Stanisław Wawrzyniec Staszic urodził się 6 listopada 1755 roku w rodzinie mieszczańskiej. Należał do najznakomitszych działaczy polskiego oświecenia. Kształcił się w Poznaniu, a w 1778 roku przyjął święcenia zostając duchownym. Kontynuował edukację we Francji i Niemczech. W latach 1788-1791 był proboszczem w Turobinie. W 1812 roku założył Towarzystwo Rolnicze Hrubieszowskie, a od 1808 roku objął stanowisko prezesa Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W latach 1807 – 1812 był członkiem Izby Edukacyjnej, a trzy lata później Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Był również członkiem Rady Stanu Królestwa Polskiego. Zasłużył się także jako współzałożyciel szkoły uniwersyteckiej w Warszawie i Szkoły Akademiczno- Górniczej w Kielcach. W latach 1816-1824 był dyrektorem generalnym Wydziału Przemysłu i Kunsztów Królestwa Kongresowego. Wznowił eksploatację węgla kamiennego ze złoża Reden. Przyczynił się do rozwoju przemysłu i hutnictwa. Zmarł 20 stycznia 1826 roku w Warszawie.
Do jego największych dzieł zaliczamy:
• Uwagi nad życiem Jana Zamoyskiego
• Przestrogi dla Polski
• Ród ludzki
• O statystyce Polski
Wiersz o Staszicu autorstwa Szymona i Huberta:
W szkole naszej szanowany jest
Oddajemy mu cześć
Bo patronem naszym jest
Był duchownym
Bardzo mądrym
Nie walczył mieczem.
Nie zabawiał ludzi skeczem
Lecz i tak był wielkim człowiekiem
VmaxEr