J.Kasprowicz - Na targu.docx

(15 KB) Pobierz

                                                                                                                                                                                         Na targu                                                                                                                                                                                   Południe. Słońce kwietniowe                                                                                                                                         Zabłysło tarczą złocistą                                                                                                                                            Ponad szczytami kamienic                                                                                                                              I drży siedmioma barwami                                                                                                                              W tysiącu kropel deszczowych,                                                                                                                              Co po niedawnej szarudze                                                                                                                              Wiszą na liściu zielonym                                                                                                                              Kalafiorów, pietruszki                                                                                                                                            Cebuli, czosnku, kapusty,                                                                                                                              Czasem na tłustych wypocznie                                                                                                                              Piersiach czerwonej przekupki,                                                                                                                              Opiętych w kabat żółtawy,                                                                                                                              To znów gra światła i cieni,                                                                                                                              Uwydatniwszy do sytu                                                                                                                                            Ich falująca wypukłość                                                                                                                                            Spływa promiennym językiem                                                                                                                              Po wyciągniętym ramieniu,                                                                                                                              By w kilku drobnych pieniążkach                                                                                                                Które w tej chwili w tej dłoni,                                                                                                                              Za wychowanki inspektów                                                                                                                              Złożyła młoda kobieta,                                                                                                                                            Wpół ku przekupce schylona,                                                                                                                              Brzuchem oparta o stragan,                                                                                                                              Zestrzelić wszystkie swe blaski,                                                                                                                              Czasami złotym okoli                                                                                                                                            Wieńcem kopułę ratusza                                                                                                                              I po miedzianym się dachu                                                                                                                              Zsunąwszy, światła girlandą,                                                                                                                              Padnie ukosem w narożnik                                                                                                                              Ludnej, szerokiej ulicy                                                                                                                                            I w siwej brodzie uwięźnie                                                                                                                              Starca – o twarzy wybladłej.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Naprzeciw rynku, u skrętu                                                                                                                              Dwóch krzyżujących się ulic,                                                                                                                              Stał on spokojny, milczący.                                                                                    ...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin