Kapucyni i Misje - numer03_2010.pdf

(874 KB) Pobierz

SOS dla Afryki

Biuletyn Misyjny Krakowskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów

ISSN 1642-8897

rok 2010, nr 3

25 lat

pomagamy

w Afryce

S.O.S. dla Afryki

Zbiórka pieniędzy

na budowę 2 szkół w Czadzie

koszt: 20 000 euro

pomóż dziś i Ty!

SOS dla Afryki

◆

Dlaczego prosimy o pomoc w bu-

dowie dwóch szkół w parafii Gore

(Czad, Afryka)

Parafia, w której chcemy wybudować 2

szkoły, jest obszarowo bardzo rozległa.

Obejmuje przeszło 50 wiosek, z których

najdalej położone są około 100 km

od centrum misji, w miejscowości Gore.

Jest to region o klimacie bardzo gorącym,

gdzie średnia temperatury wynosi powyżej

30 stopni w ciągu całego roku, a w okre-

sach luty - maj przeszło 50 stopni.

W każdej wiosce jest często ponad

3000 osób, które borykają się z proble-

mami głodu, braku wody i braku oświaty.

Praca jest więc bardzo trudna, bo nie

można liczyć na obecność i współpracę

ludzi, których nieustanną troską jest wal-

ka o byt. Pomimo tych beznadziejnych

warunków istnieją już jednak nieliczne

wspólnoty młodego Kościoła, które mając

świadomość obecności Boga w ich życiu

i żywą wiarę, starają się znaleźć dla mo-

dlitwy wspólnotowej odpowiednie miej-

sca w postaci kaplic. Po formacji chrześci-

jańskiej rodziny chcą, aby ich dzieci cho-

dziły do szkoły i uczyły się czytać i pisać.

Każda rodzina ma około 10 dzieci, z któ-

rych tylko część ma możliwość uczęszcza-

nia do szkół. Szkoły są płatne i ciągle

brakuje miejsc. Klasy liczą około 40-50

dzieci. W ławce przeznaczonej dla trójki

– siedzi pięciu uczniów.

W niektórych wioskach nie ma jeszcze

wogóle budynków, w których można by

prowadzić podstawowe zajęcia. W jednej

z wiosek dopiero dwa lata temu zorgani-

zowano zajęcia, które prowadzi nauczy-

ciel opłacany z ofiar rodziców. Szkoła jest

w opłakanym stanie: dach ze słomy, ławki

z wystruganych gałęzi, ściany ze splecio-

nych traw. Misjonarze pomagają miesz-

kańcom w zbieraniu funduszy na budowę

szkół rozumiejąc, że bez edukacji nie ma

ewangelizacji.

25 lat

misji

kapucyńskich

◆

Misje afrykańskie krakowskiej pro-

wincji Braci Mniejszych Kapucynów

W Afryce pracuje dziesięciu misjonarzy

z krakowskiej prowincji kapucynów. Są

obecni w pięciu placówkach na terenie

Republiki Środkowoafrykańskiej (RCA)

i dwóch placówkach w Czadzie. Posługa

misjonarzy w tych dwóch krajach wymaga

przystosowania się do odmiennych wa-

runków klimatycznych, bytowych i kultu-

rowych oraz posługiwania się językami

plemiennymi (RCA – sango, Czad – Mbo-

um, Ngambay).

Misjonarze posługują duszpastersko

w bardzo wielu miejscowościach, które

przynależą do misji. Pracują w szkołach

formacyjnych dla katechistów (osoby

świeckie odpowiedzialne za wspólnoty

tam, gdzie misjonarz nie przebywa na sta-

łe) oraz w seminariach dla zakonników

i kandydatów do kapłaństwa. Zaangażo-

wani są również w działalność oświatową

i wychowanie młodzieży. Na różne sposo-

by pomagają ludziom chorym (transport,

pokrycie kosztów leczenia). Są budowni-

czymi kaplic, studni, szkół, mostów. Mają

wkład w przygotowaniu materiałów dusz-

pasterskich w językach krajów misyjnych.

Na terenie Czadu i Republiki Środko-

woafrykańskiej powstała kapucyńska wi-

ceprowincja zakonna, którą tworzy

wspólnota złożona z osiemdziesięciu

siedmiu braci. Pracujący tam misjonarze

pochodzą nie tylko z Polski, ale też

z Włoch, Francji, Szwajcarii i Etiopii. Kilku-

dziesięciu braci to rdzenni mieszkańcy

tych krajów. Po formacji zakonnej są przy-

dzielani do wspólnot międzynarodowych

w swoich ojczyznach. Ich posługa jest

bardzo ważna ze względu na znajomość

kultury i języka. Misjonarze pracują z wiel-

kim oddaniem, ale nierzadko bywa, że ich

posługa uzależniona jest od pomocy du-

chowej i materialnej każdego z nas.

Za każdy gest Waszego serca bardzo

dziękuję.

br. Benedykt Pączka OFM Cap

sekretarz misyjny

Za zgodą władzy zakonnej. Do użytku wewnętrznego Kościoła.

www.czadowatablica.pl

Biuletyn „Kapucyni

i misje”

koszt prenumeraty to dowolna ofiara na pokrycie

wydatków związanych z drukiem.

nasz adres:

Sekretariat Misyjny, ul. Korzeniaka 16

30-298 Kraków, tel. 12 623 60 50

e-mail: misje@kapucyni.pl

www.misje.kapucyni.pl

Redakcja:

br. Benedykt Pączka (red. naczelny)

Małgorzata Wierzbicka, Anna Wilkoń-

ska, Joanna Piestrak (korekta)

nakład:

10 000 egz.

Projekt i łamanie: Wydawnictwo Serafin

SOS dla Afryki

To naprawdę jest

druga strona świata

Z misjami jest tak: wsiada

się do samolotu z walizką i zo-

stawia dobrze znany świat. Po

wylądowaniu na afrykańskim

kontynencie trzeba nauczyć się

nowego życia: jak chodzić po

czerwonej ziemi, jak żyć w in-

nym klimacie… Inni są też

miejscowi ludzie… Czasami,

gdy piszę do znajomych, to

zaczynam list od słów: „Po-

zdrowienia z drugiej strony

świata”. To naprawdę jest dru-

ga strona świata.

Afrykańczycy inaczej reagu-

ją i przeżywają to, co się dzieje.

Oni dopiero zaczynają wcho-

dzić w prawdy wiary. Ponadto

mamy tutaj osiem różnych lu-

dów i każdy z nich mimowolnie

wnosi inne spojrzenie na wiarę.

Co więcej, mamy do czynienia

z Kościołem misyjnym, co zna-

czy, że to od nas oczekuje się

pierwszego ruchu, dopiero

wtedy będzie odzew. Jednym

słowem, my głosimy, a oni

w sposób im właściwy starają

się odpowiedzieć na ewangelię.

Aby zrozumieć ich odpowiedź,

trzeba się dostosować, inaczej

nie spełnimy naszego zadania,

którym jest tzw. inkulturacja

ewangelii.

Niestety, często brakuje

nam cierpliwości i zrozumienia

strategii Pana Boga. Misjonarz

z pięćdziesięcioletnim doświad-

czeniem chciałby widzieć owo-

ce swojej pracy, a bywa, że one

przychodzą w swoim wymiarze

i w swoim czasie. Wielu misjo-

narzy wyjeżdża wcześniej, roz-

czarowanych, że pracowali

na misjach tyle lat i nie dostrze-

gli większych zmian.

Trzeba wziąć pod uwagę,

że Kościół w RCA ma zaledwie

sto lat, a w Czadzie osiemdzie-

siąt. To niewiele wobec dwuty-

sięcznej historii całego Kościo-

ła. Afryce potrzeba jeszcze mi-

sjonarzy, ponieważ ten Kościół

nie jest w sanie sam funkcjono-

wać. Nie chodzi tu tylko o stro-

nę duchową, ale też material-

ną, bo to Kościół ubogi, który

oczekuje na pomoc i wsparcie.

Dobrze zatem się dzieje, że

Kościół stale posyła do Afryki

nowych ludzi, a ludzie modlą

się o powołania. I jest pomoc

materialna, która wspiera kon-

kretne dzieła.

Andrzej Barszcz OFMCap,

od 9 lat na misjach

Tutaj

poznałem

siebie

Pobyt w Afryce daje bardzo

wiele. Człowiek odkrywa się

przed samym sobą. Starałem

się nie unikać wyzwań. Tam,

gdzie mnie posyłano, starałem

się robić wszystko, najlepiej jak

umiałem. Żyjąc w innym świe-

cie, nie zawsze jest to łatwe,

ale powoli, małymi krokami…

Dopiero po jakimś czasie widzi

się sens tego, co się robi. Pra-

cowałem w buszu przez wiele

lat, na parafii i w liceum, gdzie

byłem kapelanem.

Potrzeby w Afryce są

ogromne i to pod każdym

względem. Dodatkowo czas

szybko ucieka i wiadomo, że

nie rozwiąże się wszystkich

problemów na ziemi, ale jeśli

ktoś chce coś zrobić dla in-

nych, to tutaj ma duże pole

do działania.

Ostatnio zaszło wiele

zmian w Kościele afrykańskim.

Uzewnętrzniły się problemy,

które wskazują, że jednak nie

wszystko działa tak, jak po-

winno. Obecność misjonarzy

jest zatem bardzo ważna. Wi-

dzimy, że diecezje, które ich

nie mają, bardzo ucierpiały.

Trudności zawsze będą,

ale to nic nie znaczy, bo misjo-

narz wie, że ma powołanie,

i wie, że Pan Bóg poprowadzi

go przez trudności. Jeśli takie

przekonanie odkryje się we

własnym sercu, łatwiej iść

do przodu.

Andrzej Kciuk OFMCap,

od 15 lat na misjach

Tętno

Afryki

Z pobytu na misjach naj-

bardziej utkwiły mi w pamięci

wspomnienia tamtych ludzi.

Jak nostalgia towarzyszy mi

nieustannie pragnienie przeby-

wania wśród nich – razem

w Kościele, razem podczas

pracy w „słońcu i kurzu” o lep-

sze jutro.

Wieczorem, po pracy lubi-

łem usiąść sobie przy ognisku

rodzinnym katechisty. Przycho-

dziło wiele ludzi, również szefo-

wie wioski. I długo rozmawiali-

śmy. Często oni przechodzili

z Sango na ich język plemienny.

Ja, choć nic nie rozumiałem,

trwałem z nimi. Wsłuchiwałem

się w wypowiadane słowa,

próbując je zrozumieć, albo po

prostu się modliłem. Po chwili

oni znów wracali do Sango.

I tak do późna w nocy.

Rano budziłem się i zasta-

nawiałem, w której miejsco-

wości

jestem.

Miałem

pod opieką czterdzieści wiosek

i aby wszystkim dać okazję

wyspowiadania się i przyjęcia

Komunii Świętej przynajmniej

raz na dwa miesiące, codzien-

nie zmieniałem miejscowość.

W porze suchej przebywałem

nawet dziesięć dni w sawan-

nie, wśród miejscowych ludzi,

daleko od centrum (misji). By-

łem z nimi, pracowałem z nimi.

Zawsze jadłem, co mi podano,

www.czadowatablica.pl

niczego nie odmówiłem. Na-

wet maniok mi smakuje, co jest

rzadkością wśród misjonarzy.

Będąc innym, udało mi się

odczuć „tętno Afryki”.

Andrzej Perżyło OFMCap

SOS dla Afryki

Jest dobrze,

nie jest źle

W Afryce jestem od sied-

miu lat, to malutko. Jest do-

brze, nie jest źle. Jest nawet

jeszcze lepiej. Potrafię się od-

naleźć w różnych miejscach.

Wszędzie jestem szczęśliwy,

zadowolony.

Kiedy człowiek chce praco-

wać, to wszędzie będzie szczę-

śliwy. A Afrykańczycy ciągle

potrzebują naszej pomocy.

Możemy im dać jeszcze bardzo

wiele, wiele przekazać.

Potrzeby są ogromne.

Szczególnie dotkliwy jest brak

miłość i prawdziwej wspólnoty.

Musimy pokazać im, jak żyje

prawdziwy dom, jak żyje rodzi-

na. Oni tego nie umieją. Mówi

się, że Afryka to jedna wielka

rodzina, nie prawda. Więk-

szość z nich pochodzi z rozbi-

tych rodzin. Niejednokrotnie

okazuje się, że kobieta krząta-

jąca się w domu wcale nie jest

mamą mieszkających w nim

dzieci, albo że mężczyzna peł-

niący rolę głowy rodziny nie

jest ich tatą.

Jak widać zadanie, które stoi

przed nami, wcale nie jest łatwe

do zrealizowania, tym bardziej,

że Afrykańczycy z wszelkich

spotkań chcą tylko czerpać,

a nie wnoszą nic od siebie.

Najtrudniej jest mi pojąć to,

że oni do dnia dzisiejszego nie

potrafią zostawić czarów. Nie

potrafią się od nich oderwać.

Powiedziałbym nawet, że boją

się to zrobić.

Jacek Dębski OFMCap

Siedemnaście lat spędzo-

nych na misjach minęło bardzo

szybko, jak jeden dzień. Pamię-

tam dokładnie przylot, lądowa-

nie w Bangui. Rysiek Modelski,

Karol Knap, Czesiek Sułkowski

Roman Żaba i Zbyszek Koło-

dziejczyk oraz misjonarze z Ge-

nui przyjęli nas bardzo serdecz-

nie. To właśnie do nich dołączy-

liśmy. Praca misyjna wówczas

nastawiona była na głoszenie

Ewangelii, przede wszystkim

w brusie, w kilkunastu sekto-

rach. Pracowałem tak przez trzy

lata. Mam piękne wspomnienia

– poznawałem kulturę, ludzi,

ich sposób myślenia, życia,

uczyłem się języka.

Na początku trudność

sprawiało mi przekładanie

Ewangelii z polskiego na język

sango oraz na rzeczywistość

Siedemnaście lat

jak jeden dzień

afrykańską. Trzeba do tego

zrozumieć świat, życie tych lu-

dzi – wtedy łatwiej jest głosić.

Bo Ewangelia jest ta sama, tyl-

ko kontekst życia się zmienia.

Gdy poznałem ich mentalność,

wiele przykładów z życia co-

dziennego służyło mi do tłu-

maczenia Ewangelii

W 1997 roku – kiedy nastą-

piły zmiany organizacyjne

i prawne w naszej misji w Re-

publice Środkowoafrykańskiej

i Czadzie – mocny akcent poło-

żyliśmy na formację na wszyst-

kich poziomach. Pracowałem

wtedy przez dziewięć lat jako

przełożony w domach forma-

cyjnych – pięć lat w postulacie

i cztery lata w nowicjacie.

Oprócz tego prowadziłem

normalne duszpasterstwo pa-

rafialne, posługując ludziom

w buszu. Mimo że grupa Afry-

kańczyków jest dość liczna, to

jednak cały czas trzeba ich

wspierać, formować. Dlatego

też ciągle potrzeba ludzi

do prowadzenia zajęć z filozo-

fii, teologii…

Oczywiście można realizo-

wać projekty, ale ważna jest

formacja świeckich, którzy

wezmą w swoje ręce afrykań-

ski Kościół. Bo jeśli nie będzie

tutaj dobrze uformowanych

ludzi, odpowiedzialnych, żyją-

cych dla innych, oddanych ca-

łym sercem ewangelizacji, to

miejscowa ludność będzie

cierpieć. Dzięki Bogu, spotka-

łem w Afryce wielu takich lu-

dzi. Widać owoce ich działa-

nia. Na przykład pewien kate-

chista urządził w swoim domu

pokój modlitwy, a jego mama

opiekuje się grupą stu dwu-

dziestu dzieciaków (często są

to sieroty i półsieroty), dla

których organizuje formację

i pracę w polu, tak by miały

własne zarobione pieniądze

lub produkty rolne.

Jerzy Steliga OFMCap

www.czadowatablica.pl

SOS dla Afryki

Niejedna

upierdliwość

zniknęła

Niezależnie od tego,

czy człowiek chce, czy też

nie, Afryka go zmienia.

moim

przypadku

na pewno poszerzyła moje

horyzonty. Kiedyś denerwo-

wały mnie małe rzeczy, które za-

czynałem oceniać. Afryka spra-

wiła, że ta upierdliwość zniknęła.

Otwarłem się na rzeczywistości

zupełnie nowe, na nowe wyzwa-

nia. Stałem się człowiekiem

otwartego ducha.

Jezus powiedział: „Poznacie

prawdę, a prawda Was wyzwo-

li”. Tego się trzymam w swojej

pracy misyjnej i to mi pomaga.

Pierwsi misjonarze, którzy

przyjechali do Afryki, źle praco-

wali i teraz trzeba naprawiać

błędy, które popełnili. Byli bar-

dzo ofiarni i ta ofiarność znisz-

czyła Afrykę – rozdawnictwem

wypaczyli mentalność Afrykań-

czyków i teraz oni tylko tego

oczekują od tych, którzy przy-

chodzą do nich z Dobrą Nowiną.

Chcą, żeby dawać, dawać, da-

wać. A to nie oto chodzi.

A jak oni żyją? Całymi dniami

siedzą i nic nie robią, a co więcej,

nie chcą tego zmienić. Oni nie

mają pojęcia, jak wyjść z tej sytu-

acji. Wtedy właśnie się im poma-

ga, daje się jakąś ideę: np. budu-

jemy kaplicę. Cała wioska zaczyna

współpracować, wymaga się

wówczas od nich podjęcia pracy

i pewnych (symbolicznych) nakła-

dów finansowych. Jeśli tego nie

ma, ja nie zaczynam budowy. Oni

o tym wiedzą i gdy bardzo im za-

leży, są w stanie zdobyć te pienią-

dze. Chodzi o to, żeby pomóc im

wyrwać się apatii, by mogli uczci-

wie i godnie żyć, i wierzyć. Bo

w ich pogańskim świecie ciągle

jest dużo zniekształceń, zniewo-

leń i wynaturzeń.

Jacek Siemieniak

od 5 lat na misjach w Czadzie

Mimo że mija już prawie rok, odkąd wróciłem z misji,

moje serce, myśli, wspomnienia, tęsknoty ciągle krążą wo-

kół Afryki. Jest takie powiedzenie, że jeżeli ktoś choć jeden

raz zobaczył Afrykę, zawsze będzie pragnął do niej wrócić,

zawsze będzie za nią tęsknił. Jakże mocno sprawdza się to

powiedzenie w moim życiu. Zwłaszcza że dane mi było żyć

i pracować na tym kontynencie przez dwanaście lat. To już

nie jeden raz, nie jedna wizyta i nie jedno wspomnienie. To

konkretny i bardzo ważny etap mojego życia.

Afryko

– nigdy o Tobie

nie zapomnę

Nie mogę i nie chcę o nim zapomnieć, bo bardzo wiele

mnie nauczył, przede wszystkim szacunku dla drugiego

człowieka, „innego” pod względem koloru skóry, mental-

ności, kultury, języka, sposobu myślenia, postrzegania

świata. Nauczył mnie tego, że nie trzeba dużo posiadać, aby

być szczęśliwym. Najważniejsze jest być darem, bezintere-

sownym darem dla drugiego człowieka. Nauczyłem się też

poszanowania wartości życia ludzkiego, ludzkiej biedy,

cierpienia, samotności, niejednokrotnie bezradności. Misja

w Afryce nauczyła mnie tak naprawdę żyć, kochać i „rozda-

wać się” innym. I za to bardzo jestem wdzięczny, z serca

dziękuję. I obiecuję, że nigdy o Afryce nie zapomnę. Moja

już na zawsze – Afryka!

Mirosław Szarek OFMCap

Pojechałem, aby

odkryć…

Moje doświadczenie misyjne

to nic w porównaniu z misjona-

rzami, którzy są tu od pięćdzie-

sięciu lat. Wiem, jak wygląda

Afryka, Afrykańczycy, jak kształ-

tuje się sytuacja.

Czy jest głód Boga? Nie wiem,

na pewno jest głód białego czło-

wieka, który ma pieniądze i może

zrobić wiele rzeczy. Myślę, że

trzeba wejść w relacje osobiste,

żeby poznać człowieka i zoba-

czyć, na czym mu zależy, czy chce

poznać Boga i Nim żyć.

Afrykańczycy nas do szczę-

ścia nie potrzebują, oni są szczę-

śliwi w takich warunkach, w ja-

kich żyją. Oczywiście brakuje im

wielu rzeczy, ale są szczęśliwi.

Bywa bardzo różnie, kiedy

człowiek odkrywa tę rzeczywi-

stość. Z Afryki można wrócić

sfrustrowanym, chorym, załama-

nym. Ale można też odkryć sens

życia na misjach, odkryć przyjaźń

i prawdziwą Afrykę, i nie czuć się

obco. Choć według mnie misjo-

narz zawsze pozostanie indywi-

dualistą.

Kaziu Kosek

najmłodszy z misjonarzy,

2 lata w Afryce

www.czadowatablica.pl

Plik z chomika:

GAZETY_KATOLICKIE

Inne pliki z tego folderu:

ListDK115.pdf (5010 KB)
ListDK116.pdf (2885 KB)
ListDK117.pdf (2650 KB)
ZM_06_2007.pdf (4238 KB)
ZM_05_2007.pdf (2981 KB)

Kapucyni i Misje - numer03_2010.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: