Cassandra Clare - Piekielne Maszyny 02 - Mechaniczny Książę.pdf

(1379 KB) Pobierz

Mechaniczny książę

Cassandra Clare

Diabelskie maszyny

Księga druga

Tłumaczenie nieoficjalne

Spis treści

Prolog: Odrzuceni umarli

Rozdział pierwszy: Sala posiedzeń Rady

Rozdział drugi: Odszkodowania wojenne

Rozdział trzeci: Nieuzasadniona śmierć

Rozdział czwarty: Podróż

Rozdział piąty: Cienie przeszłości

Rozdział szósty: Zapieczętowane ciszą

Rozdział siódmy: Klątwa

Rozdział ósmy: Cele gniewu

Rozdział dziewiąty: Sroga północ

Rozdział dziesiąty: Cnota aniołów

103

Rozdział jedenasty: Szaleństwo i niepokój

118

Rozdział dwunasty: Bal

135

Rozdział trzynasty: Miecz Anioła

152

Rozdział czternasty: Ciche Miasto

164

Rozdział piętnasty: Tysiące

178

Rozdział szesnasty: Dzika furia

189

Rozdział siedemnasty: W snach

197

Rozdział dziewiętnasty: Jeśli zdrada ma prawo bytu

218

Rozdział dwudziesty: Ostatni sen

227

Rozdział dwudziesty pierwszy: Węgle ogniste

240

Prolog: Odrzuceni umarli

Mgła była gęsta. Tłumiła dźwięk i przesłaniała wzrok. Tam, gdzie się rozstępowała, Will

Herondale mógł zobaczyć wznoszącą się przed nim mokrą i śliską ulicę, uczernioną deszczem oraz

słyszeć głosy umarłych.

Nie wszyscy Nocni Łowcy byli w stanie słyszeć duchy, chyba że duchy chciały być usłyszane,

ale Will był jednym z tych nielicznych, którzy tą zdolność posiadali. Gdy zbliżał się do starego

cmentarza, ich nierówny, muzyczny chór stał się głośniejszy. Zawodziły i lamentowały. Krzyczały i

warczały. Will wiedział, że to nie było ciche miejsce spoczynku. Nie pierwszy raz odwiedzał Cross

Bones Graveyard niedaleko London Bridge. Starał się jak mógł nie zwracać uwagi na hałas. Garbił

się tak, aby kołnierz zakrywał mu uszy. Głowę miał pochyloną. Drobny deszcz zwilżał jego czarne

włosy.

Wejście do cmentarza znajdowało się w połowie przecznicy. W wysokim, kamiennym murze

umieszczono bramę z kutego żelaza. Każdy przechodzący obok przyziemny mógł zobaczyć zawiązane

na niej grube łańcuchy. Znak, że ten teren jest zamknięty. Ostatnie ciało pochowano tu piętnaście lat

temu, ale samo to miejsce nie zostało jak dotąd zbezczeszczone. Gdy Will zbliżał się do bramy, z

mgły wyłoniło się coś, czego żaden przyziemny nie mógł zobaczyć – wielka kołatka z brązu w

kształcie ręki o niesamowicie chudych, kościstych palcach. Krzywiąc się, Will sięgnął dłonią w

rękawicy po kołatkę, uniósł ją i pozwolił jej opaść jeden raz, drugi raz, trzeci raz. Głuchy brzdęk

odbijał się echem poprzez noc, niczym grzechot łańcuchów ducha Marley'a.

Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Za bramą Will widział mgłę unoszącą się nad ziemią

niczym para wodna, zasłaniającą nagrobki i długie, nierówne pasy ziemi między nimi. Mgła zaczęła

powoli unosić i zlewać się, zyskując upiorny, niebieski blask. Will chwycił dłońmi pręty bramy.

Zimno metalu przeniknęło przez jego rękawice aż do kości. Zadrżał. To było więcej niż zwykłe

zimno. Gdy duchy pojawiały się, czerpały energię ze swego otoczenia, pozbawiając ciepła powietrze

i przestrzeń wokół nich. Will poczuł ciarki na plecach, a włosy na jego karku zjeżyły się, gdy

niebieska mgła wirowała, nabierając powoli kształtu starej kobiety w poszarpanej sukni i białym

fartuchu. Jej głowa była pochylona.

– Witaj, Mol – powiedział Will – pragnę zauważyć, że wyglądasz nadzwyczaj pięknie tego

wieczoru.

Duch uniósł głowę. Stara Molly była silnym duchem, jednym z silniejszych, które napotkał na

swojej drodze Will. Nie wyglądała na przezroczystą, mimo blasku księżyca sączącego się przez

wyrwę w chmurach. Jej ciało było stałe, jej włosy były gęstym, żółto – siwym splotem,

przerzuconym przez jedno ramię, a swoje szorstkie, czerwone dłonie opierała na biodrach. Jedynie

jej oczy były puste. Bliźniacze, niebieskie płomyki migotały w ich głębi.

– William Herondale – odpowiedziała. – Tak szybko z powrotem?

Zbliżyła się do bramy z tą zwiewnością charakterystyczną dla duchów. Jej stopy były gołe i

brudne, mimo że nigdy nie dotknęły ziemi.

Will oparł się o bramę.

– Wiesz, że tęskniłem za twoją śliczną twarzyczką. Uśmiechnęła się, a jej oczy zamigotały i

mignęła mu na chwilę jej czaszka, ukryta pod półprzezroczystą skórą. Chmury nad nimi, czarne i

grzmiące, znowu zamknęły się i przesłoniły księżyc. Patrząc bezmyślnie przed siebie, Will

zastanawiał się, co też Stara Molly mogła uczynić, aby zasłużyć na pochówek tutaj, z dala od

poświęconej ziemi. Większość z szepczących głosów umarłych należała do prostytutek, samobójców

i poronionych dzieci – do tych odrzuconych umarłych, których nie można było pochować na

cmentarzu przy kościele. Jednak Molly udało się osiągnąć całkiem spore zyski ze swojej sytuacji,

więc może aż tak bardzo jej to nie przeszkadzało.

Zachichotała.

– Zatem czego chcesz, młody Nocny Łowco? Jad Malphasa? Mam pazur demona Morax,

starannie wypolerowany, a trucizny na jego końcu w ogóle nie widać…

– Nie – powiedział Will. – Nie tego pragnę. Potrzebuję prochu demona Foraii, startego

dokładnie.

Gdyby duch mógł zbladnąć, Stara Molly zbladłaby, ale skoro nie mogła, gdy Will mówił, drgała

niczym płomień świecy przy otwartym oknie. Gdy skończył, odwróciła głowę na bok i splunęła

niebieskim płomieniem.

Will westchnął. Zimne powietrze zamieniło jego oddech w mgłę. – Jestem pewien, że to nie jest

najgorsza rzecz, za jaką ci kiedykolwiek zapłacono, Staruszko Mol – powiedział. Zawsze tak było.

Sprzeczała się z nim, ale potem w końcu dawała za wygraną. Magnus zdążył wysłać Willa do Starej

Mol już kilka razy, raz po czarne, cuchnące świece, które lepiły się do jego skóry niczym smoła, raz

po kości nienarodzonego dziecka, raz po kilka sztuk gałek ocznych faerie, które zaplamiły jego

koszulę krwią. W porównaniu z tym proch demona Fora – ii wydawał się przyjemny.

Wsunęła dłonie do kieszeni na przodzie fartucha. Gdy wyciągnęła je, trzymała wyblakłą

sakiewkę przewiązaną strzępem brudnej wstążki. Potrząsnęła wolno głową. – Sądzisz, że jestem

głupia – powiedziała ochryple. – To pułapka, tak? Wy, Nefilim, przyłapiecie mnie na sprzedawaniu

tego rodzaju rzeczy i gra skończona dla Staruszki Mol, że tak powiem.

– Jesteś przecież już dawno martwa – Will starał się jak mógł nie brzmieć gniewnie. – Chyba

nie wyobrażasz sobie, że Klawe może ci coś w takiej sytuacji zrobić.

– Pff – jej puste oczy zapłonęły – poziemne więzienia Cichych Braci potrafią zatrzymać

zarówno żywych, jak i umarłych, wiesz o tym, Willu Herondale.

Will uniósł dłonie. – Żadnych sztuczek z mojej strony, staruszko. Na pewno słyszałaś plotki

krążące w podziemnym świecie. Klawe ma inne sprawy na głowie, niż tropienie duchów, które

zajmują się dystrybucją prochów demonów i krwi faerie – pochylił się do przodu.

– Dobrze ci zapłacę – wyciągnął z kieszeni płócienną sakiewkę i pomachał nią przed jej

oczami. Zabrzęczała, jakby w środku były monety. – Wszystkie pasują do twojego opisu, Mol. Na jej

twarzy malowała się chciwość. Stężała na tyle, żeby móc wsiąść od niego sakiewkę. Zanurzyła w

niej jedną dłoń i wyciągnęła garść pierścionków – złotych ślubnych obrączek, każda ozdobiona

węzłem. Stara Mol, jak wiele innych duchów, wiecznie szukała tego talizmanu, tego utraconego

fragmentu przeszłości, który raz na zawsze pozwoliłby jej umrzeć, tej kotwicy, która więziła ją w tym

świecie. W jej przypadku była to jej ślubna obrączka. Magnus powiedział Willowi, że w mniemaniu

wszystkich ten pierścionek już dawno przepadł, zakopany w mulistym dnie Tamizy, ale ona w

międzyczasie przyjmowała każdą sakiewkę znalezionych pierścionków w nadziei, że jeden z nich

okaże się jej własnością. Jak dotąd, nie odnalazła go.

Wrzuciła pierścionki z powrotem do sakiewki, która zniknęła gdzieś w jej ubraniu i dała mu w

zamian złożoną saszetkę prochów. Włożył ją właśnie do kieszeni płaszcza, gdy duch zaczął migotać i

zanikać – zaczekaj, Mol. To nie wszystko, po co przyszedłem dziś w nocy. Duch zadrgał. Chciwość

walczyła z jej instynktem samozachowawczym. W końcu chrząknęła. – No dobrze. W takim razie,

czego jeszcze potrzebujesz?

Will zawahał się. To nie było coś, po co przysłał go Magnus. To było coś, co chciał wiedzieć

dla siebie. – Eliksiry miłosne…

Stara Mol wybuchła skrzekliwym śmiechem. – Eliksiry miłosne? Dla Willa Herondale? Nie

Cassandra Clare - Piekielne Maszyny 02 - Mechaniczny Książę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: