Paolini Christipher - Dziedzictwo Eragon. Tom 1 (2011).pdf - 2011 - Filozof_ka

Paolini Christopher

Eragon

DZIEDZICTWA KSIĘGA PIERWSZA

PROLOG: Cień grozy

Wiatr zawodził w ciemnościach, niosąc ze sobą woń, która mogłaby odmienić losy świata.

Wysoki Cień uniósł głowę i zaczął węszyć w powietrzu. Wyglądał jak człowiek, tyle że miał

szkarłatne włosy i rdzawoczerwone oczy.

Wzdrygnął się zdumiony. Wiadomość okazała się prawdą: byli tu. A może to pułapka?

Rozważył wszystkie za i przeciw, po czym rzekł lodowatym głosem:

–Rozdzielcie się, ukryjcie za drzewami i krzakami. Musicie zatrzymać każdego, kto się tu

zjawi… albo sami zginiecie.

Otaczająca go dwunastka urgali, uzbrojonych w krótkie miecze I okrągłe żelazne tarcze

pokryte czarnymi symbolami, rozbiegła się, głośno szurając. One także przypominały ludzi o

krzywych nogach I grubych masywnych ramionach, jakby stworzonych do tego, by miażdżyć w

śmiertelnym uchwycie. Znad małych uszu wyrastały skręcone rogi. Potworne istoty ukryły się

wśród poszycia, pomrukując głośno. Wkrótce szelest liści ucichł i w lesie znów zapanował spokój.

Cień wyjrzał na szlak zza grubego pnia drzewa. Żaden człowiek nie dostrzegłby niczego w takiej

ciemności, dla niego jednak słabiutka poświata księżyca była jasna niczym promienie słońca,

zalewające drzewa.

Widział wyraźnie i ostro najdrobniejszy szczegół. Trwał bez ruchu, nienaturalnie cicho,

ściskając w dłoni długi jasny miecz. Wzdłuż klingi biegło cieniutkie kręte wyżłobienie. Broń była

wystarczająco wąska, by wniknąć między żebra, lecz dość solidna, by przeciąć nawet najtwardszą

zbroję.

Urgale nie widziały tak dobrze jak Cień, poruszały się po omacku niczym ślepi żebracy,

niezdarnie wymachując bronią. Nagle ciszę przeszyło donośne pohukiwanie sowy. Czekali w

napięciu, aż ptak odleci. Potwory zadrżały w zimnym nocnym powietrzu. Jeden z nich nastąpił

ciężkim butem na gałązkę, która pękła z trzaskiem. Cień syknął gniewnie i urgale skuliły się

przerażone. Z trudem zwalczył niesmak – cuchnęły zepsutym mięsem – i odwrócił głowę. To

tylko narzędzia, nic więcej.

Minuty zamieniały się w godziny, a Cień z trudem opanowywał zniecierpliwienie. Woń musiała

daleko wyprzedzać swych właścicieli. Nie pozwolił urgalom wstać ani się rozgrzać. Sobie także

odmówił tego luksusu. Czuwał za drzewem, nieustannie obserwując szlak. Lasem zakołysał

kolejny powiew wiatru. Tym razem woń była silniejsza. Podniecony, uniósł cienką wargę,

odsłaniając zęby.

–Szykujcie się – szepnął.

Całe jego ciało wibrowało, czubek miecza zataczał nieduże kręgi. Trzeba było wielu knowań i

wiele bólu, by doprowadzić go do tej chwili. Nie mógł teraz przegrać, stracić wszystkiego.

Głęboko osadzone oczy urgali rozbłysły pod nawisami masywnych brwi. Stwory mocniej

chwyciły broń. Cień pierwszy usłyszał brzęk: coś twardego uderzyło o kamień. Z mroku wyłoniły

się niewyraźne plamy szarości, które zbliżały się z każdą chwilą.

Trzy białe konie niosły jeźdźców wprost w pułapkę. Dumnie unosiły głowy, ich grzywy falowały

w blasku księżyca niczym żywe srebro.

Na pierwszym rumaku siedział elf o spiczastych uszach i eleganckich ukośnych brwiach. Był

smukły, lecz silny i gibki niczym rapier. Przez ramię przewiesił potężny łuk. U boku, naprzeciw

kołczana pełnego strzał o lotkach z łabędzich piór, zwisał miecz.

Ostatni jeździec miał podobną jasną twarz i ostre rysy. W prawej dłoni trzymał długą włócznię,

u pasa wisiał biały sztylet. Głowę okrywał mu kunsztownej roboty hełm, zdobiony bursztynem i

złotem.

Między nimi jechała kruczowłosa elfia dama. Zdawała się promieniować spokojem; ciemne

oczy płonęły w okolonej czarnymi lokami twarzy. Strój miała prosty, co jeszcze podkreślało jej

niezwykłą urodę. Do pasa przytroczyła miecz, a przez plecy przerzuciła długi łuk i kołczan.

Przed sobą w siodle wiozła sakwę – co chwila zerkała na nią, jakby upewniając się, że wciąż tam

jest.

Jeden z elfów przemówił, zniżając głos; Cień nie dosłyszał jego słów. Dama odpowiedziała

władczo i jej strażnicy zamienili się miejscami: ten w hełmie wyjechał naprzód, pewniej

chwytając włócznię. Bez żadnych podejrzeń minęli kryjówkę Cienia i kilku pierwszych urgali.

Cień już czuł smak zwycięstwa, gdy wtem wiatr gwałtownie zmienił kierunek i powiał w stronę

elfów, niosąc ciężki smród urgali. Konie parsknęły gniewnie, zarzucając łbami. Jeźdźcy

zesztywnieli, rozejrzeli się niespokojnie, błyskawicznie zawrócili wierzchowce i pogalopowali z

powrotem.

Rumak elfiej damy wystrzelił naprzód, pozostawiając strażników daleko w tyle. Porzucając

kryjówkę, urgale wypuściły w ich ślady deszcz czarnych strzał. Cień wyskoczył zza pnia i

wykrzyknął:

–Garjzla!

Z jego ręki wytrysnął czerwony płomień, zalewając drzewa blaskiem barwy krwi. Promień

trafił wierzchowca elfki, który runął na ziemię z przeszywającym kwikiem. Elfka z nieludzką

szybkością zeskoczyła mu z grzbietu, wylądowała lekko i obejrzała się przez ramię na

strażników.

Śmiercionośne strzały urgali zdążyły już powalić obu elfów. Wojownicy spadli ze swych

szlachetnych rumaków i legli na ziemi w kałużach krwi. Urgale rzuciły się ku nim.

–Za nią! – krzyknął Cień. – To ją chcę dostać!

Stwory wymamrotały coś w odpowiedzi i popędziły ścieżką. Na widok dwóch martwych

towarzyszy, z ust elfki dobył się cichy krzyk. Postąpiła krok ku nim, potem jednak przeklęła

wrogów i śmignęła w las.

Podczas gdy urgale miotały się wśród pni, Cień wspiął się na sterczącą ponad wierzchołkami

drzew granitową iglicę. Widział stamtąd cały otaczający ich las. Uniósł rękę, powiedział: Beetq

istarli! i ćwierćmilowy odcinek lasu stanął w płomieniach. Z ponurą determinacją Cień wypalał

kolejne fragmenty, aż w końcu miejsce pułapki otoczył pierścień ognia o średnicy półtorej mili –

rozżarzona korona pośród ciemnych drzew. Zadowolony obserwował uważnie krąg, pilnując, by

ogień nie przygasł.

Obręcz ognia zacieśniała się, zmniejszając teren, który musiały przeszukać urgale. Nagle Cień

usłyszał wrzaski i ochrypły krzyk. Pomiędzy drzewami dostrzegł poruszenie: trzy śmiertelnie

ranione stwory runęły na ziemię. Ujrzał też elfkę, uciekającą przed pozostałymi urgalami.

Z niewiarygodną szybkością biegła w stronę granitowej iglicy. Cień obejrzał uważnie teren

dwadzieścia stóp niżej, po czym skoczył i wylądował zręcznie tuż przed nią. Uskoczyła

gwałtownie i rzuciła się biegiem ku ścieżce. Z jej miecza ściekała czarna krew urgali, plamiąc

trzymaną w dłoni sakwę.

Rogate potwory wynurzyły się z lasu i otoczyły elfkę, odcinając jej drogę ucieczki. Osaczona,

rozglądała się gwałtownie w poszukiwaniu wyjścia. Gdy go nie dostrzegła, wyprostowała się i z

królewską wzgardą spojrzała na prześladowców. Cień podszedł do niej, unosząc rękę, napawając

się bezradnością zdobyczy.

–Brać ją.

W chwili gdy urgale skoczyły naprzód, elfka otworzyła sakwę, coś wyjęła i upuściła ją na

ziemię. W dłoniach trzymała duży szafirowy kamień, w którym odbijał się gniewny blask

pożarów. Podniosła go nad głowę, jej wargi poruszyły się, formułując desperackie słowa.

–Garjzla! – rzucił gwałtownie Cień.

Z jego dłoni wystrzeliła kula czerwonego ognia i poleciała ku elfce, chyżo niczym strzała.

Spóźniła się jednak. Na moment las zalała szmaragdowa poświata, kamień zniknął – a potem

czerwony ogień powalił ją na ziemię.

Cień zawył z wściekłości i ruszył naprzód, uderzając gniewnie mieczem w drzewo. Klinga do

połowy zagłębiła się w pniu i tkwiła tam, wibrując. Wystrzelił z dłoni dziewięć promieni energii,

natychmiast zabijając urgale, po czym uwolnił miecz i podszedł do elfki.

Z jego ust posypały się proroctwa zemsty, wypowiedziane w potwornym, tylko jemu znanym

języku. Zaciskając chude dłonie, spojrzał wściekle w niebo. Zimne gwiazdy patrzyły na niego

spokojnie niczym obserwatorzy z innego świata. Z niesmakiem wykrzywił usta, po czym pochylił

się nad nieprzytomną elfką.

Jej uroda, która zachwyciłaby każdego śmiertelnika, dla niego nic nie znaczyła. Sprawdził, czy

kamień zniknął, i przywołał czekającego wśród drzew wierzchowca. Przywiązawszy elfkę do

Paolini Christipher - Dziedzictwo Eragon. Tom 1 (2011).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: