Phillipa_Gregory_-_Czerwona_królowa.pdf

(3015 KB) Pobierz

WIOSNA 1453 ROKU

Światło dnia razi moje oczy po długim czasie spędzonym w ciemnościach. Mrugam powiekami i

nagle dochodzi mnie ryk wielu gardeł.

Wszelako to nie żołnierze wołający moje imię — ów huk przechodzący w dudnienie nie jest ich

okrzykiem bojowym, odgłosem uderzania

mieczami o tarcze. Szeleszczący szept płótna na wietrze nie oznacza

mych haftowanych aniołów i lilii na tle nieba, tylko przeklęte angielskie lwy powiewające w

majowej bryzie. To całkiem odmienne brzmienie od naszych donośnych hymnów; to wycie łudzi

łaknących śmierci:

mojej śmierci.

Na wprost mnie, a także nade mną —gdy przekraczam próg swego

więzienia i wstępuję na miejski rynek — majaczy wysoki stos, do

którego prowadzi byle jak sklecona drabina z nieoheblowanych

szczebli. Szepczę: „Krzyż... Czy mogłabym dostać krzyż?...", a potem

głośniej powtarzam: „Krzyż! Muszę mieć krzyż!". I jakiś mężczyzna,

obcy człowiek, wróg, Anglik, jeden z tych, których nazywamy przekłę-

ciuchami, gdyż bez końca wypowiadają bluźnierstwa, wyciąga przed

siebie wyciosany z kawałka zwykłego drewna krucyfiks, ja zaś chowając dumę, wyszarpuję mu

go z ręki i zaciskam w swojej dłoni, kiedy

popychają mnie w stronę stosu i podsadzają na drabinę, na której

szczeblach kaleczę sobie stopy, w miarę jak wspinam się coraz wyżej,

0 wiele wyżej, niż sama sięgam, aż w końcu dostaję się na chybotliwą

platformę przybitą ćwiekami do schludnych kłód wspartych o siebie

czubkami. Na szczycie szarpią mną, odwracają mnie tyłem do palika

1 krępują mi ręce za plecami.

Wszystko dzieje się tak powoli, że niemal mi się wydaje, iż czas

stanął w miejscu, a aniołowie schodzą na ziemię. W końcu zdarzały

się już dziwniejsze rzeczy. Czyż anieli nie przemówili do mnie, gdy

pasłam owce? Czyż nie zwrócili się do mnie po imieniu? Czyż nie

poprowadziłam armii na odsiecz Orleanowi? Czyż nie koronowałam

delfina na króla i nie wypędziłam Anglików? Właśnie ja, dziewczę

z Domrćmy, któremu doradzały niebiańskie istoty?

Podpalają chrust na samym dole, a biały dym podnosi się i faluje

w podmuchach wiatru. Wkrótce leżące wyżej szczapy drewna zajmują

się ogniem, spowija mnie gorąca gryząca chmura, wywołując kaszel,

mruganie powiek i łzawienie oczu. Płomienie liżą już moje nagie

stopy. Przestępuję z jednej nogi na drugą w naiwnej wierze, że to mnie