Ashford_Park_-_Lauren_Willing.pdf

(1562 KB) Pobierz

Jamesowi,

teraz i zawsze

Prolog

Kenia, 1926

mugi potu zmieszanego z rdzawym pyłem pokrywały jej rękawiczki.

I nie tylko rękawiczki. Kiedy Addie obrzuciła się spojrzeniem, skrzywiła się na

widok swojego kostiumu. Perłowy beż miejscami zszarzał, a miejscami zrudział od

dymu i kurzu. Nawet w tym świetle, jakie zdołało przeniknąć przez gęstą okienną

moskitierę, widać było, że materiał jest definitywnie zniszczony. Podróżny strój,

który w Londynie wyglądał tak elegancko, okazał się kiepskim wyborem na drogę

z Mombasy.

Czuła się jak idiotka. Co ona sobie właściwie wyobrażała? Ten nieszczęsny

kostium kosztował ją więcej, niż mogła zarobić w miesiąc; niewybaczalna

ekstrawagancja w czasach, gdy ubierała się raczej rozsądnie niż szykownie. Całe

popołudnie zajęło jej przetrząsanie Oxford Street. Jeden sklep po drugim, a potem

jeszcze kolejny, ta suknia zbyt pospolita, tamta za droga, żadna w sam raz. Aż

wreszcie znalazła to, czego szukała: kostium, który nieco przekraczał jej

możliwości finansowe, ale sprawiał wrażenie — gdy odpowiednio się nań spojrzało

— niemal wykwintnego, całkiem nie jak dla ubogiej kuzynki.

W swoim malutkim mieszkanku, przed lustrem z dziwną zmarszczką pośrodku,

dumna niczym paw przybierała najróżniejsze pozy; wyginała się to tak, to inaczej,

by osiągnąć pełny efekt. Wyobraźnia podsuwała jej setki kuszących obrazów. Bea

czeka na dworcu — starsza, stateczniejsza, o srebrzystozłotych włosach

spłowiałych od równikowego słońca i figurze zaokrąglonej przez macierzyństwo.

Widząc, jak z pociągu wysiada Addie w nowej wytwornej sukni i z nową wytworną

fryzurą, Bea wydaje okrzyk zaskoczenia. Ogląda kuzynkę ze wszystkich stron,

podziwia jej nową wielkomiejską finezję, gładkie, lśniące włosy, świeżo

wyregulowane brwi. „Wydoroślałaś”, mówi. Addie odpowiada jej uśmiechem —

ową lekko kpiącą namiastką uśmiechu, jaką widuje się na koktajlach w Ritzu — i

rzuca niedbale: „Tak się złożyło”.

A potem gdzieś za jej plecami znajomy męski głos woła: „Addie?” Ona odwraca

się i widzi, jak po twarzy Fredericka przemykają zdumienie i podziw, bo wreszcie

uświadomił sobie, co zostawił w Londynie.

Wilgotne krople spływały jej między piersiami, wsiąkając w materiał. Nie

musiała patrzeć, by wiedzieć, że ubranie jest okropnie poplamione zaciekami z

potu, które w praniu tylko żółkną.

Pozwoliła sobie na cierpki uśmiech. Miała nadzieję — bezwstydną nadzieję —

chociaż raz wypaść lepiej. Łudziła się, że nawet ubogi krewny wytwornych