Funky #046.pdf

(304 KB) Pobierz
Funky #46 ­ Ctrl+C, Ctrl+V...
"Funky"
Krzysztof Inglik
...czyli komputerowe "kopiuj i wklej", ale najpierw zmodyfikuj, przekręć, odwróć,
zamień. Kopiowanie jest dobre, nie bójmy się tego głośno powiedzieć.
Jest dobre, bo może pobudzić Waszą kreatywność. W tym miesiącu przeprowadzimy wspólną akcję odzysku z muzycznych
motywów, które zostały już raz wykorzystane.
PRZYKŁAD 1 jest luźną wariacją motywu country, który pojawiał się już na łamach tej kolumny kilka razy. Moment, zaraz...
przecież to warsztat funky ­ moglibyście zgłosić sprzeciw. Jednakże ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że riffy tego typu mają w
sobie bardzo dużo funkowego mojo. Zachęcam do sięgnięcia po numery 3/2008, 6/2008 i 7/2008 "Gitarzysty". Znajdziecie tam
inne przykłady oparte na podobnych motywach i będziecie je mogli porównać. Wracając do przykładu 1 ­ jest to riff oparty na
akordzie G7 z dodatkiem blue notes, a dokładnie: nony zwiększonej (tercji małej) i kwinty zmniejszonej, pochodzących ze skali
bluesowej G (G, A#, C, Db, D, F). Notabene, specjalnie zapisuję tę tercję małą jako A#, a nie Bb, żeby zasugerować tonalność
akordu G7#9. Zaczynamy z przednutki ósemkowej ­ dźwięku F, czyli septymy małej. Nuta ta będzie się pojawiać w parzystych
taktach (drugim, czwartym itd.). Teraz napiszę być może coś oczywistego, ale dźwięk położony cały ton niżej od toniki jest
niezwykle ważny, gdyż pełni rolę odskoczni od niej. Jeśli przyjrzycie się całej zgrai znanych riffów ­ czy to The Meters, czy SRV,
czy RHCP ­ pojawia się tam często ta właśnie nuta, czasem rozwiązująca się na tonikę bezpośrednio, czasem wchodząca do niej
poprzez dźwięk przejściowy czy jakiś obiegnik. Tak więc na początku taktu trafiamy na tonikę, nutę G, którą gramy krótko mocnym
uderzeniem kostki w dół. Zaraz potem gramy dźwięki A# i D. Trzeba je mocno szarpnąć drugim i trzecim
palcem
 prawej ręki
(oznaczone nad tabulaturą literkami "am").
 
Nie można załadować wtyczki.
Jeśli chodzi o lewą rękę, to ja używam tu minipoprzeczki barré pierwszym palcem, ale opalcujcie to sobie tak, jak Wam jest
wygodnie. Z nutek na trzecim progu odrywamy się pull­offem do pustych strun. Następnie gramy nutę G na piątym progu czwartej
struny. Uderzenie kostką w dół powinno być mocne, a dźwięk powinien być stłumiony (palm muting). Ten motyw rozciągający się
na przestrzeni trzech szesnastek jest powtórzony trzykrotnie. Zauważcie, jak często można spotkać takie nakładanie się rytmów ­
mamy puls szesnastkowy, czyli naturalne dzielenie na cztery, a nasz riff składa się z motywów trzydźwiękowych, dzięki czemu
następuje przyciągające uwagę przesunięcie akcentów. Poruszałem już ten temat wiele razy (a ostatnio miesiąc temu w
przykładzie 1). Komponując własne riffy, pobawcie się nakładaniem nieparzystych motywów na parzyste rytmy, i na odwrót. Zaraz
przed ostatnią ćwiartką w pierwszym takcie trzeba przeskoczyć z piątego progu czwartej struny na minipoprzeczkę barré na
drugiej i trzeciej strunie. Podobna sytuacja występuje na drugiej ćwiartce taktu czwartego. Ja gram to wszystko trzecim 
palcem
,
stosując omawianą już wcześniej technikę rolling fingers. Jednakże nie upieram się przy tym ­ jeśli znajdziecie lepszy sposób, to
go śmiało wykorzystajcie.
PRZYKŁAD 2 to pokłosie granego we wrześniowych warsztatach riffu "Turn It Again" z repertuaru grupy Red Hot Chili Peppers.
Pojawił się on zupełnie niespodziewanie podczas nagrywania próbek gitar Blade, których test znajdziecie również w tym
numerze "Gitarzysty". Improwizując, zauważyłem, że podświadomie nawiązuję do riffu autorstwa Johna Frusciantego, w którym
nad stojącą w basie nutą G grane są wysokie dwudźwięki będące częścią akordów Gm­F­Cm­Gm. W mojej wersji zamiast nuty
pedałowej znalazł się motyw szesnastkowy rozpoczynający się dźwiękiem G i schodzący w dół po dźwiękach pentatoniki
molowej. Zauważcie, że uderzeniem kostki w dół gram jedynie pierwsze dźwięki na każdej ze strun. Potem trzy szesnastki
wypełnione tłumionym biciem i akcent na ostatnią szesnastkę drugiej ćwiartki. To góra trójdźwięku Gm położonego w dziesiątej
pozycji: x­x­x­12­11­10. Dwie dolne nuty tego trójdźwięku wchodzą na przełomie trzeciej i czwartej ćwiartki (spójrzcie na zapis
obok). Pozostałe trzy takty to w zasadzie podłożenie innych nut pod schemat znany już z taktu pierwszego. Każdy z nich zaczyna
się oczywiście ową szesnastkową figuracją pełniącą tę samą rolę, co nuta G w oryginalnej kompozycji RHCP. Potem mamy
podkładane składniki kolejnych trójdźwięków. Są to po kolei: Gm­ Dm­C­Cm. Tak więc riff różni się nieco harmonicznie od
motywu, który go pierwotnie zainspirował, i o to właśnie chodzi.
Nie można załadować wtyczki.
PRZYKŁAD 3 to z kolei riff, który został napisany z premedytacją, w odróżnieniu od przykładu 2 powstałego spontanicznie w
procesie improwizacji. Ornette Coleman powiedział kiedyś, że "w zachodnim świecie, bez względu na Twój kolor skóry czy tytuł
muzyki, wszystko grane jest za pomocą tych samych nut". Trudno się z tym nie zgodzić. Od E do E, od A do A, od D do D...
gdziekolwiek byśmy nie postawili pierwszą nutę, to od drugiej, zagranej oktawę wyżej, mamy tylko te same dwanaście nut. To jest
nasza paleta malarska, z której możemy korzystać. Wszystkie kompozycje świata różnią się więc od siebie ilością tych nutek
granych naraz, ich kolejnością, tempem, rytmiką, artykulacją i instrumentarium, na jakim je wykonano. Różne połączenia tych
czynników dają niemal nieskończoną ilość kombinacji i wariacji. Do czego dążę? Otóż w procesie nauki dobrze jest ograniczyć
sobie pole wyboru. Takim ograniczeniem może być zapożyczenie progresji akordów. Można bowiem wziąć jakikolwiek znany
utwór, ściągnąć z niego akordy i próbować przerobić na coś "swojego" poprzez zmianę rytmu, tempa itp. To naprawdę ciekawe
doświadczenie i dobre ćwiczenie kreatywności. Pierwszą kompozycją, która przyszła mi do głowy, jest "Crosstown Traffic"
Hendriksa. Riff tego utworu składa się z akcentów ósemkowych granych w większości wyłącznie na pierwszej ćwiartce ­ w
pozostałej części taktu słyszymy jedynie wokal Jimiego. Progresja harmoniczna składa się z akordów: Db7#9 i Gb7 (granych na
zmianę dwa razy), a następnie B7, E7, A5 i Ab5. Pierwszą rzeczą, jaką zamierzam zrobić, jest skrócenie okresu występowania
tych akordów do dwóch taktów. W zasadzie mógłbym tu wykorzystać dowolną liczbę taktów, ale, szczerze mówiąc, na stronie z
nutami brakuje już miejsca ­ potraktujmy to jako ograniczenie możliwości wyboru (pisałem o tym przed chwilą). Drugą zmianą
będzie wypełnienie przestrzeni pomiędzy akordami typowym funkowym biciem z tłumionymi strunami. Trzecia modyfikacja
oryginalnej partii "Crosstown Traffic" to wprowadzenie pulsu shuffle.
Nie można załadować wtyczki.
Tak więc w tym miesiącu zaliczyliśmy wariację na temat wcześniejszych ćwiczeń z warsztatów funky, nieświadomą inspirację
partią gitary Johna Frusciantego oraz w pełni świadomą przeróbkę hitu Jimiego Hendriksa. Muzyka jest wielkim oceanem, z
którego można czerpać do woli. Praca domowa na ten miesiąc to wymyślenie kilku przeróbek opartych na Waszych ulubionych
riffach, zagrywkach etc. Powodzenia!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin