02_Podst-kult-narod_Ziemia-a-narow.doc

Zdzisław Dębicki, ­PODSTAWY KULTURY NARODOWEJ

­

ZIEMIA A NARÓD

Bliski i nierozerwalny jest związek każdego narodu z jego ziemią.

Z potęgi tego uczucia, które nas wiąże z ojczyzną, często nie zdajemy sobie sprawy. Trzeba do­piero ojczyznę „stracić, jak zdrowie”, trzeba być od niej z daleka, aby poznać i ocenić siłę swo­je­go przywiązania do niej.

Tęsknota za ojczyzną nie ma sobie równych.

Nostalgia jest jedną z najcięższych chorób duszy. Nęka ona swoje ofiary a nawet je zabija.

Są to zresztą, rzeczy znane, szczególnie w Polsce. Wystarczy sięgnąć do naszej poezji ro­man­tycznej, do pamiętników, pisanych przez naszych wygnańców na Sybirze albo przez dobro­wol­nych wychodźców politycznych po roku 183l-ym aby przekonać się o dławiącej ich na obczyźnie tęsknocie.

Jeżeli jednak na wyższych stopniach świadomości narodowej, tam, gdzie mamy do czy­nie­nia z uczuciem patriotycznym wyhodowanym przez kulturę duszy, uczucie to składa się z niezli­czo­nej ilości włókien, wiążących człowieka z ziemią rodzinną, i wszystkimi jej tradycjami, to w swojej prostej, nieskomplikowanej postaci (u ludu) występuje ona z siłą elementarną, która zdumiewa.

Lud uczuć swoich nie analizuje, źródła ani postaci ich nie bada, ale żywiołowo kocha ziemię rodzinną, czując swój przyrodzony z nią związek.

Chłop polski, rzucony za ocean, nie przestaje nigdy tęsknić do ojczyzny.

On, dla którego ojczyzna była do niedawna macochą, który, w poszukiwaniu chleba, musiał pójść na poniewierkę i tułaczkę, który przeklinał nieraz swoją ciężką dolę we wsi rodzinnej, obraz tej wsi uniósł z sobą za morze i krzepi się jej wspomnieniem.

On, który tak mało czuł się Polakiem w domu, który w realnym stosunku swoim do życia nieświadomie raczej wyznawał zasadę, że ojczyzna jest tam, gdzie jest dobrze, oderwany od tej ojczyzny odnajduje dopiero w duszy swojej węzły, które go z nią łączą.

I oto na dźwięk cudownego wyrazu „Polska” w oczach staje mu wszystko, co widział i znał od najwcześniejszych lat dziecięcych.

We mgle oddalenia nabiera to przedziwnego uroku, błękitnieje i staje się cudownym marze­niem o dalekim, własnym kraju, z którym nic obcego równać się nie może.

Cóż jest w nas tą „Polską” której wspomnienie tak łatwo łzę wyciska z oczu, roztkliwiając najtwardsze i najbardziej szorstkie, do sentymentów zgoła nieskłonne dusze?

Dla człowieka prostego, tak samo jak dla człowieka o wydelikaconych strunach uczucia — jest to przede wszystkim obraz ziemi.

Ten obraz oczy nasze piły od chwili, kiedy rozwarły się na otaczające je piękno. Wsiąkał on w nas niepostrzeżenie. Wchodził w naszą duszę i dusza ta kształtowała się na jego podobieństwo stawała się jego odbiciem.

Bo czymże jest dusza polska, jeśli nie odbiciem Ziemi polskiej, wszystkich jej kras i uro­ków?

Mówimy: „Polska” i w tej chwili każdy z nas na swój sposób widzi tę Polskę, widzi to, co jest w nim z niej.

Więc „Polska” — to wschody i zachody słońca, to błękit nieba i przestwór powietrza, to wiatry, hulające po równinach, to burze letnie i śnieżyce zimowe, to wielka symfonia barw i dźwię­ków, zamknięta w jednym wyrazie.

„Polska” — to szachownica pól, to łany szumiącego zboża, przecięte miedzami, na których zrzadka „grusze siedzą”, to łąki, złote od jaskrów i pachnące ziołami, to lasy o rozchwianych gałę­ziach sosnowych i żywicznej woni, to rzeki i jeziora, to wsi i miasta, dymiące kominami fabryk.

„Polska” — to wierzby rosochate nad strumieniami, niezabudki, kwitnące w rowach przy­droż­nych, gąszcze sitowia i tataraków nad stawami, czarne torfowiska i piaszczyste wygony, na któ­rych wybujały smukłe dziewanny.

„Polska” — to owe łubiny pachnące, to brzęk kos i dzwonienie sierpów w czas żniwa, to pług na roli, to poryk bydła, idącego w odwieczerz do wodopoju, to skrzyp żórawia u wiejskiej studni.

„Polska” — to klucz ptaków, lecących pod niebem, to gniazdo bocianie na stodole, to bąki i chróściele, obzywające się po łąkach, to świerszcze, dzwoniące w słoneczne południe, to jętki, fruwające nad wodą, jaskółki, szybujące wysoko, to ów szary wróbel Srula z Lubartowa[1] to gwizdanie wiwilgi, stuk dzięcioła po lasach i śpiew słowików w krzach leszczynowych.

„Polska” — to owe lipy kwitnące, rozbrzęczone rojami pracowitych pszczół, to pasieki pełne piastrów złotego miodu, to ogrody, pachnące koprem, sady, osypane na wiosnę kwiatem jabłoni, grusz i czereśni, a rumiane pod jesień dojrzewającym owocem.

„Polska” — to owa chata wiejska, słomą kryta, z malwami i słonecznikiem pod oknem, to prosty wóz drabiniasty, to mały konik chłopski, chrupiący sieczkę w stajni, to całe obejście gospo­darskie drobnego rolnika, to wszystko, nawet ów kogut, grzebiący na śmietnisku i stąpający dumnie na czele stada kur, nawet ów Burek, oszczekujący przechodzącego przez wieś żyda czy żebraka.

„Polska” — to owa figura przydrożna, ów krzyż na rozstajach, to kościół wiejski o dudnią­cych organach, nabity rozmodlonym ludem, rozśpiewany starodawną pieśnią. To melodia kolędy wigilijnej, to majowe nabożeństwo z litanią do Najświętszej Panny, to strzelista prośba o orę­dow­nic­two do „Gwiazdy morza”, to procesja w dzień Bożego Ciała, to wesele wiejskie i pogrzeb, idący przez rozmiękłe drogi z czarnymi chorągwiami ku cmentarzowi, nad którym straż trzymają brzozy i świerki.

Możnaby te obrazy mnożyć do nieskończoności, bo „Polska”, to wszystko, co widziały na­sze oczy, co zapadło nam w pamięć, co nas wykarmiło od młodu swoją barwą i swoim dźwiękiem.

To wszystko, co jest na tej ziemi i co jest z niej, jest nasze. Stało się naszym. Wrosło nam w duszę i żadna siła nam tego nie odbierze.

Obrazu ojczyzny nie zdoła zatrzeć czas. Idzie on za nami wszędzie i po latach wielu tym, którzy są z daleka od kraju, ukazuje się jeszcze w marzeniu, wiecznie świeży i wiecznie żywy, co raz piękniejszy i droższy.

Nasz chłop w Brazylii przybija na pniu araukarji w dziewiczej puszczy parańskiej, którą kar­czuje, obrazek Matki Boski Częstochowskiej.

Dlaczego? Bo mu to daje Polskę, bo chce on ją mieć na obczyźnie. Widzi ją na tym drzewie i w tym obrazku, jak widział niegdyś, w ojczyźnie, na skraju lasu, przy piaszczystej drodze, sa­mot­ną sosnę z takim samym przybitym na niej obrazkiem.

Wychodźca nasz w Stanach Zjednoczonych Ameryki północnej, oszczędzony z krwawej pracy pieniądz, przez lata całe hojną oddawał ręką na budowę kościołów polskich. Dlaczego? Bo chciał je mieć własne, polskie, nie tylko katolickie, z polskim księdzem, z polskim zakrystianem, z polską procesją — takie same, jak w ojczyźnie. Dążył do tego, aby dały mu one w dzień świąteczny żywą ojczyznę, jej przypomnienie w tysiącu szczegółach przeżytych i niezatartych w pamięci, w tysiącu obrazach, widzianych dawniej.

Jeżeli taka jest siła obrazu ziemi ojczystej w duszy ludu, jeżeli na podstawie jednakowego z nim „widzenia ojczyzny” możemy się z nim zrozumieć, to cóż dopiero za siła tkwi w tych różno­litych węzłach; które nas wiążą z ojczyzną już nie materialnym jej przypomnieniem, ale uczuciem, które budzi świadomość głębokiej treści, tkwiącej w każdym wspomnieniu, w każdej tradycji.

Synteza tych wspomnień, synteza tych tradycji cywilizacyjno-kulturalnych, synteza tych prze­żyć, które są za nami, a które, chociaż nie indywidualne, bo rozłożone na szereg pokoleń. wzbogacają przecież naszą duszę, są w niej i stanowią najistotniejszą jej treść — czyni z nas dopiero naród.

Świadomość kolei i losów tej ziemi, która jest podłożem naszego istnienia, zespala nas do­piero i łączy w związek nierozerwalny.

Przez ziemię stajemy się rodakami.

I nigdy przybysz obcy w zetknięciu z ziemią danego narodu i z jej pomnikami nie dozna tych wzruszeń, jakich doznaje urodzony mieszkaniec tej ziemi.

Każdy kamień, każdy dom stary, każda świątynia budzi w nim pewne uczucia. Nie może on być obojętnym na te ślady, które w pochodzie swoim wyrzeźbiła na ziemi historia narodu. Nie mo­że nie oglądać się za siebie i nie odczuwać dorobku pokoleń przeszłych a tym samym duchowej siły twórczej, którą te pokolenia wniosły do skarbca narodowego.

Im zaś dłuższy łańcuch rozwoju dziejowego, im więcej składa się na niego ogniw, tym licz­niejsze są na obliczu ziemi pamiątki życia i pracy przeszłości.

I biada narodowi, który tych pamiątek nie szanuje, nie ma, lub nie widzi.

Jaskrawym tego przykładem jest Rosja. Nazwał ją Mickiewicz „krainą pustą, białą i ot­wartą”.

Ta pusta kraina, gdzie oko nie ma się na czym zatrzymać, nie ma czego pokochać i do czego przywrzeć trwałym przywiązaniem, gdzie poza Kremlem i Kitajgorodem moskiewskim niema prawie żadnej pamiątki historycznej drogiej sercu narodu — stała się podczas rewolucji obecnej ofiarą niebywałego w dziejach zniszczenia.

I bodaj szczęściem dla ludzkości nazwać można fakt, że eksperyment bolszewizmu przepro­wadzony został na ziemi rosyjskiej a nie na innej ziemi, wypadł on bowiem stosunkowo tanio, gdyż przy olbrzymim zniszczeniu zginęło tam mało pomników cywilizacji i kultury, bo było ich mało.

Gdzie indziej straty w tym zakresie byłyby znacznie większe nawet przy mniejszym, niż w Rosji, barbarzyństwie tłumu. Wyobraźmy sobie tylko, że nie Petersburg staje się pastwą spusz­czo­nego z łańcucha i zdziczałego w swoich instynktach proletariatu, ale Paryż, Londyn lub Rzym!

Trudno nie błogosławić nieba za to, że wybrało za teren wielkiego doświadczenia dziejo­wego państwo Iwana Groźnego.

Tu jednak zastępuje nam drogę pytanie, czy gdziekolwiek indziej, wśród jakiegokolwiek innego narodu europejskiego możliwy byłby taki wybuch psychozy zniszczenia, jaki nastąpił w Rosji?

Psychologia tłumu nie wyłącza możliwości, że nawet w społeczeństwach, stojących na wy­sokim poziomie rozwoju kulturalnego, mogą po wstawać zjawiska o typowych cechach barba­rzyń­stwa. Barbarzyńską była przecież komuna paryska z roku 1870-go, ale trwała krótko i została ota­mo­wana przez czynniki praworządne. Barbarzyńskim był także bolszewizm w Niemczech i na Węgrzech, ale minął bo spotkał się z odporem większości narodowych.

I na tej podstawie można wnosić, że żaden inny naród, posiadający ustalone tradycje i wy­rosłą na tych tradycjach siłę przywiązania do swoich dóbr kulturalnych, nie umiałby niszczyć tak bezmyślnie i dla zasady samego niszczenia, jak to czynił i czyni jeszcze dotychczas naród rosyjski, mimo że jest już w ruinie, że kraj swój zamienił w piekło i w cmentarz.

Trzy lata[2] trwa ta orgia destrukcji i przez trzy lata nie nastąpiło otrzeźwienie. Ani jednego lucidum intervallum, ani jednego protestu ze strony duszy narodu przeciw sponiewieraniu jego świę­tości.

To znaczy, że tych świętości nie było, że dusza narodu nie zrosła się z niczym, w czego obronie stanęłaby mocno i nieprzejednanie. Ani z państwem, ani z kościołem, ani z rodziną, ani nawet z ziemią i z tym, co zbudował na niej wysiłek pokoleń poprzednich.

W Rosji ten wysiłek był minimalny i dlatego tłum nie brał go w rachubę nie dostrzegał nawet.

Toczył się, jak lawina i niszczył, jak lawina, w imię najbardziej barbarzyńskiej, najsprzecz­niejszej z zasadami cywilizacji i kultury zasady: „goły człowiek na gołej ziemi”.

Zasada taka nie mieści się w żadnym mózgu zachodnio-europejskim.

Umysł europejczyka rozumie, że rozwój ludzkości i rozwój poszczególnych narodów polega na ciągłości, że kultura jest nieustanną nadbudową, że do szczytów trzeba iść od podwalin. I dla tego wszędzie te podwaliny, założone przed wiekami, są szanowane.

Świadomość ich istnienia jest potężną więzią dla narodu, łącznikiem dusz poszczególnych w jedną duszę zbiorową, która ma wspólne odczucie wspólnych rzeczy.

Jeżeli Polak wymawia lub słyszy wymówione wyrazy: „Krakus”, „Wanda”, „Wawel” to w duszy jego powstaje nie tylko obraz kopców pamiątkowych i wzgórza wawelskiego, lecz powstaje jednocześnie cały szereg skojarzeń myślowych, które od legendarnego początku Polski, od funda­mentów państwa polskiego prowadzą go przez całe tysiącletnie dzieje narodu aż do chwili obecnej.

Jeżeli wymawiamy lub słyszymy nazwy pól bitewnych, to nie tylko na ich dźwięk mamy wizję wspaniałych czynów rycerskich, dokonanych przez naszych przodków, ale jednocześnie w świadomości naszej budzi się przeświadczenie, że dzięki tym czynom, dzięki tej krwi, ofiarnie przelanej, naród i państwo albo utrwalały swoje istnienie, albo broniły swojego honoru.

Na ziemi naszej wszystko mówi do nas. I dlatego to, co przodkowie nasi zbudowali z kamie­nia czy z drzewa, o co w ten lub inny sposób zaczepił kołami swoimi rydwan historii, nie jest tylko materialną pamiątką dla narodu. To ma także swoją duszę, swoją treść wewnętrzną.

Ma ją świątynia i pałac wielkopański, dwór wiejski i chata, ma ją nawet ruina, której czas nie oszczędził.

Naród odczuwa to swoim instynktem. Instynkt ten posiada każdy Polak. On to prowadzi go nie tylko do ziemi, jako do źródła najsilniejszego przywiązania i budzi w nim nie tylko miłość dla krajobrazu rodzimego, ale nie pozwala mu także stać obojętnie w obliczu jakichkolwiek pomników przeszłości narodowej, acz nieraz, jeśli jest prostym, nieoświeconym człowiekiem, nie rozumie całej ich doniosłości dziejowej i znaczenia kulturalnego.

Takiego instynktu nie posiada natomiast, od wieków zamieszkały na ziemi naszej, Żyd i dla tego jest na tej ziemi obcym.

Różnicę, jaka w dziedzinie odczuwania przeszłości zachodzi pomiędzy Polakiem a Żydem, uwydatnił kiedyś doskonale J. Kucharzewski w swojej mowie kandydackiej na posła m. Warszawy.

„Jeżeli idę ulicami tego miasta — mówił — (cytuję z pamięci) to, jako Polak zaczepiam się tu myślą o każdy zrąb muru, o każdą kamienicę. Wszystko mówi do mnie. Wszystko jest dla mnie pamiątką. Tymczasem Żyd mija te same ulice bez wzruszenia. Te domy są dla niego tylko domami, które można kupić lub sprzedać. Niczym więcej. Wszystko jedno, czy to kamienica ks. Mazo­wiec­kich, czy dom Skargi. Nic mu nie mówią stare odrzwia i wykusze, nic mu nie mówi katedra Święto Jańska, ani Zamek Królewski, ani Kolumna Zygmunta, ani pałace, stojące przy Krakowskim Przedmieściu”.

I to jest kapitalna różnica, która nas dzieli, która wyodrębnia Żydów z narodu, która pomimo wiekowego ich zamieszkania na ziemi polskiej odgradza ich od tej ziemi brakiem uczucia dla niej i brakiem zrozumienia jej przeszłości. Mogą być w tej dziedzinie wyjątki ale ogół żydowski nie wzniesie się nigdy do polskiego pojęcia o ziemi rodzinnej, do polskiego ukochania Ojczyzny.

Brak mu do tego instynktu rasy, brak tych aryjskich pierwiastków w duszy, które działały podświadomie na rzecz poczucia łączności każdego Polaka z ziemią i które pomiędzy nim a tą ziemią zadzierzgają węzły nierozerwalnego przywiązania.

Gdy Żyd z rasowego instynktu swego jest tułaczem i wędrowcem my wrośliśmy w ziemię korzeniami naszych dusz. Stamtąd pijemy te przedziwne soki które nas odżywiają które nam po zwalają rozrastać się w sobie i mężnieć.

Związek to rozciągnięty na pokolenia i — mimo haseł międzynarodowości — z każdym pokoleniem silniejszy i trwalszy bo żadne hasło prawa przyrody nie odmieni.

Zdzisław Dębicki, ­PODSTAWY KULTURY NARODOWEJ, Rok 1925               Strona 2 z 5