Odcinek 91 – Lizzy kontra koncert wielkiej gwiazdy
-Mowy nie ma! - zaprotestowałam po raz kolejny. - Nie mam zamiaru iść na żaden koncert, bo i tak nie mam na to ochoty.
-No weź... - jęknął. - Logan mnie wysiudał, a nie chcę iść sam. To moja ulubiona piosenkarka, dobrze o tym wiesz. Bilety już mam, a nie wiadomo, kiedy wróci do LA. Jest w Burbank. Wiesz, jaka to dla nas szansa?
Mówił do mnie błagalnym tonem, jakby to dla niego była sprawa życia i śmierci. Po raz pierwszy będzie na koncercie ulubionej wokalistki, możliwe, że nawet dostanie tam świra.
-Już dobra. - zgodziłam się, na co Chris objął mnie tak mocno, że zaparło mi dech.
-Kicham Cię, Liz. - powiedział uradowany. - Jesteś najwspanialszą przyjaciółką na świecie.
-Dobra, dobra, już mnie puść, bo zaraz się przez Ciebie uduszę.
W końcu Chris uwolnił mnie ze swoich objęć, co przyjęłam z całkowitą ulgą.
-Wiem, ze ją uwielbiasz. - przyznałam. - Ale na koncert One Republic nie chciałeś ze mną iść.
Zarzuciłam mu. Chris tylko westchnął i usiadł z powrotem na stołku barowym.
-Wiem, po prostu łyknąłem placebo i kiepsko się po tym czułem...
-Chris... Placebo, to ściemniony lek. - wrzasnęłam. - Sól fizjologiczna, pigułki antykoncepcyjne, albo miętówki w drażetkach. Masz kłopoty z głową!
-Teraz to wiem! - odkrzyknął. - Miałem trzynaście lat.
-Tak, ja też. - jęknęłam, chwytając smycz Antonia.
Poprowadziłam go do drzwi, zaczepiając linkę na jego obroży.
-Kiedy skończycie się z Julie'm uczyć, pamiętaj, żeby zamknąć drzwi przy wyjściu. I nie róbcie nic głupiego.
~**Logan**~
Poprawiłem sztućce na stole i odsunąłem się na dwa kroki, żeby ocenić, jak mi wyszło. Mad miała przyjść dopiero za godzinę, a „romantyzm”, jaki na mnie wymusiła, musiał być czymś wyjątkowym. W końcu to madison. Najbardziej wymagająca dziewczyna, jaką kiedykolwiek miałem. No dobra, jest moją pierwszą dziewczyną.
-Krzywo. - oznajmił Kendall, wchodząc do pomieszczenia. - Mógłbyś się bardziej postarać.
-A co, zrobiłbyś lepiej? - zapytałem, sięgając do szklanej butelki z oranżadą. - Jak tak, to proszę.
Kendall zachichotał i pokręcił głową. Poczułem się jak przy robieniu projektu z biologii w pierwszej klasie, kiedy to musiałem być z nim w parze.
-Myślę, że Madison nie chciałaby, żebym się do tego dotykał. - oznajmił, krzyżując ramiona na piersiach. - I tylko po to mnie tu wezwałeś?
-Właściwie tak. - odpowiedziałem. - Tylko nie mam pojęcia jak to powinno wyglądać. A wiem, że pomagasz Carlosowi w zaproszeniu Jessici Ramsay na bal końcoworoczny.
-To co innego. - westchnął. - Pomogłem mu ją wybrać. Tylko przez nią nie będzie cierpiał.
-Przecież on z nią nawet nie rozmawia. - zauważyłem. - Jakby to przemyśleć... Jessie z nikim tak naprawdę nie rozmawia. Trzyma się z boku. Wcześniej ledwo ją zauważaliśmy.
-I o to chodzi. - pokiwał głową. - Nic do niej nie poczuje. Dzięki temu zachowa dystans. A potem będzie normalnie. Przynajmniej z kimś zatańczy.
-Tak, chociaż raz. - przytaknąłem. - Coś nowego?
-Chris wyciąga Lizzy na koncert Ellie Goulding. - powiedział, odwracając głowę od nakrytego stołu. - Ciekawe, czy mu się uda.
-A jak Twoja niespodzianka dla niej?
-Jeszcze nie jest do końca dopracowana. Muszę jeszcze trochę nad tym posiedzieć.
-No tak... - pokiwałem głową. - Bo dla Ciebie wszystko musi być perfekt.
-Niedługo skończę. - odparł, chowając dłonie do kieszeni.
Drzwi otworzyły się z cichym trzaskiem. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy Madison, która weszła niepewnie do środka. Na jej widok zaparło mi dech. Mimowolnie uśmiechnąłem się do niej i spojrzałem na Kendalla, który nawet nie ruszył się z miejsca.
-Cześć, chłopaki. - powiedziała, uśmiechając się promiennie. - Pomagałeś mu?
-Nie, Logan wszystko zrobił sam. - powiedział, wycofując się w stronę wyjścia. - To ja już lepiej pójdę. Miłej randki.
-Dzięki. - powiedziałem, a on pomachał nam nawet się nie odwracając.
Spojrzałem na Madison, która okrążyła przygotowany przeze mnie stolik. Jej spojrzenie było takie... fachowe.
-Podoba Ci się? - zapytałem niepewnie.
-No, mogłeś się bardziej postarać. - powiedziała. Poczułem, jak krew odpływa mi z Twarzy. Madison zaśmiała się i pokręciła głową. - Żartowałam. Jestem pod wrażeniem.
Podszedłem do niej, całując ją prosto w usta. Uśmiechnąłem się, spoglądając jej przez ramię na piekarnik w kącie kuchennym.
-Co to za miejsce? - zapytała, rozglądając się po kuchni połączonej z salonem i sypialnią.
-Jednopokojowe mieszkanie mojego ojca. - westchnąłem. - Sądzi, że nie potrzebuje nic więcej. Kiedy rozwiódł się z mamą... To było jedyne miejsce, jakie mu pasowało. Pozwolił mi z tego skorzystać. Na czas naszej randki.
-Nie wiedziałam, że Twoi rodzice się rozwiedli. - powiedziała ze zdziwieniem, kiedy usiedliśmy naprzeciwko siebie. - Dlaczego nic nie mówiłeś?
-Nie było takiej potrzeby. - odpowiedziałem. - Mama i tata dogadali się między sobą, że na oczach szkoły będą udawali, że wciąż są razem.
-Logan tak mi przykro...
-Niepotrzebnie. - pokręciłem głową, wstając i przechodząc do części kuchennej. - Już dawno się z tym pogodziłem. Tylko Lizzy to odkryła. Dotrzymała tajemnicy.
~**James**~
-Co robisz? - zapytałem Din, kiedy coś sobie bazgrała w bloku rysunkowym.
-Robię kostiumy do szkolnego przedstawienia. - powiedziała, opierając głowę o moje ramię. Podsunęła notes pod moją twarz, tak, że mogłem zobaczyć co rysuje. - Fajne?
Przyjrzałem się rysunkowi marynarki z falbanami.
-Niezłe. - odparłem. - A czy nie jest trochę... no wiesz... zbajerowana?
Din spojrzała na mnie ze zdziwieniem. Zmarszczyła brwi i poprawiła sobie okulary na nosie.
-Lubię, kiedy w nich chodzisz. - powiedziałem łagodnie. - Dlaczego nie nosisz ich do szkoły?
-Bo są dziwne. - zmarszczyła brwi. - Nie chcę, żeby ludzie patrzyli na mnie jak na freeka.
-Nie jesteś freekiem. - powiedziałem, obejmując ją ramieniem. - Jesteś śliczna, a te okulary są urocze.
-To samo mówiłeś o sweterku w słoneczniki. - odparła, kiedy cmoknąłem ją lekko w usta.
-No co? - zaśmiałem się. - Jest fajny.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
marcelinka3