Tachikawa Ki-9 1935.pdf

(7701 KB) Pobierz

JAPONIA

Technika lotnicza

BROŃ

1935

Samolot szkolno-treningowy i łącznikowy

Tachikawa Ki-9

Dane taktyczno-techniczne

Typ:

samolot szkolno-treningowy i łącznikowy.

Konstrukcja:

dwupłat o konstrukcji mieszanej.

Data oblotu:

stycznia 1935.

Producent:

Tachikawa.

Lata produkcji:

1935-1945.

Wyprodukowano:

2618 egzemplarzy.

Rozpiętość:

10,32 m.

Długość:

7,52 m.

Wysokość:

3,0 m.

Powierzchnia nośna:

24,5 m

Masa własna:

1015 kg.

Masa startowa:

1425 kg.

Napęd:

silnik gwiazdowy Hitachi Ha-13a o mocy 350 KM.

Prędkość maksymalna:

240 km/h.

Prędkość przelo-

towa:

150 km/h.

Pułap praktyczny:

5800 m.

Długotrwałość lotu:

3,5 h.

Załoga:

2 osoby (instruktor i uczeń).

Tachikawa Ki-9 (Samolot Armii Typ 95

Szkolenia Pośredniego Model A to japoński samo-

lot szkolno-treningowy służący do szkolenia pod-

stawowego i pośredniego. Samolot wszedł do

służby w 1935 i służył do końca wojny, używany

był także jako samolot łącznikowy, planowano

także jego użycie do ataków

kamikaze.

W 1933 w

Tachikawa

zaprojektowano

samolot

Tachikawa R-5

napędzany silnikiem

ADC Cirrus IV,

który był prywatną inicjatywą tej

firmy. Samolot został przekazany

Cesarskiej Ar-

mii Japońskiej

gdzie uznano, że jest on zbyt mały. W marcu 1934 konstruktorzy Tachikawa zostali zaproszeni do szkoły

lotniczej Armii w

Tokorozawa

gdzie przedyskutowano, jakie są wymagania stawiane przez samolotem szkolnym zapro-

jektowanym dla Armii. Miesiąc później

Koku Hombo

(ministerstwo ds. lotnictwa) nakazało Takachiwie zaprojektowanie

samolotu który mógłby służyć zarówno do treningu podstawowego jak i pośredniego, w zależności od jego użycia miał

być wyposażony w różne silniki. Wersja do szkolenia po-

średniego miała być napędzana silnikiem

Hitachi Ha-13a

o mocy 350 KM, a wersja do szkolenia podstawowego

miała otrzymać silnik

Nakajima NZ

(150 KM). W wersji do

szkolenia pośredniego samolot miał być wyposażony do

nauki

lotu na przyrządach,

we wersji szkolenia podsta-

wowego samolot nie miał być wyposażony w żadne oprzy-

rządowanie poza najbardziej niezbędnym. Dodatkowo

wymagano, aby w wersji szkolenia pośredniego samolot

mógł wykonywać akrobacje do 12 g, prędkość maksymal-

na miała wynosić przynajmniej 220 km/h i samolot miał

przebywać w powietrzu przynajmniej 2,5 godziny.

Inżynierowie Tachikawa nie chcieli przyjąć warunków Koku Hombo na zaprojektowania jednego samolotu z

dwoma tak różnymi silnikami, ale Ministerstwo zwrócił uwagę, że podobne samoloty powstały już w Polsce oraz Szwecji i

nalegało aby samolot został zaprojektowany właśnie w taki sposób. Głównym projektantem samolotu został

Ryokichi

Endo.

Tachikawa Ki-9 był

dwupła-

towym,

dwumiejscowym, jednosilni-

kowym samolotem szkolenia podsta-

wowego i pośredniego. Wewnętrzna

konstrukcja kadłuba, powierzchni

nośnych i sterowych była stalowa,

kryta płótnem. Instruktor i uczeń sie-

dzieli w otwartych kokpitach w ukła-

dzie tandem (jeden za drugim), w

wersji łącznikowej, do przewozu ofice-

rów obydwa kokpity były w pełni za-

mknięte. W wersji do nauki lotu na

przyrządach tylny kokpit ucznia mógł

być całkowicie zasłonięty nieprze-

puszczającym światła materiałem.

Samolot miał podwozie klasyczne,

stałe z kołem ogonowym.

Napęd samolotów (z wyjąt-

kiem trzeciego prototypu) stanowił 9-

cylindrowy, chłodzony powietrzem

silnik gwiazdowy

typu

Hitachi Ha-

13a

o mocy 350 KM z dwupłatowym,

drewnianym śmigłem (wszystkie sa-

moloty z wyjątkiem trzeciego prototy-

pu). Trzeci prototyp napędzany był 7-

cylindrowym, chłodzonym powietrzem

silnikiem gwiazdowym

Nakajima NZ

o mocy 150 KM.

Masa własna samolotu wyno-

siła 1015 kg, a masa startowa 1425

kg. Rozpiętość skrzydeł wynosiła

10,32 m, długość 7,52 m, a wysokość

3,0 m, powierzchnia skrzydeł wynosi-

ła 24,5 m

. Prędkość maksymalna

samolotu wynosiła 240 km/h, pręd-

kość przelotowa 150 km/h, długotrwa-

łość lotu wynosiła do 3,5 godziny.

Pierwsze trzy prototypy zosta-

ły ukończone pod koniec 1934, samo-

lot z silnikiem Ha-13a odbył pierwszy

lot

7 stycznia 1935

roku. W czasie

oblatywania odkryto, że stery samolo-

ty były dość ciężkie, środek ciężkości

był przesunięty zbytnio do przodu, a

amortyzatory głównego podwozia były

zbyt twarde. Po niewielkich modyfikacjach samolot ponownie wzbił się w powietrze 9 stycznia, w czasie tego lotu spraw-

dzono charakterystykę przeciągnięcia po czym samolot został dostarczony do Tokorozawy.

Po testach Armii do produkcji weszła tylko wersja napędzana silnikiem o większej mocy. W późniejszym czasie

samolot został nieco zmodyfikowany, był nieco lżejszy, miał trochę skrócony kadłub i silniejsze podwozie, ta wersja

otrzymała oznaczenia Ki-9 Kai (Samolot Armii Typ 95 Szkolenia Pośredniego Model B).

Ki-9 używane były do szkolenia podsta-

wowego i pośredniego. W końcowym okresie

wojny uczyli się na nim latać między innymi piloci

kamikaze. Szkolenie pilotów kamikaze polegało

wyłącznie na nauce ich startu i lotu nurkowego,

ponieważ nie oczekiwano, że powrócą oni z ataku

na nieprzyjaciela, samolotem zawsze lądował

instruktor, po ukończeniu szkolenia podstawowe-

go piloci kamikaze zazwyczaj kontynuowali szko-

lenie na innych typach samolotów.

Same Ki-9 zostały także przygotowane do ataków kamikaze na siły amerykańskie które miały dokonać inwazji na

Japonię. Ich uzbrojeniem były dwie stukilogramowe bomby umieszczone pod kadłubem, dodatkowo na w tylnym kokpicie

umieszczano dwustulitrową beczkę z benzyną.

Samolot używany był przez Armię Japońską do końca wojny, w czasie wojny używane były także przez

Tajskie

Siły Lotnicze

(gdzie były używane jeszcze do 1949 roku) oraz siły powietrzne marionetkowych państw azjatyckich pod

kontrolą japońską. Po wojnie weszły na wyposażenie

Indonezyjskich Sił Powietrznych,

a także

Sił Powietrznych Re-

publiki Chińskiej

Republiki Korei.

Tachikawa Ki-9 1935.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: