Mankell Hennig - Włoskie buty.pdf - drzewko214

HENNING MANKELL

WŁOSKIE BUTY

przełożyła Ewa Wojciechowska

Kto ma wygodne buty, nie myśli o stopach.

Zhuangzi

Istnieją dwa rodzaje prawd. Są prawdy trywialne, których

zaprzeczenie jest bezsensowne, ale istnieją też prawdy głębokie,

których zaprzeczenie jest równie prawdziwe.

Niels Bohr

Miłość to miękka dłoń, która powoli odsuwa na bok los.

Sigfrid Siwertz

LÓD

Zawsze czuję się bardziej samotny, kiedy jest zimno.

Chłód za oknem przypomina mi o zimnie mojego ciała, zupełnie

jakby atak następował z dwóch stron. Nie poddaję się i wciąż walczę

z chłodem i samotnością. To dlatego każdego ranka na nowo

wyrąbuję przerębel. Gdyby na zamarzniętej zatoce stał ktoś z lornetką

i mnie obserwował, doszedłby niechybnie do wniosku, że oszalałem

i nie mogę się doczekać własnej śmierci. Nagi mężczyzna na mrozie

rąbiący siekierą lód.

Być może w głębi ducha mam nadzieję, że pewnego dnia

naprawdę ktoś będzie stał w oddali. Czarny cień na białym tle.

Zobaczy mnie i zdąży zareagować, nim będzie za późno. Choć tak

naprawdę wcale nie trzeba mnie ratować, bo nie zamierzam się zabić.

Wiele lat temu, po katastrofie, przeżywałem tak wielką rozpacz,

że rzeczywiście myślałem o odebraniu sobie życia. Nigdy jednak nie

spróbowałem. Tchórzostwo okazało się moim najwierniejszym

kompanem. Poza tym zawsze byłem zdania, że nie wolno sobie

odpuszczać. Życie jest jak krucha gałąź nad przepaścią, a ja

zamierzałem trzymać się jej z całych sił tak długo, jak zdołam. Potem

spadnę, jak wszyscy, nie mając pojęcia, co będzie na dnie. Czy stoi

tam ktoś, kto mnie powita, czy też ogarną mnie wyłącznie ciemność

i chłód?

Wszystko wokół skuwa lód.

Zima tego roku jest sroga, to zima początku nowego tysiąclecia.

Tego ranka, gdy obudziłem się w grudniowych ciemnościach,

zdawało mi się, że słyszę śpiew lodu. Sam nie wiem, kiedy wpadło mi

do głowy przekonanie, że lód może śpiewać. Niewykluczone, że

powiedział mi o tym dziadek, który przyszedł na świat na tym

skalistym wybrzeżu.

Rano zbudził mnie jakiś dźwięk. Nie wydał go kot ani pies. Moje

zwierzęta sypiają snem twardszym niż mój. Kotka jest stara i chodzi

na sztywnych łapach, suka jest całkiem głucha na prawe ucho, a na

lewe też ledwo słyszy. Mogę przejść koło niej, a ona nawet się nie

zorientuje.

Cóż to więc był za dźwięk o poranku?

Wsłuchiwałem się w niego w ciemnościach i minęła długa

chwila, nim doszedłem do wniosku, że to odgłos poruszającego się

lodu, choć tu, w zatoce, miał on z dziesięć centymetrów grubości.

Mimo to unosił się, opadał i trzeszczał. No i śpiewał.

Słuchając tych dźwięków, uświadomiłem sobie, że moje życie

minęło w zawrotnym tempie. Teraz jestem tu: mężczyzna w wieku

sześćdziesięciu sześciu lat, niezależny finansowo, nieprzerwanie

dręczony pewnym wspomnieniem. Wzrastałem w biedzie dzisiaj

trudnej do wyobrażenia. Ojciec, otyły człowiek, pracował jako kelner;

pomiatano nim. Matka zaś robiła, co mogła, żeby wystarczało nam

pieniędzy na życie. Z czasem udało mi się wydostać z czarnej otchłani

biedy.

Mankell Hennig - Włoskie buty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: