S.B.M. - D.W.U.pdf

(1498 KB) Pobierz

Belén Martínez

Sánchez

Dzień, w którym

umarłam

Tłumaczenie:

Dorota Twardo

Moim Dziadkom i Matce Chrzestnej; obiecałam, że pierwsza będzie dla Ciebie.

Wiesz, że powinienem cię zabić. Jeszcze tego nie zrobiłem… i nie zrobię, choć nawet sobie

nie wyobrażasz, jakich mi to może przysporzyć problemów. Pytasz, czy mnie obchodzisz? A jak ci

się wydaje?

Laura Gallego

Kroniki Idhunu I. Opór

PROLOG

Mówi się, że umrzeć to zapomnieć, a jednak pierwszą rzeczą, o jakiej pomyślałem, kiedy

otworzyłem oczy, był moment mojej śmierci.

Gwałtownie usiadłem. Nie znajduję się na ulicy, gdzie potrącił mnie samochód, ale

w zimnym łóżku ze sztywną pościelą, niekojarzącym się z domem rodzinnym… Chyba wręcz

przeniosłem się do innego miasta.

Czułem w okolicach piersi piekący, promieniujący aż do skroni ból. Zaniepokojony

odchyliłem przesiąkniętą ciepłą jeszcze krwią koszulę. Ciekawe… Na skórze nie dostrzegłem

żadnej rany, nawet drobnego zadrapania. Jedynie czarne znaki na lewym obojczyku.

– O, w końcu się obudziłeś.

Zerknąłem w lewo. Obok stała śliczna, wysoka i szczupła, siedemnasto- albo

osiemnastoletnia dziewczyna, ubrana w dziwny mundur.

– Witaj w Panteonie. – Uśmiechnęła się. – Nazywam się Henriette.

– Alois – wyszeptałem ochryple. – Alois Petersen.

Znowu to silne pieczenie… Spojrzałem niżej.

Znaki właśnie się poruszyły, układając w… cyfry. Przekrzywiłem głowę, żeby lepiej je

widzieć.

2.10.1950.

I naraz zrozumiałem. Drugi października tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego roku.

Tego dnia umarłem.