Rodowy Sztylet 16 z 16.pdf

(414 KB) Pobierz

Strona

Rodowy Sztylet

ROZDZIAŁ 16

OSTATNI

Możliwości organizmu są naprawdę nieograniczone. Jeśli ktoś chce przeżyć, to

nikt i nic nie może go powstrzymać. Nawet atak rwy kulszowej.

Mila Kotowienko rozważa swe życiowe doświadczenie

– Hej, ludzie! Luuuudzie! A kociołek po kaszy to żeśmy wymyli?

– Przestań się wydzierać – z niezadowoleniem rzuciła Tisa. – Obudziłeś mnie!

Stoisz na swojej warcie, to stój w milczeniu!

– Wymyłam – odpowiedziałam sennie Daezaelowi. – A czemu pytasz?

– A, bo wilkołaki znowu z wizytą przyszły – wytłumaczył elf. – I tak się

zastanawiam, czy znowu dokończą nasza kaszę, czy może ograniczą się do nas?

– Co? – zaryczał troll, wyskakując z pościeli.

Kapitan w milczeniu zapalił latarnię, odkręcił ją tak, by płomyk ledwie się tlił, i

wraz z trollem dołączyli do uzdrowiciela, który wpatrywał się w szczelinie w zasłonie.

– I jak? – spytała Tisa.

– Sporo ich tam – odezwał się troll. – Sztuk dwadzieścia, nie mniej. Wielgachne

stado, czachy ich nagnali! Uuuu!

Strona

– Tak – powiedział spokojnie kapitan. – Cichutko, pojedynczo włazimy na dach

furgonu. Wyżej lżej będzie je odpierać. Najpierw Daezael. Masz broń? Na górze? Dobrze. Mila.

Persival… Dranisz, pomóż mu. Tisa. Ja.

Elf zdjął z haczyka czajnik z wodą, ścisnął jego rączkę w zębach i i całkowicie

bezszelestnie wlazł na dach. Niebezpieczeństwo podniosło moje fizyczne możliwości i pod

nieprzychylnym warczeniem wilkołaków, bardzo szybko znalazłam się na górze. Tam

uzdrowiciel w skupieniu naciągał cięciwę na drzewce.

– Nawet nie wiedziałam, że go masz – zdziwiłam się.

– Ostatecznie – gniewnie odpowiedział Daezael – jestem elfem!

– Tak, ale wołałeś, żeś uzdrowiciel i broń jest ci całkowicie zbędna!

– A czy w ciągu ostatniego miesiąca choć raz mi się przydała? – spytał. – A teraz

jestem uzdrowicielem, broniącym swego życia. Tak więc wszelkie środki są do tego

odpowiednie, nie tylko pierwszorzędny łuk.

– O, – wysapał Persival, któremu udało się wdrapać na górę. – Widzieliście, ile ich

tam jest?

– Rozpuściły się smarkacze! – krzyknął Dranisz. Sprawdzał mocowania skrzyń, w

których leżały nasze rzeczy, a potem pogrzebał w swoim i wyciągnął dwa nieduże miecze –

Trzymajcie.

– Po co mi miecz? – pisnął krasnolud.

– Maczuga, żeby się bronić. Spójrz na Milę, jak się przyzwyczaja do broni.

Rzeczywiście kilka razy machnęłam mieczem, żeby przywyknąć do jego ciężaru.

Oczywiście nigdy nie walczyłam na miecze, ale życia tak po prostu wilkołakom oddać nie

zamierzam.

Troll, wygwizdując jakąś melodyjkę, wdziewał grubą, skórzaną kurtkę, pokrytą

ostrymi ćwiekami. Tisa i kapitan poszli za jego przykładem.

Strona

– Nam oczywiście takich kostiumów etatowo nie zapewniono – zazdrośnie

powiedział elf.

– Oczywiście – potwierdził Dranisz. – To tylko dla tych, którzy byli na wojnę i w

porę zdążyli okraść odpowiednią kolumnę. Pamiętasz, Jarek, jak ci idioci z dowództwa

myśleli, że oddamy kurteczki po podpisaniu pokoju? Jeślibym nie zachował na taką

okoliczność starych i podartych, zostalibyśmy bez odzieży. A wy, była ludność cywilna, też

włóżcie na siebie coś mocniejszego i grubszego, żebyście mieli jakąkolwiek ochronę przed

kłami.

Hołota obserwowała nasze działania, pałającymi, niebieskimi oczami, powarkując

niespokojnie.

– Na co one czekają? – spytał nerwowo elf.

– Na sygnał przywódcy – wytłumaczył kapitan. – Wilkołaki zwykle napadają

pojedynczo, a jeśli zbierają się w stado, to bez przyzwolenia przywódcy nawet jeść nie będą.

– Ich jest dużo więcej – powiedział troll. – Patrzcie, ile oczu.

Świecące, niebieskie punkciki, były wszędzie gdzie okiem sięgnąć.

– Mimo wszystko staniemy się wilkołaczą kolacją? – zainteresował się elf. – Czy

też jest szansa na przeżycie tej nocy?

Kapitan spojrzał na drżącego krasnoluda i raźno powiedział:

– Nie śpiesz się cieszyć z prędkiego i tragicznego zgonu, Daezael. Skąd myśl, że

nie mamy szans?

– Dla nas taka garstka wilkołaków to jak na rozgrzewkę – wesoło oświadczył troll.

– Najważniejsze, żeby wydostać się z okrążenia, a potem oderwać. Żadnego furgonu wilkołaki

nie dogonią – sprawdzone.

Strona

– Nie gorączkuj się – przystopował go kapitan. Być może nikt nas napadał nie

będzie. Zdaje się, że to zwykła próba zastraszenia. Jeżeli chcieli nas napadać, byłoby to

skuteczniejsze, gdy spaliśmy.

– Nie napadliby na śpiących – powiedział elf. – Gdybym zobaczył, ze są

agresywne, wcześniej bym was pobudził.

– Trzeba było budzić od razu jak pierwszego zobaczyłeś – z żalem stwierdził

kapitan. – Uczyć was, uczyć…

– Mimo wszystko, w końcu nie jesteśmy na wojnie – obraził się Daezael. – I teraz

to pokojowi obywatele sąsiedniego kraju. Może przypadkiem obok przechodzili?

Nagle wilkołaki zaczęły się niepokoić jeszcze bardziej, zaczęły poszczekiwać i

miotać się. W lesie rozległ się zimny i władczy, kobiecy głos:

– Zabić ich!

I wtedy się zaczęło!…

Szara masa, ze świecącymi się niebiesko oczami, rzuciła się na furgon. Wóz

zachybotał się, ale wytrzymał. Wilkołaki skakały, ale – tu doceniłam przezorność

budowniczych naszego środka transportu – zwierzętom doskoczyć do dachu było niezwykle

trudno, a tam czekały już na nich ostre miecze.

Jednak hołoty było zbyt wiele nawet dla tak doświadczonych żołnierzy jak nasi.

– Trzeba się stąd wynosić! – krzyknął troll.

– Daezael, prowadź, Tisa i Dranisz – osłaniajcie – rozkazał kapitan.

Między jego rękoma urosła duża zielona kula, którą rzucił na dół, na panel

sterowania. Rozległo się żałosne wycie i po chwili szara masa rozproszyła się na dwie strony.

Elf rzucił mi łuk i skoczył na dół. Furgon ruszył z miejsca, powoli przedzierając się

przez ciał wilkołaków. Kapitan oczyszczał drogę za pomocą zielonego ognia, a ja go

osłaniałam, łukiem odrzucając najskoczniejsze z wilkołaków. Łuk był o wiele lżejszy od miecza

Strona

i posługiwanie się nim było dużo bardziej poręczne. Dziwna sprawa, ale gdy elficka broń

dosięgała ciała wilkołaka, ten z wyciem odskakiwał.

Po dachu z głośnym tupotem biegał Persival, operując mieczem jak młotkiem:

zwyczajnie młócił nim po głowach, pojawiających się w polu widzenia zwierząt, dosięgając ich

w końcowej fazie lotu. Towarzyszyło temu dziwne nawoływanie w ojczystym języku. Być

może wołał mamę, prosił o pomoc Welunda, albo przeklinał hołotę, jednak jego obrona nie

przepuszczała ani jednego wilkołaka.

– Wyrwaliśmy się! – wreszcie, ciężko oddychając, powiedział kapitan.

– Nie – odpowiedziałam, ocierając pot z czoła. – Obejrzyjcie się!

Za nami biegł szary dywan niebieskich oczu. Z całego stada już oddzieliła się

najszybsza grupa prześladowców, która szybko skracała odległość do furgonu, pędzącego z

pełną prędkością.

Na wybojach rzucało nas we wszystkie strony, osie kół skrzypiały i jęczały, żeby

nie wylecieć z dachy trzeba było upaść twarzą do ziemi i uchwycić się niziutkiego

zabezpieczenia – skrzynie były absolutnie gładkie i ręce się z nich ześlizgiwały. Obok mnie

latał krasnolud, który przy każdym dołku, czy wyboju tylko kwękał ale uparcie trzymał się

jedna ręką lin, w drugiej ściskając miecz.

– Jak na dole? – spytał kapitan.

– Tisę ranili – odpowiedział troll.

– Mila! Niebieski i sześciokątny flakoniki, i bandaże! – ryknął elf, nie odrywając

spojrzenia od drogi.

I właśnie wtedy w pełni doceniłam jego zapobiegliwość! Upierdliwy uzdrowiciel

zmusił mnie od nowa przepakowywać wszystkie jego torby i doprowadzając mnie swymi

pretensjami niemal do obłędu, osiągnął to, że nawet po omacku moje ręce zanurkowały we

właściwej torbie. Flakoniki z ziółkami powtykałam do specjalnych kieszonek i zgrzytając

Plik z chomika:

Jasnah

Rodowy Sztylet 16 z 16.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: