poza

Unią także szybciej wzrastał eksport i import. W latach 1995 – 2004 wartość handlu

zagranicznego po uwzględnieniu inflacji wzrosła o 130 procent (eksportu o 112

procent), podczas gdy w latach 2004 – 2013 – o zaledwie 69 procent (eksportu

o 79 procent). Fałszywe jest, więc twierdzenie euroentuzjastów, że dzięki Unii

możemy więcej eksportować, skoro eksport wzrastał niemal dwa razy szybciej,

gdy byliśmy poza Unią! Okres członkostwa w UE był natomiast korzystniejszy

dla polskiej gospodarki, jeśli chodzi o inwestycje zagraniczne, których wzrost

znacząco przyspieszył. Łączna wartość bezpośrednich inwestycji zagranicz-

nych w pierwszym omawianym okresie wyniosła 48,4 mld euro, podczas

gdy od wejścia do UE do 2012 roku – 97,8 mld euro. Mimo to podczas 10 lat

członkostwa spadł udział przemysłu w wytwarzaniu polskiego PKB z około 22

procent do zaledwie 18 procent.

Unia winna długowi

Kiedy w 2004 roku Polska wchodziła do Unii Europejskiej bezrobocie wy-

nosiło aż 19,5 procent, 10 lat później przekraczało 14 procent, czyli było niższe

o ponad 5 punktów procentowych. Z danych Eurostatu wynika, że licząc we-

dług parytetu siły nabywczej, PKB Polski na osobę w 2004 roku wynosił 51

procent średniej unijnej, podczas gdy w 2012 roku zwiększył się do 67 procent.

W tym czasie Polacy nieco przybliżyli się także do bogactwa Niemców (ale

to bardziej za sprawą słabego wzrostu gospodarczego u naszego zachodniego

DZIESIĘĆ LAT W UNII

sąsiada niż wysokiego u nas). Otóż w 2004 roku PKB Polski na osobę wynosił

44 procent średniej niemieckiej, podczas gdy w 2012 roku sięgnął 54 procent.

– PKB na jednego mieszkańca dla państw V4 [Grupa Wyszehradzka – Polska,

Czechy, Węgry, Słowacja] według standardów siły nabywczej wzrósł z 49 pro-

cent średniej dla UE15 w 2003 roku do 65 procent w 2013 roku. „Tym samym,

zróżnicowanie wynagrodzeń pomiędzy V4 a starymi członkami UE zmniejszyło

się o jedną trzecią” – mówi Juraj Kotian z Grupy Erste.

W 2004 roku zadłużenie publiczne Polski wynosiło 431 mld zł (47 procent

PKB), podczas gdy w 2014 roku sięga niemal biliona złotych (58 procent PKB). Ozna-

cza to, że dług publiczny jest ponad dwa razy większy. Co gorsza, w ogólnym długu

zwiększył się także udział zadłużenia zagranicznego – z 26 procent do 31 procent.

W znacznej mierze to Unia Europejska jest winna wzrostowi zadłużenia Polski.

Z jednej strony, co roku trzeba płacić coraz wyższą składkę unijną (do kwietnia

2014 roku łączna składka unijna Polski przekroczyła 130 mld zł – to ponad 8000

zł na każdego pracującego Polaka, a w latach 2013 – 2020 wyniesie, co najmniej

150 mld zł), a z drugiej – wydaje się jeszcze większe miliardy na współfinansowanie

(często nikomu niepotrzebnych, albo na dodatek generujących dodatkowe koszty)

projektów realizowanych za unijne dotacje.

Ponadto z informacji Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju wynika,

że w latach 2007 – 2013 poprawnie złożonych wniosków o unijne dotacje było aż

dwa razy więcej niż podpisanych później umów z beneficjentami. Otóż do 8 czerwca

2014 roku złożono 297 tysięcy wniosków, a z beneficjentami podpisano 99 213

umów. Oznacza to, że przygotowanie ton dokumentów dla 198 tysięcy wniosków

i praca ludzi w to zaangażowanych poszła na marne! Ile do tego było wniosków

źle przygotowanych czy też odrzuconych z błahego powodu? Czy ktoś policzył

te wszystkie koszty?

W 2004 roku łączne zadłużenie polskiego sektora samorządowego wyno-

siło 18,4 mld zł, a po 10 latach członkostwa w Unii Europejskiej i intensywnym

braniu dotacji – wzrosło do 70 mld zł, czyli aż o 280 procent! Finanse poszczegól-

nych samorządów pogorszyły się w sposób dramatyczny. Na początku 2007 roku

zadłużenie Lublina wynosiło 190 mln zł, a do początku 2014 roku wzrosło do 800

mld zł! Licząc w stosunku do dochodów, zadłużenie Katowic, Kielc czy Białego-

stoku wzrosło o ponad 100 procent tylko w latach 2009 – 2013. W tym samym

okresie władze Szczecina rekordowo zwiększyły swój dług z 21 procent dochodów

do 53 procent, czyli o ponad 150 procent. Jeśli samorządowcy nadal będą w takim

tempie brać unijne dotacje, to w perspektywie finansowej 2013 – 2020 czeka nas

najprawdopodobniej seria bankructw.

Wszelkie dotacje są nie tylko kosztowne, ale na dodatek szkodliwe, szcze-

gólnie dla gospodarki. Zachęcają do interwencjonizmu państwowego, wymuszają

państwowe planowanie i inwestycje, jak za PRL-u, oraz naruszają równowagę ryn-

DZIESIĘĆ LAT W UNII

kową. „Dotacje zmieniają zachowanie odbiorców. Podobnie jak w wypadku za-

siłkowiczów zmniejszają się chęci do pracy, tak w wypadku zasiłków dla biznesu

zmniejsza się konkurencyjność przedsiębiorstw. Subsydia hamują firmy, a nie dają

zachęty do rozwoju wydajności lub innowacyjności” – napisał Chris Edwards

z amerykańskiego Instytutu Katona. Na dodatek, dotacje tworzą różnego rodzaju

patologie na styku polityki i gospodarki. To praca, a nie dotacje budują dobrobyt

i myślę, że uprawnione jest twierdzenie, iż z powodu konieczności wchłaniania

unijnych dotacji rozwijamy się WOLNIEJ niż gdyby ich nie było! „[Żebrak – przyp.

TC] może się zmienić tylko wtedy, gdy zarzuci żebranie i weźmie się do prawdzi-

wej pracy. Dlatego dla Polski będzie lepiej, jeżeli dostaniemy z Unii jak najmniej

pieniędzy” – napisał prof. Krzysztof Rybiński na łamach portalu wPolityce.pl.

Dotacje, to także uzależnienie od darczyńcy – nikt przecież nikomu nic nie da

za darmo. O szkodliwości dotacji świadczy dodatkowo fakt, że unijne dotacje dla

sektora badawczo-rozwojowego spowodowały… spadek innowacyjności polskiej

gospodarki. Polska znajduje się na czwartym miejscu od końca tzw. unijnej tabli-

cy wyników badań i innowacji.

Dotacje są także winne temu, że pogłębia się przepaść pomiędzy tzw. Pol-

ską A i Polską B. Dodatkowy deszcz unijnych pieniędzy na Polskę Wschodnią,

m.in. na wyrównywanie jej szans rozwojowych, spowodował, że ten rejon rozwija

się wolniej niż reszta kraju i w efekcie – jak podaje „Dziennik Gazeta Prawna”

– na przykład w województwie podkarpackim w 2012 roku PKB na osobę był

niższy o 33 procent od średniej krajowej, podczas gdy jeszcze w 2001 roku róż-

nica wynosiła 28,1 procent. W 2011 roku PKB województwa lubelskiego na

osobę wynosił zaledwie 44 procent średniej unijnej. „Pogłębiają się różnice

między poziomem rozwoju poszczególnych regionów. Zamożne wojewódz-

twa rozwijają się coraz szybciej, ale uboższe zbyt wolno nadrabiają zaległości

cywilizacyjne” – pisał w 2012 roku prof. Jan Wiktor Tkaczyński z Instytutu

Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Dobrobytu nie zbuduje się także na biurokracji, a od wejścia do Unii

Europejskiej liczba zatrudnionych w administracji państwowej i samorządo-

wej zwiększyła się o niemal 100 tysięcy osób, czyli o ponad 20 procent. Jak

słusznie w książce

Ostatnie lata euro

stwierdza Bruno Bandulet, niemiecki

publicysta ekonomiczny, dotacje unijne „smarują tryby korupcji, napełniają

kieszenie nowobogackich elit politycznych. Służą nie tyle celom ekonomicznym,

co uzależnieniu owych elit. Od odbiorców pieniędzy oczekuje się, że nie będą

sprawiać kłopotów podczas głosowań w Brukseli. Do tej pory funkcjonowało

to całkiem dobrze. Warto wyobrazić sobie, jak solidna okazałaby się europejska

przyjaźń, gdyby cały ten monstrualny mechanizm subwencji przestał działać

i nikogo już nie można byłoby kupić”.

DZIESIĘĆ LAT W UNII

Unioregulacje prowadzą do nędzy

Unia Europejska swoimi regulacjami napędza ceny. Wiele produktów

bardzo podrożało wyłącznie dlatego, że Bruksela wymusza minima podatkowe

(np. w przypadku akcyzy). Przed wejściem do bloku polscy politycy zobowiązali

się, o czym nie mówiło się wtedy w mediach, do stopniowego, ale znacznego

podniesienia różnych podatków akcyzowych. Tak jest w przypadku węgla,

koksu, paliw czy papierosów. W znacznej mierze z powodu narzuconego przez

Unię wzrostu akcyzy wynikającego z unijnej dyrektywy energetycznej, a także

konieczności dolewania biopaliw, od 2004 roku cena benzyny bezołowiowej

95 oktanów na stacjach benzynowych wzrosła o prawie 70 procent (z 3,2 zł do

5,35 zł), a oleju napędowego aż o 95 procent (z 2,8 zł do 5,45 zł)! Czy ktoś

jeszcze pamięta cenę benzyny w 1997 roku, która wynosiła wtedy 1,5 zł za

litr? I to już od tamtego czasu polskie władze, przystosowując nas stopniowo

do unijnych regulacji, zaczęły podnosić akcyzę. Aktualnie około połowa ceny

paliw to podatki. Z kolei w kosztującej około 12 – 13 zł paczce papierosów

ponad 10 zł stanowi akcyza i VAT. A warto pamiętać, że jeszcze w 2004 roku

paczka papierosów kosztowała średnio 4,6 zł. Oznacza to wzrost ceny w ciągu

10 lat aż o ponad 180 procent! Akcyza będzie rosnąć aż do 2018 roku, kiedy

paczka papierosów będzie kosztowała co najmniej 15 zł. Nie ma co się, więc

dziwić, że Polacy zarówno paliwa, jak i papierosy czy wódki (w cenie, której

podatki stanowią około 70 procent) masowo kupują przemycane zza wschod-

niej granicy: z Rosji, Białorusi czy Ukrainy – tam jest znacznie taniej, bo tam

nie ma Unii Europejskiej z jej regulacjami. Coraz więcej będzie też fabryk pa-

pierosów wytwarzających ten towar w szarej strefie bez państwowych haraczy.

Także unijne przepisy wymusiły wprowadzenie w Polsce akcyzy na węgiel i koks,

której wcześniej w ogóle nie było. W kolejce jest wprowadzenie jednakowego

opodatkowania energii elektrycznej w całej UE.

Unię Europejską należy również obarczyć winą za wzrost cen niektórych

produktów spożywczych. To wynik limitów w rolnictwie, które wymuszane

są nierynkową Wspólną Polityką Rolną i Wspólną Polityką Rybołówstwa. Na

przykład od 2004 roku cena mleka zwiększyła się aż o 150 procent, a cukru – o 70

procent! Limity produkcyjne cukru są coraz mniejsze, co powoduje z jednej stro-

ny zamykanie w Polsce cukrowni i braki na rynku, a z drugiej – napędza wzrost

cen. Tylko w wyniku unijnych regulacji dotyczących cukru tracimy – jak twier-

dzi Marek Przeździak, sekretarz generalny Polbisco, Stowarzyszenia Polskich

Producentów Wyrobów Czekoladowych i Cukierniczych – 2 mld zł rocznie.

To wynik braku rynku i „reformy” z 2006 roku, która zmniejszyła limity

produkcyjne dla Polski z 2 mln ton do 1,4 mln rocznie. Podobne kwoty Unia

stosuje choćby w przypadku produkcji mleka, masła, lnu i konopi na włókno,

DZIESIĘĆ LAT W UNII

pomidorów do przetwórstwa i innych produktów rolnych czy też połowów ryb.

W rezultacie od czasu wejścia do UE produkcja mleka w Polsce spadła o ponad

30 procent i zlikwidowano prawie połowę cukrowni. Ludwik Staszyński w wy-

danej w 2010 roku książce

Wieś na wstecznym biegu

podaje, że od 2004 roku

prawie milion polskich gospodarstw rolnych przestało sprzedawać mleko,

ponad 830 tysięcy zaprzestało hodowli trzody chlewnej, produkcja wołowiny

zmniejszyła się o połowę, liczba plantatorów buraka cukrowego zmniejszyła się

z 384 tysięcy do 40 tysięcy, producentów tytoniu – z 250 tysięcy do 14,5 tysiąca,

a owiec jest aż 20 razy mniej. W wyniku obowiązywania w Polsce Wspólnej

Polityki Rybołówstwa (np. kwoty połowowe na dorsze) polska flota rybacka

jest o 40 procent mniejsza niż przed wejściem do UE. Unijne przepisy wyma-

gające od hodowców wymiany klatek dla kur spowodowały wzrost cen jaj, o co

najmniej 30 procent. Bruksela w jeszcze jeden sposób podnosi nam ceny towa-

rów – poprzez cła na produkty spoza granic bloku. To właśnie dlatego między

innymi samochody sprowadzane z Japonii są takie drogie, a import sprzętu

elektronicznego z Korei Południowej w ogóle się nie opłaca.

Szwedzcy ekonomiści Magnus Henrekson, Johan Torstensson i Rasha

Torstensson szacują, że korzyści wynikające z członkostwa w Unii Europej-

skiej (cztery wolności) wynoszą od 0,6 do 0,8 procenta PKB rocznie. Z kolei

francuski ekonomista prof. Patrick Messerlin obliczył, że stosowane przez

Unię Europejską cła, limity, dotacje i tym podobne środki przynoszą straty na

poziomie aż 5 – 7 procent PKB. Według danych samej Komisji Europejskiej,

dzięki wspólnemu unijnemu rynkowi gospodarki krajów członkowskich zyskują

120 mld euro rocznie, jednak z powodu unijnych regulacji i harmonizacji po-

datkowej tracą 600 mld euro rocznie. Szacuje się, że unijne regulacje kosztują

polską gospodarkę, co najmniej 5 mld euro rocznie. „Gdyby Unia Europejska

była strefą wolnego handlu, wolną od centralizacji i redystrybucji, różnica

poziomów między centrum a peryferiami byłaby mniejsza. Szkodliwa staje się

Unia Europejska dopiero poprzez to, że centralizuje, wyrównuje, interweniuje

i redystrybuuje bogactwo. Działa tak, aby żaden z jej członków nie znajdował

się poniżej przeciętnego poziomu rozwoju ekonomicznego. Niestety, wychodzi

na to, że nie słabsi mają się wzmocnić, lecz mocni – osłabić” – napisał Bruno

Bandulet w cytowanej książce.

Tymczasem Bruksela dolewa oliwy do ognia poprzez swoją absurdalną

politykę walki z rzekomym globalnym ociepleniem. W tym zakresie Unia wy-

musza na Polsce szkodliwe regulacje, ograniczenia emisji dwutlenku węgla,

zamykanie kopalń, hut, cukrowni, cementowni, stoczni, a kutry rybackie na-

kazuje – zezłomować. Zakazuje handlu tradycyjnymi żarówkami i termome-

trami rtęciowymi, wyrobu tradycyjnych wędlin i wtrąca się nawet w spłuczki

klozetowe, temperaturę ekspresów do kawy, moc odkurzaczy czy nakazuje

Plik z chomika:

bomaszko

10 lat w UE.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: