X. Kinetyka chemiczna i kataliza
X.1. Definicje postępu i szybkości reakcji chemicznej
Różne reakcje chemiczne zachodzą z różną szybkością. Niektóre z nich zachodzą bardzo szybko, np. czas rozkładu materiałów wybuchowych lub rozpadu promieniotwórczego izotopów krótko życiowych, jest mierzony w ułamkach sekundy. Zazwyczaj inne reakcje chemiczne zachodzą nieco wolniej, w czasie kilku sekund, minut lub godzin. Znane są również reakcje przebiegające z bardzo małą szybkością w czasie kilku dni, miesięcy a nawet lat, np. reakcje kompleksowania w roztworach jonów niektórych metali, takich jak Cr(III), Co(III), Pt(II) i Pt(IV). Z wyjątkowo małą szybkością zachodzą w okresach rzędu tysięcy lat reakcje geochemiczne w litosferze, a skrajnym przypadkiem są reakcje rozpadu promieniotwórczego najtrwalszych izotopów (Th232, U238) pierwiastków promieniotwórczych toru oraz uranu, o okresach półtrwania rzędu kilku miliardów lat.
Warto i należy pamiętać (wykład III), że w zależności od liczby faz w układzie reakcyjnym wyróżniamy dwa typy reakcji chemicznych: reakcje homogeniczne w układach jednofazowych, np. w fazie gazowej lub w roztworach, i reakcje heterogeniczne w układach wielofazowych.
Reakcje homogeniczne:
H2(g) + Cl2(g) = 2HCl(g)
NaOH(r) + HNO3(r) = NaNO3(r) + H2O(r)
Reakcje heterogeniczne:
C(s) + O2(g) = CO2(g)
Zn(s) + 2HCl(r) = ZnCl2(r) + H2(g)
Zn(s) + S(s) = ZnS(s)
C6H5NO2(c) + 3H2(g) = C6H5NH2(c) + 2H2O(c)
C6H6(c) + HNO3(r) = C6H5NO2(c) + H2O(r)
Szybkość reakcji jest domeną kinetyki chemicznej.
Ogólnie rzecz biorąc kinetyka danej reakcji zależy od warunków w układzie reakcyjnym. Na szybkość reakcji wpływają następujące czynniki: temperatura, ciśnienie, stężenia reagentów, substancje przyśpieszające (katalizatory) lubsubstancje opóźniające (inhibitory) jej przebieg. Szybkość reakcji heterogenicznej zależy także od wielkości powierzchni, na której ta reakcja zachodzi.
Postęp reakcji chemicznej ξ (ksi) w czasie definiujemy względem substratów, których liczność wraz z czasem maleje lub względem produktów, których liczność wraz z czasem wzrasta. Różniczka postępu reakcji jest równa:
gdzie νi jest współczynnikiem stechiometrycznym i-tego reagenta, a dni jest różniczką jego liczności.
UWAGA: Współczynniki νi dla substratów są ujemne, a dla produktów dodatnie!
Rozpatrzymy to na przykładzie reakcji syntezy amoniaku z pierwiastków, która zachodzi w fazie gazowej:
N2 + 3H2 = 2NH3
Szybkość tej reakcji (J) jest równa pochodnej jej postępu względem czasu lub pochodnym liczności reagentów względem czasu, podzielonymi przez odpowiednie współczynniki stechiometryczne:
Jeżeli reakcja przebiega w układzie o stałej objętości V, to jej szybkość (v) można przedstawić wzorem:
gdzie ci jest stężeniem molowym i-tego reagenta.
X.2. Równanie kinetyczne. Rząd reakcji
W ustalonych warunkach (t = const, p = const) szybkość reakcji chemicznej zależy od stężeń substratów w układzie reakcyjnym, co znajduje odbicie w jej równaniu kinetycznym.
W ogólnym przypadku równanie kinetyczne reakcji ma postać:
gdzie współczynnik k jest stałą szybkości reakcji, a stężenia substratów A, B, C, D… występują w potęgach α, β, γ, δ … .
Gdy stężenia substratów cA = cB = cC = cD = … są równe 1 mol/dm3, to r = k. Wykładniki potęg α, β, γ, δ, …, mają zwykle wartości całkowite i nie pozostają w żadnym związku ze współczynnikami w równaniu stechiometrycznym danej reakcji. Natomiast każdy z nich określa rząd reakcji względem odpowiedniego substratu, a ich suma określa jednoznacznie ogólny rząd reakcji, oznaczony symbolem n.
n = α + β + γ + δ + …,
n Î á0,3ñ.
Stałe szybkości i rzędy reakcji chemicznych wyznacza się doświadczalnie.
X.3. Wpływ temperatury na szybkość reakcji. Energia aktywacji. Kataliza
Svante Arrhenius, 1859-1927, szwedzki fizyk i chemik, twórca pierwszej teorii kwasów i zasad, laureat nagrody Nobla (1903) za osiągnięcia w elektrochemii
Szybkość reakcji chemicznych wzrasta wraz z temperaturą. Znana od dawna reguła empiryczna przewiduje, że wzrostem temperatury o 10o C szybkość reakcji wzrasta od dwóch do czterech razy. Ilościową zależność stałej szybkości reakcji chemicznej od temperatury sformułował w 1889 roku Svante Arrhenius.
Równanie Arrheniusa ma postać wykładniczą:
gdzie Ea jest energią aktywacji danej reakcji, R uniwersalna stałą gazową (8,314 J·mol-1·K-1), a T temperaturą bezwzględną.
Szybkość reakcji jest związana z wartością potrzebnej do jej przebiegu energii aktywacji. Im wyższa jest ta energia, tym wolniej przebiega reakcja.
Atomy, cząsteczki lub jony substratów zderzają się ze sobą i jeśli w trakcie zderzeń nie dysponują odpowiednim zasobem energii większym niż energia aktywacji, to wówczas...
twoj.inzynier