Gherkin.docx

(23 KB) Pobierz

GIEŁDA FRACHTOWAang. freight exchange, franc. bourse des frets, niem. Frachtenbörse — rodzaj rynku, na którym dochodzi do zetknięcia się popytu na usługi transportowe z ich podażą, w wyniku czego ustalają się stawki frachtowe i dochodzi do zawierania kontraktów przewozowych według ściśle określonych zasad, ustalonych w regulaminie giełda frachtowa. W praktyce oznacza to spotkanie się na giełdzie frachtowej o wyznaczonej porze maklerów reprezentujących przewoźników (ang. ship brokers) oraz maklerów poszukujących wolnego tonażu (ang. chartering agents) w celu dokonania wzajemnej wymiany ofert (fracht). W historycznym rozwoju giełdy frachtowe uległy znacznemu przekształceniu. W dobie rozwoju nowoczesnych środków łączności giełdy frachtowe nie są już ani jedynym, ani typowym miejscem zawierania umów między armatorem i czarterującym. Na giełdzie frachtowej nawiązywane są aktualnie kontakty, z których później już, poza gmachem giełdy frachtowej — na skutek uzgodnień teleksowych i telefonicznych — powstają umowy czarterowe. Współcześnie rola giełdy frachtowej polega głównie na wymianie informacji. Najbardziej znaną giełdą frachtową jest "The Baltic Mercantile and Shipping Exchange" w Londynie, zwana potocznie Giełdą Bałtycką, więcej informacji na temat tej giełdy można znaleźć na jej stronie internetowej www.balticexchange.com. Na giełdzie tej wymieniane są informacje dotyczące transportu morskiego i lotniczego (czartery lotnicze). Jest to giełda towarowo-frachtowa. Ponadto giełdy żeglugowe (ang. shipping exchange, franc. bourse maritime), dotyczące wyłącznie transportu morskiego, funkcjonują w Nowym Jorku, Pireusie, Genui i Hamburgu, a zbliżony charakter do giełdy żeglugowej ma rynek hongkongijski. W Tokio funkcjonuje wewnątrzkrajowa giełda żeglugowa.
Polskie przedsiębiorstwa zawierają niektóre transakcje za pośrednictwem Giełdy Bałtyckiej.  

 

 

GIEŁDY USŁUG – jest ich niewielka ilość, mają bardzo duży wpływ na kształtowanie się cen usług na rynkach światowych. Przedmiotem transakcji są: usługi transportowe- frachtowe, usługi ubezpieczeniowe, usługi pośrednictwa transakcyjnego. Giełdy frachtów – przedmiot usług transportu wodno- morskiego i śródlądowego. Publikowane przez nie notowania zawierają ceny, po jakich zawarto umowy przewozowe. W pewnym sensie pełnią one funkcję informacyjną. Ich znaczenie współcześnie maleje, największa giełda frachtów to Giełda Bałtycka w Londynie.

 

1. Stained glass WWI memorial: Damaged in the blast, it was taken on by the National Maritime Museum and restoration completed in 2005

2. Nymph fountain: said to be modelled on a chairman's daughter. Now stands in lobby of Baltic Exchange's new premises next door to bombed site

3. Marble columns: Stood sentry around lavish trading hall. As an important feature - and made from expensive stone - these were put in storage and will feature in reassembled hall

4. Traders' pews: For decades, deals were concluded in these cubicles dotted around hall. Became bar seating in Baltic Exchange's new premises after bombing, then given or sold to member companies after recent refurb


  1. Lokalizacja inwestycji
  2. Historia

a)      Budynek Baltic Exchange

Historyczny budynek Baltic Exchange został zbudowany w 1903 roku. Zaprojektowany przez „Smith and Wimble”, ukończony przez „George Trollope & Sons”.

Co to jest Giełda Bałtycka.

10 kwietnia 1992 roku bomba IRA kompletnie zniszczyła siedzibę The Baltic Exchange w dzielnicy finansowej Londynu, zabijając 3 osoby i raniąc 91.

Na początku władze miasta upierały się na pełną rekonstrukcję fasady budynku na St Mary Axe. Baltic Exchange nie mogąc podjąć się tak drogiego przedsięwzięcia sprzedał działkę firmie „Trafalgar House” w 1995. W 1998 dokonano ostatecznej rozbiórki całego obiektu, po tym jak zniszczenia okazały się o wiele poważniejsze, niż sądzono. Rozebrany budynek z dokładnie zarchiwizowanymi elementami sprzedano w 2007 roku Estońskim inwestorom za 800 000 funtów. Odbudowany obiekt mał stanąć w centrum Tallinu. Plany te zostały jednak zatrzymane z powodu kryzysu finansowego.

b)      Plany budowy

W 1996 Trafalgar House przyjął projekt Millennium Tower (Foster & Partners). Budynek miał mieć 386 metrów wyokości (92 piętra), ponad 140 000 m2 powierzchni. Miały znajdować się tam biura, apartamenty, sklepy, restauracje oraz ogrody. Plan został porzucony ze względu na jego zbyt duże rozmiary oraz zakłócenie pracy lotnisk City i Heathrow w Londynie. Projekt niższej wieży został zaakceptowany. Ostatecznie działkę sprzedano Swiss Re (Swiss Reinsurance Company Ltd (German: Schweizerische Rückversicherungs-Gesellschaft AG)), która zleciła zbudowanie budynku znanego pod nazwą The Gherkin, zaprojektowanego również przez Foster & Partners.

  1. Rozwiązania

a)      Swiss Re chciała projektu nie tylko atrakcyjnego i spektakularnego. Klient pragnął aby wyróżniał się od ciężkich fasad sąsiadujących budowli. Filozofią zespołu projektowego było wykorzystanie nowych technik i technologii. Pozornie ekspesjonistyczna fasada jest w rzeczywistości wynikiem badań przepływu powietrza. Stworzony przez Foster & Partners projekt wyróżniał się najlepszym, maksymalnym przepływem powietrza wokół budynku. Jego kształt pozwolił również na zmniejszenie powierzchni zajmowanej na  działce (footprint), co pozwoliło na zagospodarowanie tego miejsca na dostępny dla pracowników i mieszkańców Londynu plac publiczny.

b)      Owalny kształt budynku nie tylko zmniejsza ilość tzw. przeciągów na poziomie pieszych, ale także płynny strumień powietrza zmniejsza straty ciepła na powierzchni budynku. Jest on też zaprojektowany tak, aby mógł być naturanie wentylowany przez 40% roku.

c)      Konstrukcja budynku składa się z dwóch niezależnych ścian. Zewnętrzną ścianę stanowią podwójne szyby szklane, wewnętrzną przesuwne szklane drzwi. Pomiędzy „ścianami” jest przestrzeń. Takie rozwiązanie pozwala na tzw. „komin wentylacyjny” zapewniający wentylację całemu budynkowi. Oprócz tego, każde piętro jest obrócone o 5 stopni w stosunku do kondygnacji znajdującej się powyżej i poniżej. Podwójna ściana zawiera otwory wentylacyjne zapewniające wędrówkę i odprowadzanie ciepłego powietrza w górę budynku.

d)      W budynku funkcjonują systemy sterowania. Czujniki umożliwiają dostosowania ilości wpuszczanego i wypuszczanego ciepłego powietrza. Otwieranie okien oraz zasłanianie żaluzji jest wykonywane automatycznie. Temperatura może być ustalana osobno dla kilku stref na każdym piętrze budynku.

  1. Konstrukcja

a)      Konstrukcja budynku składa się z elementów stalowych połączonych ze sobą w trójkątne węzły  (tzw. „diagrid”), aby utrzymać ciężar na strukturze zewnętrznej. W ten sposób uzyskano 360 węzłów, użyto 2500 ton stali (pręty o łącznej długości 35km).

b)      Elementy konstrukcyjne „Diagrid” są łączone 360 węzłami.

c)      Ponad 2 500 ton stali wykorzystano w konstrukcji budynku.

d)      Zewnętrzne szklane szyby mają łączną powierzchnię 24 000 metrów kwadratowych, co jest równe powierzchni pięciu boisk piłkarskich.

e)      Wysokość budowli – 180 m to ponad trzy razy więcej niż wysokość wodospadu Niagara.

f)       W projekcie użyto 35 km stali.

g)      Jedyny  zaokrąglony kawałek szkła to soczewka na samym szczycie budynku.

h)      Możliwe jest wykorzystanie ponad 76 400 metrów kwadratowych powierzchni biurowej.

  1. Zużycie energii

a)      Temperatura może być kontrolowana osobno w kilku miejscach na każdym piętrze.

b)      Okna otwierają się, gdy temperatura na zewnątrz wynosi 20 – 26 stopni, a wiatr ma mniejszą prędkość niż 10 mil na godzinę (ok. 16.1 km/h).

c)      Teoretycznie budynek przez 40% czasu w ciągu roku może mieć wyłączony mechaniczny system kontroli temperatury.

d)      Głównym źródłem energii jest gaz.

e)      Budynek zużywa 50% mniej energii niż inne budynki jego rozmiarów.

  1. Późniejsze losy budynku

18 kwietnia 2005 roku szklany panel spadł z wysokości ok. dwóch trzecich wysokości budynku. Plac pod The Gherkin został zamknięty, a przejście do recepcji budynku zabezpieczono tymczasowym krytym korytarzem. Inżynierowie zbadali wszystkie pozostałe 744 szklane elementy. Koszt naprawy poniósł główny wykonawca: firma Skanska.

We wrześniu 2006 roku budynek wystawiono na sprzedaż. Wśród potencjalnych nabywców wymieniano British Land, Land Securities, Prudential, ING and the rodzinę królewską Abu Dhabi. Zakupu dokonała jednak w lutym 2007 firma inwestycyjna Evans Randall za kwotę 630 milionów funtów (prawie 3 mialiardy PLN – 2.99 mld), co ustanowiło The Gherkin najdroższym budynkiem biurowym w Wielkiej Brytanii.

Zgłoś jeśli naruszono regulamin