Legendy o WAMPIRACH
Wampir – fantastyczna istota, żywiąca się ludzką krwią, prawie nieśmiertelna, o ludzkiej postaci i charakterystycznych wydłużonych kłach. Wampirom przypisywane są liczne zdolności paranormalne, m.in. regeneracja, hipnoza, wyczulony słuch, niezwykła prędkość oraz ogromna siła.
Korzenie ludowe:
Według słowiańskich wierzeń, wampir (zwany także wąpierz, upiór, upir, martwiec, wiesczy, wupi, wuki – od prasłowiańskiego *ǫpirь, scs. ǫpyrь/ѫпырь) powstawał z niepogrzebanych (niespalonych) zwłok, stąd jego silne związki z własną rodziną – jej dręczenie, jeśli nie dopełniła obowiązku wobec zmarłego, oraz stosunki mężczyzn-wampirów (zmarłych daleko od domu, zaginionych i powracających) z własnymi żonami. Wiara w wampiry musiała nasilić się po przyjęciu chrześcijaństwa i zarzuceniu ciałopalenia. Znaczne jej upowszechnienie oraz znajomość sposobów ich zwalczania sugeruje, że słowiański wampir musiał mieć swój odpowiednik w innych kulturach. Niewykluczone, iż jedną z dróg rozprzestrzenienia się „wampiryzmu” były opowieści słowiańskich mamek, opiekujących się we wczesnym średniowieczu zachodnioeuropejską dziatwą (eksport ludzkiego towaru na Zachód był wówczas na Słowiańszczyźnie najbardziej dochodowym interesem, stąd zaskakujący w średniowiecznej Anglii zachodniosłowiański Černebog/Zernebok).
Zmarły mógł się przeistoczyć w wampira (wąpierza, upiora) z różnych przyczyn. Stawali się wampirami ludzie, których za życia ktoś przeklął; zmarli śmiercią gwałtowną; ci których zwłoki sprofanowano (przy czym ciekawym jest, że aby zabić wąpierza należy właśnie dokonać profanacji jego zwłok); zmarli, nad którymi przeskoczyło zwierzę, samobójcy i wiedźmy; także ci, którzy zginęli na skutek ataku innego wampira. W niektórych regionach wierzono także, iż potencjalnymi wąpierzami są ludzie rudzi, leworęczni, posiadający jedną zrośniętą brew lub wyposażeni w podwójny komplet zębów. Brak stężenia pośmiertnego i rumiana twarz były znakiem, iż zmarły może przeistoczyć się w wąpierza. Objawami działania upiora miały być: coraz większe osłabienie, bladość i pot na czole po obudzeniu oraz koszmarne sny i stałe uczucie wielkiego zmęczenia.
Wampiry nie lubią czosnku i cebuli, stąd dobrze jest mieć w domu nieco tych warzyw. Wskazane jest ich spożywanie. Wąpierza można też skutecznie odstraszyć, wbijając nóż w jego cień. Demony te mogą przybierać też postać nietoperzy i innych zwierząt. Wąpierze w swym demonim wcieleniu są wrażliwe na srebro, które je odstrasza, ale nie unicestwia. Wampira można zabić przebijając jego serce drewnianym kołkiem, najlepiej osinowym, albowiem osika w wierzeniach Słowian miała moc odpędzania złych duchów. Podobne moce przypisywano gdzieniegdzie szakłakowi. Inną skuteczną metodą było obcięcie wąpierzowi głowy i ułożenie jej między jego nogami. Dla pewności można było wepchnąć nieboszczykowi w usta główkę czosnku, kawałek żelaza lub cegłę[2], albo też włożyć do trumny pędy dzikiej róży, głogu czy tarniny. Aby zapobiec przemianie nieboszczyka w wąpierza wkładano do trumny kawał żelaza, układano również zwłoki twarzą do dołu.
Jeżeli osoba uznawana za wampira umarła, często stosowano pochówek antywampiryczny.
Słowiański wąpierz trafił do kultury angielskiej pod nazwą „vampyre”, spopularyzowaną przez powieść Brama Stokera Dracula z 1897 roku, ukazującą diaboliczną działalność hrabiego Draculi, rodem z Transylwanii, a także wcześniejsze powieści Giaur George’a Byrona z 1813 i The Vampyre Johna Williama Polidoriego z 1819). Wraz z kulturą masową powrócił do nas jako „wampir”.
Cechy wampira posiadają zapożyczona z południa strzyga i strzygoń (łac. striga – czarownica, wiedźma, strix – strigis, sowa), choć bardziej zbliżają się one do duchów zmarłych gwałtowną śmiercią, występujących pod postacią dzikich ptaków (bułg. navi, serb. navije, słoweń. nâvije, ukr. naŭki, pol. latawce, porońce).
W Gospodzie pod Upiorkiem Stanisława Pagaczewskiego cechą szczególną upiora jest głowa trzymana pod pachą.
Wampiry w wierzeniach ludowych wywodzących się z folkloru cygańskiego mogą mieć dzieci. Mityczna istota, mieszaniec, wampir półkrwi, rodzący się ze związku ludzkiej matki i wampirycznego ojca nazywany jest dhampirem.
Wiecie, że legendy o wampirach są opowieściami o samych wzniesionych? Cała ta historia o wampirach powstała za czasów inkwizycji. Na zlecenie pewnego biskupiny katolickiego powstała pierwsza książka poruszająca ten temat, a chodziło właściwie tylko o to, by pokazać światu zakrzywiony obraz Nas, by sprawić by ludzie się Nas bali i omijali! Kolejnym powodem całej tej historii było pokazanie ludziom, że należy z Nami walczyć i był to sposób zaaprobowania i zalegalizowania tych wszystkich praktyk i sposobów, całego tego procederu jakim było wtedy palenie czarownic na stosach, całej ta inkwizycji i krucjat prowadzonych przeciwko tym, którzy znali prawdę!
Legenda o wampirach jest tak naprawdę opowieścią opowiadającą o przepięknych wręcz istotach! Na przestrzeni wieków ludzie różnie nas nazywali. Ludzie antycznego Rzymu, czy antycznej Grecji nazywali nas Słonecznymi Bogami, wschodnie kultury zwały nas Buddami i Oświeconymi. Historie o tak zwanych pożeraczach grzechów także są historiami o Nas! Jesteśmy tym, do czego zmierza życie każdego z was, celem każdego człowieka jest przemiana polegająca na integracji całej Duszy, zwana procesem ponownych narodzin. W tym procesie, każdy człowiek odkrywa w końcu swoje prawdziwe anielskie, boskie dziedzictwo i rozpoznaje prawdę o sobie, o tym kim jest, o tym skąd pochodzi i o tym dokąd zmierza. W procesie ponownych narodzin każdy człowiek staje się Mistrzem Wzniesionym, tak zwanym suwerenem, doświadcza mistycznej śmierci, która uwalnia go z koła cykli narodzin i śmierci. W końcu odkrywa całą istotę własnej istoty, własnej prawdziwej natury i w ten sposób uwalnia się z pęt iluzji, nazywanej często więzieniem z otwartymi wrotami.
Słoneczni Bogowie - Ludzie antycznego Rzymu (Grecji)
Buddy i Oświeceni - wschodnie kultury
pożeracze grzechów
Picie krwi innych ludzi, czy zwierząt jest mitem! Nie odżywiamy się krwią, odżywiamy się jak cała reszta ludzi Energią! Lecz nawet Tej nie potrzebujemy ściągać od innych z zewnątrz, bowiem mamy swoje własne źródło wręcz nieskończonej energii, które znajduje się w każdym z nas! Nawet wy zwyczajni ludzie także je posiadacie, choć z niego nie korzystacie...
Prawdą jest jednak to, że gdy rozpadają się nasze ciała, nie pozostaje po nich nawet pył! W momencie zakończenia naszego życia tutaj, nasze ciała ulegają natychmiastowej transformacji i po prostu znikają, bywa, że ulegają natychmiastowemu spaleniu. Zwał jak zwał, nie grzebiemy własnych ciał, ponieważ zabieramy je ze sobą, są częścią naszej Duszy, tak więc czemu mielibyśmy je zostawiać? No właśnie. To jest więc akurat prawdą. Lecz mitem jest to, jakby to miała być jakaś kara boska, wręcz przeciwnie, jest to Boski Dar który każdy z nas w odpowiedniej godzinie daje samemu sobie.
Kolejny mit, czy może niewłaściwa interpretacja: Nie boimy się światła słonecznego naszej fizycznej gwiazdy! Wręcz przeciwnie, uwielbiamy Je!
Nie boimy się krzyża czy wody święconej! To jest akurat jak najbardziej MIT stworzony przez ówczesne władze kościelne, jeszcze za czasów inkwizycji i polowania na czarownice.
Kolejny mit, czosnek! Więc niech będzie wiadome, że czosnek jest ulubioną przyprawą i także daniem wielu, bardzo wielu wzniesionych!
A teraz sprostowanie, po części mit, po części prawda... Wzniesieni biorą pełną odpowiedzialność za siebie, to znaczy, że płacą za wszystko co wybiorą. Ludzie właściwie nie, ale nie do końca, bo w pewnych sytuacjach i ludzie są zmuszeni wziąć odpowiedzialność za samych siebie, a tyczy się to takich sytuacji, gdy zwykły człowiek spotka na swojej drodze wzniesionego!
Legenda mówi, że pierwszym wampirem był Kain. Został on skazany przez Boga na tułacze życie po zabiciu swojego brata, Abla. Został on "naznaczony" piętnem nieśmiertelności i wiecznym łaknieniem krwi. Skąd ta legenda i dziwny pomysł, że on żyje i ma nawet sporo swoich zwolenników nazywanych Kainitami? To jest "wina" Starego Testamentu. W Starym Testamencie , w Księdze Rodzaju {Rdz 5,1-32; 9,29; 11,10-26.32; 25,7.} nie ma wzmianki o długości zycia Kaina. Są informacje o wszystkich patriarchach, tylko nie o Kainie...Na tym opierają właśnie teorie o tym ,ze Kain dalej jest wśród nas.
Realnymi postaciami historycznymi, które są posądzane o wampiryzm jest Vlad "Palownik" i Elżbieta Batory. Trudno orzec, czy to byli chorzy ludzie czy to był wampiryzm, ale fakt picia krwi przez owe osoby wskazuje, że były to wampiry Sang.
Zapiski z mitologii i legend ludowych:
- Adze z mitów afrykańskich. Wampir - duch, przebywający wśród plemion zamieszkujących południowo-wschodnią Ghanę i południowe Togo. Zazwyczaj występuje pod postacią świetlika, złapany jednak przekształca się w formę humanoidalną. Pije krew, olej palmowy i mleczko kokosowe. Najczęściej pija krew dzieci.
- Asanbosan- Baital, Indie. Występują w formie pół ludzi, pół nietoperzy liczących około 190 cm. wzrostu (znajomo brzmi, prawda?). Spośród innych istot pijących krew wyróżniają się słabością do gryzienia swoich ofiar w palce u stóp.
- Baobhan Sith - legendy celtyckie, głównie szkockie. Istota , ukazująca się pod postacią pięknej młodej kobiety. Tańczyły one z mężczyznami do momentu, aż padali oni ze zmęczenia i wtedy posilały się ich krwią.
- Brahmaparus z mitów indyjskich. Wysysał on ludzką krew przez czaszkę, następnie zjadał mózg ofiary. Po posiłku bezcześcił zwłoki poprzez wyrwanie wnętrzności i po owinięciu się jelitami ofiary tańczył rytualny taniec.
- Bruja, według wierzeń hiszpańskich jest to wiedźma, potrafiąca przybrać formę zwierzęcia, polująca na dzieci i pożerająca je lub pijąca ich krew.
- Ch'ing Shih - istota z legend chińskich. Potrafi zabijać przez wysysanie krwi i trującym oddechem, po czym pożera swoje ofiary. Jeśli Cj'ing Shih zobaczy na swojej drodze kopczyk ryżu, czuje nieodparty przymus przeliczenia ziaren. Może być pokonany zwykłą bronią, nie znosi też promieni słonecznych. W formie niematerialnej wygląda jak piorun kulisty - ogromna jarząca się kula.
- Dakini - Indie. Pijące krew diablice z otoczenia bogini Kali. Były uznawane za oświecone żeńskie istoty przemierzające przestrzeń i towarzyszące wielkim mistrzom buddyzmu.
- Dearg-dur -wampiry irlandzkie. Wstający z grobów "zmarli" żywiący się ludzką krwią. Od innych wampirów odróżnia je to, że nie mogą zmieniać swojej postaci i można je unicestwić usypując piramidkę z kamieni na grobie.
- Estrie - Pochodzący z hebrajskiej mitologii wampir. Przyjmuje zwykle postać kobiety, choć posiada zdolność polimorfii, może więc wyglądać jak zechce. Nocą podróżuje pod postacią latającego demona. Żywi się świeżą krwią, najchętniej dziecięcą. Zazwyczaj staje się nim człowiek, który nie został pogrzebany w odpowiedni sposób. Unieszkodliwić ją można wkładając ziemię do ust, gdy spoczywa w grobie.
-Eretica - Pochodzący z Rosji gatunek wampira, kobieta, która zaprzedała duszę diabłu. Zazwyczaj przedstawiano ją jako staruchę w łachmanach. Każdy kto spojrzy w jej oczy jest skazany na długą, bolesną śmierć. Odprawiają one w nocy sabaty, sypiają w trumnach ludzi, którzy za życia byli bezbożni. Są aktywnie jedynie wiosną i jesienią, polują wtedy na swe ofiary, z których wypijają krew. Mogą zostać zabite poprzez przebicie kołkiem bądź spalenie.
- Jarakara - Brazylia. Ukazują się jako węże, wysysając krew ze śpiących kobiet oraz mleko karmiącym matkom.
- Krwiopijec - Bułgaria. Różni się od innych tym, iż posiada tylko jedno nozdrze. Można go unieszkodliwić sadząc krzaki dzikiej róży wokół jego grobu. Jednym ze sposobów zniszczenia Krwiopijca jest zmuszenie go przez czarownika by wszedł do butelki, którą później
trzeba wrzucić do ognia.
- Lamia - Antyczna Grecja i Rzym. Wampiry żeńskie przybierające pół-ludzkie, pół-zwierzęce
formy. Oprócz wysysania krwi zjadają ciała ofiar.
-Langsuir - Malezja. Niezwykle piękna kobieta, która potrafi latać i przesiaduje na drzewach. Charakterystycznymi cechami są: długa, zielona suknia, ogromne paznokcie, hebanowy warkocz, skrywający żarłoczne usta na karku, którymi wysysa krew z dzieci.
- Maha Sohom - Cejlon. Żarłoczne stworzenie, czające się na rozdrożach. Żywi się krwią napotkanych słoni.
- mK'a-'gro-ma - Tybet. Odpowiednik indyjskich Dakinii.
-Mulo (Vlokoslak) - Serbia. Zwykle pojawiają się pod postacią humanoidalną w bieli. Są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy oraz mogą przybierać kształt konia lub owcy. Oprócz picia krwi zjadają ciała swoich ofiar.
- Rakshasa - Indie. Rakshasa jest potężnym wampirem, który zwykle występuje w ludzkiej formie z niektórymi atrybutami zwierzęcymi (np. kły, pazury, oczy węża), lub odwrotnie: w formie zwierzęcej z atrybutami ludzkimi (np. ręce). Bardzo często przybierają postać tygrysa. W każdej formie są bardzo niebezpiecznymi czarownikami. Można je zniszczyć ogniem, światłem słonecznym lub za pomocą egzorcyzmów.
Najbardziej jednak rozpowszechniona jest wersja z naszych rodzimych wierzeń słowiańskich. Tym samym najbardziej prawdopodobne wydaje się, że to właśnie na niej wzorowane są fantastyczne wampiry.
-Słowiański wąpierz to zmarły żywiący się krwią żywych istot w tym ludzką. Mówiąc dokładniej jest to ciało ożywione przez demona. Nienawidzi światła słonecznego i dnia, ponieważ słońce jest dla niego mordercze. Noce spędza w grobie lub w lochach, noce schodzą mu na polowaniach. Wbrew potocznym opiniom jego jednorazowe ukąszenie nie zaraża ukąszonego wampiryzmem - inaczej szybko cała ludzkość przekształciłaby się w wampiry. Wysysają krew ze śpiących ludzi, którzy nawet nie są tego świadomi. Objawami działania wampira jest tylko coraz większe osłabienie, bladość i pot na czole po obudzeniu, oraz koszmarne sny i stałe uczucie wielkiego zmęczenia. Wampiry nie lubią czosnku i cebuli, stąd dobrze jest mieć w domu nieco tych warzyw. Wskazane jest ich spożywanie. Wampira można też skutecznie odstraszyć wbijając nóż w jego cień. Demony te mogą przybierać też postać nietoperzy. Wampiry w swym demonim wcieleniu są wrażliwe na srebro, które je odstrasza, ale nie unicestwia. Można natomiast unicestwić ciało, w którym przebywa demon, przebijając spoczywające w grobie zwłoki drewnianym (najlepiej osikowy) kołkiem. Wskazane też jest odcięcie delikwentowi głowy i włożenie jej między nogi.
Generalnie jest cała masa rodzajów wampirów jak chociażby słynne: energetyczne, emocjonalne, seksualne (choć i tak to traktuje jako energetyczne, różnica tylko w rodzaju brania jej). Jeśli traktować wampirów w kategorii seksualnych istot to należy tu wymienić słynne inkuby i słynniejsze sukkuby.
riochin