Wielka Sztuczna Rzeka w Libii, 8 cud świata.doc

(174 KB) Pobierz

Wielka Sztuczna Rzeka w Libii, 8 cud świata

W Afryce około 400 mln osób nie ma tam dostępu do wody pitnej. Nieuzdatniona woda jest też źródłem wielu śmiertelnych chorób, na które zapadają szczególnie często dzieci.

W trakcie odwiertów w poszukiwaniu ropy naftowej, w 1970 roku w południowo-wschodniej Libii odkryto olbrzymie ilości wód głębinowych, których wiek szacuje się na 14000 – 38000 lat. Idea budowy Wielkiej Sztucznej Rzeki narodziła się pod koniec lat siedemdziesiątych, kiedy źródła wody pitnej miasta Bengazi zostały zanieczyszczone przez wodę morską.

Wielka Sztuczna Rzeka (ang.The Great Manmade River) jest to największa na świecie podziemna sieć rurociągów o długości 4 000 km, zbudowana w oparciu o 1300 studni o głębokości od 80 do 400 metrów. Studnie połączone są rurociągami, których podstawowym elementem są rury o średnicy 4 m i długości 7 m. Do sieci tej woda pompowana jest z 270 szybów głębokich na 100 m. Szacowany koszt 1m3 wody wynosi 0,35 centom. Dla porównania koszt 1m3 wody odsolonej wynosi około 3,5 $.

Sieć ta miała dostarczać dziennie ok. 3 milionów m³ wody pitnej do Trypolisu, Bengazi, Syrty i innych miast Libii. W przyszłości woda głębinowa miała być dostarczana do Egiptu, Sudanu i Czadu. Dodatkowo zaprojektowano sieć nawadniającą pola uprawne na terenach pustynnych w Libii, co umożliwiałoby znaczne ograniczenie importu produktów rolnych.

Całość projektu wykorzystywała cztery wielkie, podziemne baseny wód głębinowych: Kufra Basin, Sirt Basin, Morzuk Basin oraz Hamada Basin. W pierwszych trzech zbiornikach zgromadzone jest 35 000 km3 wody. Ostatnie badania szacują, że wody tej mogło wystarczyć na prawie 5000 lat.

Poniżej przedstawiony jest plan Wielkiej Sztucznej Rzeki:

Realizację projektu podzielono na pięć faz. Pierwsze zrealizowane dostawy wody to:

· 11 IX 1989 do zbiornika Adżdabiji,

· 28 IX 1989 do zbiornika Grand Omar Muktar,

· 4 IX 1991 do zbiornika w Syrcie,

· 28 VIII 1996 do Trypolisu,

· 28 IX 2007 do Gharyan.

Koszty wykonanych prac wyniosły około 33 mld $, w całości zostały pokryte przez rząd libijski. W 2009 roku zrealizowane było 2/3 projektu. Wykonano wszystkie prace zaznaczone na schemacie linią ciągłą.

https://www.youtube.com/watch?v=COGWWYfjZSI

Kiedy Muammara al Kaddafi przejmował władzę w 1969 roku Libia należała do najbiedniejszych krajów Afryki, pod koniec jego rządów Libia stała się jednym z najbogatszych krajów Afryki. W oparciu o zyski z eksportu ropy naftowej przywódca był w stanie finansować liczne rządowe inwestycje, nie korzystając z funduszy MFW.

22 lipca 2011 siły powietrzne NATO zbombardowały fabrykę w Bredze, produkującą elementy rurociągu. Powodem była rzekoma obecność wyrzutni rakiet na terenie zakładu. Wielka Sztuczna Rzeka została zniszczone przez bomby USA-NATO ze zubożonym uranem zatruwające wodę.

Według mojej oceny była to jedna z największych zbrodni XXI wieku.

https://www.youtube.com/watch?v=lTM1gLu4Vkc

Aktualnie Libia sprowadza wodę pitną z Turcji, w kraju panuje bieda, Libijczycy uciekają z kraju.

Trudno jest oszacować, ile milionów mieszkańców Afryki nie umarłoby, gdyby nie zniszczono Wielkiej Sztucznej Rzeki oraz jak duży mógłby być rozwój lokalnego rolnictwa.

Na zakończenie osobom, które oceniają przywódcę Libii Muammara al Kaddafiego jako rzekomego dyktatora, dedykuję kolejny film. W okresie od 17 czerwca do 31 lipca 2011 co najmniej 5 milionów, tj. 85% ludności Libii manifestowało przeciwko atakom NATO i rebelii. Największa manifestacja miała miejsce w dniu 1 lipca 2011 roku.

https://www.youtube.com/watch?v=JsWfpHnVgFs

https://rok2013.wordpress.com/2014/05/11/wielka-sztuczna-rzeka-w-libii-8-cud-swiata/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielka_Sztuczna_Rzeka

Wielka Sztuczna Rzeka

Wielka Sztuczna Rzeka (ang. The Great Manmade River lub Great Man-made River (GMR)) – projekt hydrotechniczny w Libii składający się z sieci rurociągów oraz studni; dostarczający wodę pitną z podziemnych warstw wodonośnych na Saharze do miast na wybrzeżu kraju[1].

Spis treści

· 1 Opis

· 2 Historia

o 2.1 Kalendarium

o 2.2 Pierwsze dostawy wody

· 3 Przypisy

Opis

Wielka Sztuczna Rzeka jest uważana za największą na świecie podziemną sieć rurociągów i największy projekt inżynieryjny, jaki kiedykolwiek został zrealizowany. Składa się na nią 1300 studni o głębokości od 80 do 400 metrów, które dostarczają dziennie łącznie ok. 3 milionów m³ wody pitnej do Trypolisu, Bengazi, Syrty i innych miast Libii. Mu’ammar al-Kaddafi określił projekt mianem ósmego cudu świata[2][3].

Segmenty, z których jest zbudowany rurociąg, mają średnicę 4 i długość 7 metrów. Rury składają się z warstw betonu i stalowych płyt[4].

Władze Libii twierdzą, że woda przy spożyciu jak w roku 2007 wystarczy na tysiąc lat, jednak według niezależnych ekspertów okres ten wynosi zaledwie od 60 do 100 lat[5][6][7].

Historia

Odwierty prowadzone w 1970 r. w południowo-wschodniej Libii w poszukiwaniu ropy naftowej doprowadziły do odkrycia olbrzymich ilości wód głębinowych, których wiek szacuje się w większości na 14–38 tys. lat[8]. Część z nich jest młodsza i w niektórych przypadkach ma zaledwie 7 tys.)[9].

Idea Wielkiej Sztucznej Rzeki zrodziła się, gdy pod koniec lat siedemdziesiątych XX w. roku źródła wody pitnej miasta Bengazi (drugiego co do wielkości w Libii) zostały zanieczyszczone przez wodę morską i nie były już zdatne do picia. Znalezienie nowych źródeł stało się wtedy kwestią priorytetową. Zaczęto więc rozważać czerpanie jej z pokładów znajdujących się pod Saharą lub importowanie z Europy. Wybrano pierwszą opcję jako najtańszą[10].

Prace projektowe rozpoczęto w 1984. Realizację projektu podzielono na pięć faz. Pierwszą z nich, która wymagała m.in. usunięcia 85 milionów m³ urobku, rozpoczęto 28 sierpnia 1991. Faza druga (ochrzczona mianem Pierwsza woda dla Trypolisu) została zakończona 1 września 1996.

Koszty projektu szacowane na ponad 25 miliardów dolarów pokrywane miały być w całości przez rząd libijski, a władze tego kraju zapewniały, że zostanie on zrealizowany w założonym terminie bez finansowego wsparcia oraz pożyczek ze strony innych krajów[11]. Od 1990 szkolenia inżynierów i techników pracujących przy realizacji projektu prowadzi UNESCO.

22 lipca 2011 siły powietrzne NATO zbombardowały fabrykę w Marsa al-Burajka, produkującą elementy rurociągu. Jak wyjaśniano, powodem miała być obecność wyrzutni rakiet na terenie zakładu[12].

Obecnie (październik 2016) budowa rurociągu jest zagrożona ze względu na trwającą wojnę domową w Libii.