017. Cudowna Boża łaska Cudowna Boża łaska ta Zbawiła z grzechów mnie. Zgubiony, nędzny byłem ja Lecz teraz cieszę się. Ta łaska wlała Boży strach W kamienne serce me. I wtedy zobaczyłem w łzach Żem na przepaści dnie. Lecz łaska podźwignęła mnie I naprzód wiedzie wciąż. Przez ciemne i burzliwe dnie Tam gdzie Ojcowski dom. O Boże dzięki, dzięki Ci Za cudną łaskę Twą. Do nóg Twych padam w kornej czci Niebiosa chwałą brzmią.
wezuviusz