TECHNIKI STOSOWANE W PNF.doc

TECHNIKI STOSOWANE W PNF

1.        Techniki agonistyczne:

a.        Rytmiczne pobudzanie ruchu

b.        Kombinacja skurczów izotonicznych

c.        Odtwarzanie ruchu

Techniki wykorzystujące zasadę główną – stretch:

d.        Ponawiany stretch na początku ruchu

e.        Ponawiany stretch w czasie ruchu

2.        Techniki antagonistyczne:

a.        Dynamiczna zwrotność ciągła

b.        Stabilizacja zwrotna

c.        Rytmiczna stabilizacja

3.        Techniki rozluźniające

RYTMICZNE POBUDZANIE RUCHU – rytmiczny ruch kończyny, lub ciała prowadzony w pełnym zakresie, tylko w jednym kierunku.

Cele: 

·          Nauka i automatyzacja ruchu

·          Pomoc w rozpoczęciu ruchu

·          Normalizacja tempa i rytmu ruchu

·          Regulacja napięcia mięśniowego

Wykonanie:

·          Bierne z mentalnym zaangażowaniem pacjenta

·          Ruch wspomagany (pacjent pomaga)

·          Ruch z czynnym oporem

·          Ruch czynny wykonywany samodzielnie

KOMBINACJA SKURCZÓW IZOTONICZNYCH – wykorzystuje w różnych fazach jednego ruchu pracę dynamiczną (koncentryczną
i ekscentryczną), oraz pracę statyczną mięsni bez międzyczasowego rozluźnienia.

Cele:

·          Funkcjonalny trening ekscentryczny kontroli ruchu

·          Poprawa siły i wytrzymałości mięśni

·          Poprawa koordynacji między- i wewnątrzmięśniowej

·          Zwiększenie czynnego zakresu ruchu

Wykonanie:

·          Zaczynamy od pracy koncentrycznej, do momentu, gdy pacjent ma najwięcej siły

·          Dynamiczna – koncentryczna i ekscentryczna, oraz statyczna praca agonistów jest przeplatana bez międzyczasowego rozluźnienia

ODTWARZANIE RUCHU – technika ucząca pacjenta odtwarzania pokazanego ułożenia ciała, lub stawu w ułożeniu funkcjonalnym.

Cele:

·          Samodzielne odtwarzanie pozycji

·          Ułatwienie ruchów stosowanych przy wykonywaniu czynności dnia codziennego

·          Poprawa czucia głębokiego

Wykonanie:

·          Terapeuta wykonuje ruch bierny, lub z pomocą pacjenta powodując odpowiednie ułożenie stawu lub części ciała

·          Poprzez optymalny opór statyczny stosowany w wybranej pozycji z komendą werbalną „trzymaj, poczuj pozycję” zostaje uświadomione pacjentowi ułożenie stawu lub odcinka ciała w przestrzeni

·          Pacjent stara się samodzielnie odnaleźć żądaną pozycję

PONAWIANY STRETCH NA POCZĄTKU RUCHU – technika ta wykorzystuje reakcję odruchową na rozciąganie, zachodzącą w mięśniu znajdującym się w stanie rozciągnięcia.

Cele:

·          Torowanie rozpoczęcia ruchu

·          Rekrutacja jak największej liczby jednostek motorycznych

·          Wyznaczenie trenowanej grupy mięśniowej

Wykonanie:

·          Bierne rozciąganie mięśni agonistycznych

·          Krótkie i szybkie dalsze rozciągnięcie mięsni agonistycznych razem z komendą polecającą wykonanie danego ruchu

·          Zastosowanie optymalnego oporu, zaraz po uzyskaniu skurczu mięsni

Przeciwwskazania do tej techniki:

·          Niestabilność stawowa /kostna

·          Osteoporoza

·          Uszkodzenie mięśni /Ściegien

·          Złamania /pęknięcia

PONAWIANY STRETCH PODCZAS RUCHU – odruch na rozciąganie wywołany jest w mięśniach będących w napięciu w wyniku skurczu.

Cele:

·          Wzmacnianie trenowanych grup mięśniowych

·          Zapobieganie zmęczeniu mięśni

·          Poprawa zakresu ruchu

·          Prowadzenie ruchu w prawidłowym kierunku

Wykonanie:

·          Ruch czynny z optymalnym oporem – praca koncentryczna

·          Gdy napięcie mięśni słabnie – należy zastosować dodatkowy stretch przeciwko wszystkim komponentom ruchu

·          Ciągle należy utrzymać optymalny opór manualny

Przeciwwskazania do tej techniki:

·          j.w

·          Zbyt mała siła mięśniowa

DYNAMICZNA ZWROTNOŚĆ CIĄGŁA – występuje tu naprzemienna praca koncentryczna agonistów i antagonistów bez międzyczasowego rozluźnienia (technika ta bazuje na opisanej przez Sherringtona zasadzie kolejnego wzbudzania).

Cele:

·          Poprawa koordynacji między grupami mięśniowymi

·          ↑ siły i wytrzymałości trenowanych grup mięśniowych

·          Zwiększenie zakresu ruchu

·          Regulacja napięcia mięśniowego

Wykonanie:

·          Pracę należy rozpocząć w silniejszym wzorcu

·          Zmiana na wzorzec powrotny bez utraty napięcia mięśniowego

·          Można modyfikować intensywność oporu, tempo i zakres ruchu

·          Pracę należy zakończyć w słabszym wzorcu

STABILIZACJA ZWROTNA – naprzemienne skurcze izotoniczne, oporowane z taką siłą, by nie dopuścić do wykonania ruchu.

Cele:

·          Poprawa stabilności i równowagi

·          ↑ siły mięśniowej

·          Poprawa koordynacji mięsni agonistów i antagonistów

Wykonanie:

·          Pracę należy rozpocząć od silniejszego wzorca

·          Zmiana na wzorzec antagonistyczny bez utraty napięcia mięśniowego

·          Opór może wzrastać przy zmianie kierunku

·          Pracę należy zakończyć na słabszym wzorcu

·          Komenda ma charakter dynamiczny: „Pchaj na moją rękę”, „Nie pozwól mi Ciebie zepchnąć” itp.

RYTMICZNA STABILIZACJA – zmiana napięcia izometrycznego wbrew oporowi, bez intencji ruchu.

Cele:

·          Poprawa stabilności – równowagi

·          Wzmocnienie pracujących grup mięśniowych

·          Redukcja bólu

Wykonanie:

·          Znajdujemy w przebiegu wzorca najmniej bolesną pozycję

·          Dostosowujemy chwyt tak, aby umożliwił stosowanie oporu w obu kierunkach wzorca

·          W mniej bolesnym, lub silniejszym kierunku rozpoczynamy dawkowanie statycznego oporu manualnego dostosowanego do możliwości pacjenta

·          Kierunek oporu zmieniamy kilkakrotnie

·          Komendy mają charakter statyczny: „Nie ruszaj się”, „Nie pozwól się ruszyć” itp.