Anomalnaja Rossija:
Syberyjskie jezioro bez dna.
Położone w strefie wiecznej zmarzliny jeziorko Sobołcho przez mieszkańców Buriacji uznawane jest za przeklęte. Jego nazwa (pochodząca z mongolskiego) oznacza „bezdenne” i rzeczywiście uczonym do dziś nie udało się określić głębokości tego zbiornika. Utopione w nim zwierzęta odnajdywano ponoć w innych jeziorach w regionie. Znikali tam również ludzie, ale uczeni podkreślają, że zła sława Sobołcho wynika nie z działalności złych duchów, lecz geologicznych anomalii…
____________________
Witalij Diaczkow, Itogi
Nie ma pewnie w Buriacji człowieka, który by nie słyszał opowieści o jeziorze Sobołcho. Ten niewielki zbiornik wodny (który dziecko może objeść dookoła w ciągu pół godziny), z jakiegoś powodu nazywany jest „siedliskiem strachu”. Nazwa Sobołcho tłumaczona ze staro-mongolskiego oznacza „bezdenne”. Może to wydawać się dziwne, ale do dzisiaj nie ustalono dokładnej głębokości tego jeziora. Według opowieści miejscowych, w jego okolicy dochodzi także do zdarzeń, które są trudne do wyjaśnienia. Od czasu do czasu przepadają tam bez śladu zwierzęta gospodarskie a nawet ludzie. Choć uważa się, że wszyscy oni utonęli, to z dna jeziora nie wyciągnięto jeszcze ciała żadnej ofiary. Co więcej, zwierzęta zaginione nad Sobołcho odnajdowano czasem w innych akwenach. Miejscowi od dawna uważają jezioro za siedlisko mocy nieczystych.
Aureola tajemnicy i widmo śmierci spowijają je od czasów średniowiecza, ale w ciągu ostatnich lat liczba ofiar zmniejsza się, szczególnie dlatego, że coraz więcej ludzi stara się omijać Sobołcho szerokim łukiem, a miejscowi zakazują swym dzieciom zapuszczania się w jego rejon. Dorośli wciąż pamiętają jak 40-50 lat temu nie słuchając zakazu swych rodziców przybiegali nad jezioro i przepływali wąski kawałek w miejscu gdzie wpada do niego mały strumyk. Jednak nawet najwięksi śmiałkowie nigdy nie odważyli się zapuścić na środek akwenu.
Dziwne opowieści o Sobołcho zainteresowały w końcu naukowców z Rosyjskiej Akademii Nauk, którzy w 2001 r. zorganizowali ekspedycję badawczą. uznając, że w ludowych opowieściach kryć mogą się elementy prawdy. W jej skład wchodzili mikrobiolog prof. Bajar Bajsarajew, biolog Darima Barchutowa, chemik doc. Wieczesław Chachinow i geograf Endon Garmajew. Towarzyszył im miejscowy przewodnik Siergiej Bochlajew. Przypuszczali oni, że Sobołcho jest klasycznym przykładem naturalnej strefy geopatogenicznej, co ma związek ze specyficzną strukturą geologiczną jego otoczenia.
Naukowcom całą drogę do jeziora towarzyszył drobny, nieprzyjemny deszcz, który nasilał się wraz z tym jak zbliżali się do Sobołcho. Wiał też mocny, mroźny wiatr i wydawało się, że za chwilę zamiast deszczu zacznie padać śnieg. Nie byłoby zresztą w tym nic dziwnego, ponieważ Sobolcho podobnie jak inne zbiorniki wodne regionu erawnińskiego znajduje się w strefie wiecznej zmarzliny.
Wreszcie ekspedycyjny łazik zatrzymał się na brzegu niewielkiego jeziorka o średnicy 30 m. Miejsce nie wyglądało przyjemnie, a okolica była niemalże pozbawiona roślinności. Panowała cisza. Woda wydawała się być czarna a w dotyku lodowata.
Uczeni uzbrojeni w urządzenia do pomiaru głębokości oraz poboru próbek z dna wypłynęli na jezioro w pontonie. Dla Bajsarajewa wyprawa taka wydawała się być pestką: pięć razy przekraczał równik badając wszystkie ziemskie oceany.
- 4 metry! – krzyknął profesor ledwie oddaliwszy się od brzegu. – 9 metrów! 10 metrów!
Ponton dotarł do środka. – 13m! Dla takiego małego jeziorka głębokość sześciopiętrowego budynku wydaje się wręcz nierealna. Po prostu przepaść. Ale jednak wszystko wskazywało na to, że dno jest.
Badacze odpłynęli kawałeczek w stronę wschodniego brzegu i znowu opuścili miernik i... dna nie ma. Troszkę na prawo... to samo. Skonfundowany profesor wraz ze swym pomocnikiem wrócili na brzeg. Tam towarzysz naukowca przyznał się, że jak tylko oddalili się od brzegu mocno zakręciło mu się w głowie. Doszedł do siebie dopiero po tym jak przez jakiś czas patrzył na płynące po niebie chmury.
Sekret Sobołcho
Profesor zapytany o swoje zdanie powiedział: - Jezioro jest interesujące. Od północnej strony wpada do niego strumień wlewając 220 litrów wody na sekundę. Na dnie ze wschodniej strony i po środku znajduje się ił, przy czym jest na tyle gęsty, że jeśli ktoś w nim ugrzęźnie, trudno mu będzie wydostać się bez pomocy z zewnątrz. Z południowej strony dno jest piaszczyste. Prawdopodobnie na środku pod iłem znajduje się zmarzlina.
Uczeni na ekspedycję zabrali ze sobą 20-metrową linę do zmierzenia głębokości. Kierowali się swym doświadczeniem: na tej szerokości geograficznej głębokość jezior nie przekracza 5 m. Na przykład, podobnej wielkości jeziora w Karelii, na Uralu albo Kamczatce mają głębokość nie większą niż 10 m. Wyjątkiem jest jedno z najgłębszych jezior polodowcowych Karbochon – głębokość do 14 m., ale jest ono nieporównanie większe niż Sobołcho.
W tamtejszym regionie, uważanym za krainę wygasłych wulkanów, charakterystyczną cechą rzeźby terenu są uskoki. A z nimi właśnie wiąże się rozmieszczenie geopatogenicznych stref. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że właśnie w takich strefach dzieją się rzeczy uznawane niekiedy za trudne do wyjaśnienia. Dlatego też naukowcy nie spieszą się z wysnuciem ostatecznych wniosków wyjaśniających fenomen Sobołcho. Prawdopodobnie dno jeziora jest znacznie większe niż jego powierzchnia. Może tam też istnieć gigantyczna sieć jaskiń i tuneli łączących je z innymi zbiornikami. To by wyjaśniało dlaczego nieraz znajdowano utopione w Sobołcho zwierzęta w innych jeziorach.
Inna możliwość to istnienie na poziomie poniżej 15 m. szczeliny w skorupie ziemskiej, w formie leja, sięgającego głębokością nawet kilku kilometrów. W 1995 roku grupa nurków-amatorów z Irkucka próbowała zbadać dno jeziora. Jednemu z nich podobno udało się przedostać długim podziemnych kanałem do sąsiedniego zbiornika. Rzekomo cudem uniknął śmierci, bowiem kiedy wydostał się na powierzchnię w butli nie było już tlenu.
Nierzadkie zaginięcia ludzi i zwierząt na jeziorze naukowcy tłumaczą niską temperaturą wody (latem 12-14 stopni). Jeszcze jedną z zagadek Sobołcho jest często obserwowana nad jego powierzchnią różowawa poświata, którą można zobaczyć szczególnie w jasną księżycową noc. Badacze spekulują, że może być to wynikiem wypływu wód termalnych. Pobrane przez naukowców próbki wykazały, że na środku jeziora, w pokładach iłu znajduje się siarkowodór, lecz w niewielkich ilościach. Oczywiście dużo „chwytliwsza” wydaje się wersja miejscowych, których zdaniem są to pokutujące dusze topielców i zwierząt proszące o pomoc w odnalezieniu pokoju w zaświatach.
Ziemia jezior
Jezioro Sobołcho znajduje się wśród 33 zbiorników systemu eriawno-chargińskiego, który nazywany jest buriacką krainą 33 błękitnych jezior. Kraina rzeczywiście usiana jest mniejszymi i większymi akwenami. Podczas ładnej pogody widziane z góry sprawiają wrażenie lazurowych punktów na ziemi, jednak gdy aura nie sprzyja wyglądają surowo i nieprzyjaźnie. Jak wiele tysięcy lat liczą sobie te jeziora, połączone z Oceanem Arktycznym za pomocą rzek Witim i Lena?
Niektórzy uczeni uznają, że powstały w proterozoiku. Ich historia to nie tylko ludowe opowieści wokół Sobołcho, ale także inne mniej znane fakty. Niekiedy obok siebie rozmieszczone są jeziora słone i słodkie. Mieszkająca wokół nich ludność uznaje je za miejsca szczególne i z przerażeniem wspomina jak za czasów ZSRR próbowano podłączyć jedno z nigdy nie wysychających jeziorek do systemu irygacyjnego. Oficjalne źródła potwierdzają, że pięciu robotników przy tym pracujących zapadło na dziwną chorobę i wszyscy zmarli w ciągu tygodnia, a poziom wody w jeziorku nawet nie drgnął.
Członkowie wspomnianej powyżej ekspedycji wspominali, że przez cały czas pobytu nad Sobołcho towarzyszyło im dziwne odczucie, jakby obok nich nieprzerwanie znajdował się jakiś niewidoczny żywy organizm. Miało się wrażenie, że milcząca tafla jeziora, na którą przez ten czas nie wypłynęła ani jedna ryba (choć mówi się, że zamieszkują je okoń, leszcz i karaś) obserwuje nieproszonych gości. Ciszę, tak nietypową dla mieszczuchów, z rzadka przerywał jedynie krzyk spłoszonego ptactwa.
Podziemne galerie
Według danych Bajkalskiego Instytutu Zarządzania Środowiskiem przy Rosyjskiej Akademii Nauk, jeziora systemu eriawno-chargińskiego mogą być zaliczone do typu górskiego, ponieważ spotykane tu równinne odcinki, posiadające jeziorne kotliny, mają ograniczoną powierzchnię i zawsze przylegają do górskich zboczy, pozostając pod ich bezpośrednim geomorfologicznym wpływem.
Możliwe, że w Sobołcho znajduje się system jaskiń, które są trudne do zlokalizowania i bardzo rozbudowane. Taki labirynt może składać się z kilkudziesięciu a nawet kilkuset przecinających się galerii, rozłożonych według równoległych pęknięć tektonicznych.
Ucieczka z Góry Umarłych.
Nasi czytelnicy z pewnością dobrze znają historię dramatycznego finału wyprawy radzieckich studentów w rejon uralskiej Góry Umarłych. Choć większość osób, które zajmowały się badaniem ich przypadku nie żyje, warto zapoznać się z relacjami tych, którzy wciąż pamiętają tragedię z 1959 roku. Tymczasem tajemnica trwa nadal i żadna z wysuniętych dotąd hipotez zdaje się nie wyjaśniać do końca tragedii 9 osób, które w pośpiechu i przerażeniu opuściły obóz rozbity w miejscu uznawanym przez miejscowe plemiona za temat tabu. Co ciekawe, nie byli oni jedynymi ofiarami miejsca, które wkrótce nazwano Przełęczą Diatłowa.
__________________________
Wadim Czernobrow, Kosmopoisk
MISTYKA
Dziwnym zbiegiem okoliczności na Górze Umarłych kilkukrotnie ginęły grupy składające się z 9 osób. Jedna legenda głosi, że dawno temu na górze życie straciło dziewięciu Mansów. Zimą 1959 roku w ten rejon wybrało się 10 turystów, jednak wkrótce jeden z nich musiał z powodów zdrowotnych zrezygnować z udziału w wyprawie. Tak więc pozostało ich dziewięciu...
W przypadki można wierzyć lub nie, jednak prawie 40 lat później (opisana tu wyprawa miała miejsce 1999 roku, a szczegóły najnowszej wyprawy do Przełęczy Diatłowa zaprezentowano poniżej) uczestnictwo w wyprawie składającej się z 9 osób wywoływało mieszane uczucia. Kiedy spotkaliśmy się na dworcu w Swierdłowsku okazało się, że jest nas dziewięcioro. Ponieważ jednak trójka z nas nie mogła dołączyć do ekspedycji pozostali odetchnęli z ulgą. Mieliśmy jeszcze sporo czasu więc wybraliśmy się do miasta by spotkać się z tymi, którzy znali uczestników tragicznej wyprawy.
Udało nam się odnaleźć Walerię Patruszewą, wdowę po lotniku, który jako pierwszy zobaczył z powietrza ciała zaginionych.
Mój mąż Gennadij spotkał ich w hotelu w miejscowości Wiżaj, w którym zatrzymali się przed wyruszeniem na ekspedycję. Ponieważ Giennadij interesował się miejscowymi legendami zaczął namawiać młodych ludzi aby zrezygnowali z wyprawy w góry, które w miejscowym języku mają nazwy takie jak: „Nie idź tam!” czy „Góra dziewięciu zmarłych!”. Jednak to byli doświadczeni turyści, w mistykę nie wierzyli. Ich szef, Igor Diatłow był człowiekiem twardo stawiającym na swoim, ile by go nie namawiać, trasy wyprawy nie zmienił...
Wyprawa posiadała trzecią kategorię trudności obejmując podejście pod stosunkowo niewysokie góry. Trasa była ciężka, jednak w zupełności do przejścia. Przy takich warunkach absolutnie nic nie wskazywało na to by miała wydarzyć się tragedia.
40 lat później płyniemy rzeką Łozwa – dokładnie wzdłuż trasy, którą grupa Diatłowa zbliżała się do wzgórz. Przyroda wokół jest zniewalająca, widoki jak z albumów fotograficznych i wszechogarniająca cisza. Wciąż trzeba sobie mówić, że wystarczy jeden błąd w tym usypiającym otoczeniu by zginąć...
Błąd „diatłowców” polegał na tym, że nie posłuchali rad i wybrali się w „zakazane” miejsce...
Jaki błąd popełniliśmy dowiedzieliśmy się dopiero później od miejscowych. Nie powinniśmy byli przechodzić przez Złote Wrota – dwa olbrzymie głazy na szczycie jednej ze skał. Nagłą zmianę stosunku do nas miejscowych bóstw, lub jak kto woli po prostu przyrody, odczuli boleśnie nawet zatwardziali materialiści. Prawie od razu rozpoczęła się ulewa trwająca przez tydzień (rzecz niebywała jak twierdzą tubylcy), rzeki wylały z brzegów, suche fragmenty gleby pod naszymi namiotami zaczęły w katastroficznym tempie kurczyć się. Doszło do sytuacji, że nawet odwrót w tych okolicznościach był śmiertelnie niebezpiecznym zadaniem.
CO ICH ŚMIERTELNIE PRZERAZIŁO?
Tymczasem 40 lat wcześniej było znacznie gorzej. 1 lutego 1959 roku grupa Diatłowa rozpoczęła podejście na bezimienne wtedy wzgórze nr 1049. Dziś wszyscy znają je jako Górę Umarłych lub Przełęcz Diatłowa. To właśnie tam 2 lutego (lub jeszcze 1-ego) z niewyjaśnionych dotąd przyczyn doszło do tragedii. Ponieważ zapadał zmrok turyści zdecydowali się rozbić obozu na stoku. To potwierdza, że nie bali się trudności – na stoku, gdzie nie ma osłony lasu jest dużo zimniej niż u podnóża góry. Rozbili namiot na rozstawionych nartach, zjedli kolację… W jednym z odtajnionych dokumentów (w podsumowaniu) napisane jest, że ani sposób rozbicia namiotu ani nachylenie stoku nie stanowiły zagrożenia. Na podstawie cieni widocznych na ostatnim wykonanym przez grupę zdjęciu, eksperci orzekli, że o godzinie 18 namiot już stał. Grupa szykowała się do snu, kiedy wydarzyło się coś strasznego.
Jakiś czas później śledczy spróbowali odtworzyć przebieg wypadków. W panicznym przerażeniu, rozcinając nożami poły namiotu członkowie wyprawy rzucili się do ucieczki w dół stoku. Każdy tak jak był – na bosaka, w jednym bucie, w bieliźnie. Trop ich ucieczki dziwnie zygzakował, ślady rozdzielały się a później schodziły tak, jakby chcieli się rozdzielić a jakaś siła łączyła ich z powrotem. Nie było żadnych śladów walki ani tropów innych osób podobnie jak śladów zjawisk naturalnych, takich jak huragan czy lawina.
Pilot G. Patruszew zauważył dwa ciała z powietrza. Wykonał samolotem kilka kół nad nimi w nadziei, że ludzie podniosą głowy. Grupa poszukiwawcza, która wkrótce nadciągnęła (jednego z jej uczestników S.A. Werchowskiego udało nam się odnaleźć) rozpoczęła rozkopywać śnieg i wkrótce dokonała makabrycznego odkrycia.
Dwa ciała, w samej bieliźnie, znaleziono w miejscu, w którym najwidoczniej próbowano rozpalić ognisko. 300 metrów dalej leżał Igor Diatłow. Zmarł ze wzrokiem wbitym w namiot, do którego próbował się doczołgać. Na jego ciele nie było żadnych obrażeń. Kolejne zwłoki znajdowały się bliżej namiotu. Czaszka ofiary była pęknięta. Straszliwy cios rozbił kość nie powodując rozdarcia skóry, jednak nie to było przyczyną śmierci, lecz wychłodzenie organizmu. Najbliżej do namiotu doczołgała się dziewczyna. Leżała z twarzą w śniegu zbroczonym krwią, która wyciekła z jej ust. Odgryzła sobie język, jednak poza tym ciało nie posiadało żadnych innych obrażeń.
Jeszcze większą zagadkę stanowiły kolejne trzy ciała znalezione nieco dalej od ogniska. Najwyraźniej zostały tam odciągnięte przez jeszcze żyjących wtedy uczestników tragicznej wyprawy. Zginęli w straszny sposób: mieli połamane żebra, uszkodzone czaszki, wewnętrzne krwotoki. Jak mogło dojść do tak rozległych obrażeń bez uszkodzenia skóry? Jeszcze trochę dalej znaleziono ostatnie ciało. Według akt sprawy zgon nastąpił w wyniku działania niskiej temperatury. Mimo to do dzisiaj, żadna z wysuwanych hipotez przyczyn śmierci turystów nie jest tą ostateczną. Pomimo wielu prób wyjaśnienia tragedii pozostaje ona nadal zagadką zarówno dla badaczy anomalnych miejsc jak i dla organów ścigania.
Fragment protokołu z przesłuchania eksperta:
Pytanie: Czy ubranie może ulec radioaktywnemu skażeniu w zwyczajnych warunkach, bez przebywania w skażonym radioaktywnie miejscu bądź strefie?
Odpowiedź: Nie powinno ulec wcale skażeniu.
Pytanie: Czy można przyjąć, iż to ubranie zostało skażone radioaktywnym pyłem?
Odpowiedź: Tak, należy przyjąć, że ubranie zostało skażone elementami radioaktywnymi, które znalazły się w atmosferze bądź zostało skażone w wyniku pracy z takimi elementami.
Długo szukaliśmy tych, którzy dokonywali oględzin ciał. Chirurg I. Prutkow już nie żyje. Pozostali lekarze A.P. Taranowa, P. Gel, Szaronin szczegółów nie są w stanie sobie przypomnieć. Jednak zupełnie nieoczekiwanie (cuda się zdarzają!) spotkaliśmy byłą asystentkę Prutkowa, Marię Iwanowną Solter. Turystów widziała jeszcze za życia, dlatego rozpoznała trupy po ubraniach. Co więcej, twierdzi, że ciał było nie 9 a 11. Skąd wzięły się 2 kolejne ciała, tego nie wie. W celu przeprowadzenia autopsji tragicznie zmarłych przywieziono wpierw do szpitala wojskowego, za wyjątkiem jednego ciała, które od razu odwieziono do Swierdłowska. Podczas sekcji, jeden z obecnych tam wojskowych wskazał na Solter i zapytał Prutkowa: „Po co wam ona?”. Prutkow mimo, iż był bardzo kulturalną osobą kazał jej się natychmiast wynosić. Mimo, że nie była obecna przy samej sekcji kazano jej podpisać zobowiązanie o zachowaniu tajemnicy. Jak twierdzi kazano to robić wszystkim, którzy mieli do czynienia z ciałami - nawet kierowcom, którzy je przywieźli.
Z czasem zaczęły wychodzić na jaw inne szokujące fakty. Były prokurator-kryminolog L.N. Łukin wspomina: „W maju wraz z J.P. Maslennikowem przeprowadzając oględziny miejsca wydarzeń zauważyliśmy, że niektóre młode choinki na skraju lasu mają nadpalone pnie. Ślady te jednak nie miały jakiegoś koncentrycznego układu, nie było swego rodzaju epicentrum źródła ciepła. Świadczy to o tym, że źródło było ukierunkowane, jak promień lub silna, ale nieznana nam energia działająca wybiórczo. Śnieg nie był stopiony, drzewa nie były uszkodzone. Sprawiało to wrażenie, jakby ktoś w sposób ukierunkowany rozprawił się z turystami po tym jak zbiegli 500 metrów w dół stoku.”
WERSJA RAKIETOWA
Pośród badaczy pojawiła się wersja, iż grupa turystów zginęła przez to, że stali się mimowolnymi świadkami eksperymentów z tajną bronią. Podobno skóra na ich ciałach miała nietypowy fioletowy lub pomarańczowy kolor. Kryminolodzy rzekomo byli tym zdziwieni wiedząc, że jeśli ciało leży w śniegu nawet przez miesiąc skóra nie może zabarwić się w ten sposób. Z drugiej strony, Maria Solter twierdzi, że skóra była po prostu bardzo ciemna – jak to u trupów.
Gdyby jednak skóra miała faktycznie pomarańczowy odcień świadczyć mogłoby to o oddziaływaniu paliwa rakietowego. Pewnym potwierdzeniem „teorii rakietowej” jest odnalezieni niedaleko miejsca śmierci grupy Diatłowa dziwnej 30 centymetrowej obręczy, która jak się okazało jest częścią radzieckiej rakiety bojowej. Wzbudziło to kolejne dywagacje na temat tajnych eksperymentów. Miejscowa badaczka i dziennikarka Rimma Aleksandrowa Peczurkina mówi o tym, że członkowie grup poszukiwawczych dwukrotnie, 17 lutego i 31 marca 1959, wspominali o dziwnych obserwacjach na niebie „czy to rakiet czy też NOL-i”. W celu wyjaśnienia tej kwestii grupa Kosmopoisk w kwietniu 1999 przeanalizowała radzieckie materiały, z których wynika, iż w tym okresie nie przeprowadzano żadnych testów rakiet. 17 lutego 1959 w USA odpalono rakietę „Avangard – 2” jednak jej start nie mógł być obserwowany z terytorium Syberii. 31 marca 1959 z Bajkonuru odpalono rakietę R-7, ale start był nieudany. Z poligonu w Pljesiecku rakiety odpalano począwszy od 1960 roku. Ich budowę rozpoczęto w 1957 roku, teoretycznie więc możliwy jest jakiś próbny start R-7 w 1959 roku. Tym nie mniej paliwo tych rakiet nie było toksyczne.
Jest jeszcze jeden ślad świadczący na korzyść „teorii rakietowej”. Turyści przemierzające te rejony często wspominają o głębokich lejach, na które można się natknąć. Nasza ekspedycja z dużym trudem odnalazła dwa takie miejsca, które przebadaliśmy. Nie mogły pochodzić od eksplozji z 1959 roku ponieważ w jednym z nich rosła brzoza, której wiek obliczono na 55 lat. Tak więc jeśli lej powstał w wyniku detonacji musiała ona nastąpić nie później niż w 1944 roku. Oczywiście można przyjąć to za realne biorąc pod uwagę ćwiczebne bombardowania prowadzone w tym rejonie w czasach II Wojny Światowej. Jednak lej... silnie promieniował, co odkryliśmy, ku naszemu zaskoczeniu, dzięki licznikowi Geigera. Radioaktywne bomby w 1944 roku? Przecież to bzdura...
RADIOAKTYWNY TROP
Wspomniany już kryminolog L.N. Łukin mówił o tym, co go zaskoczyło najbardziej w 1959 roku kiedy składał raport wstępny I-emu sekretarzowi komitetu rejonowego KPZR A.S. Kirilenko. Padło wtedy wyraźne polecenie aby całe śledztwo utajnić, turystów pochować w zabezpieczonych grobach a krewnym powiedzieć, że wszyscy zginęli z powodu wychłodzenia. Łukin przeprowadził jeszcze odrębne badania ubrań tragicznie zmarłych. „Próbki ubrań posiadają podwyższony stopień promieniowania. Elementy radioaktywne ulegają zmyciu, tym samym można przyjąć, iż są efektem radioaktywnego skażenia a nie bezpośredniego napromieniowania strumieniem neutronów”.
W jaki sposób turyści mogli znaleźć się w strefie oddziaływania radioaktywnego pyłu? W tym czasie na terenie ZSRR nie przeprowadzano już prób jądrowych w atmosferze. Ostatnia taka eksplozja miała miejsce 25 października 1958 roku na Nowej Ziemi. Czyżby całe to terytorium było zasypane pyłem radioaktywnym w wyniku wcześniejszych detonacji? Nie można tego wykluczyć. Tym bardziej, że Łukin zabierał ze sobą na miejsce tragedii licznik Geigera, który rzekomo tam „szalał”.
A może, ślady radioaktywności nie mają nic wspólnego ze śmiercią grupy Diatłowa? Przecież radioaktywności nie zabija w tak krótkim czasie i nie wypędza ludzi z namiotów! Jeśli nie ona to kto lub co?
Próbując wyjaśnić przyczyny tragedii wysuwano przeróżne hipotezy – od pioruna kulistego po czynnik technologiczny. Jedna z hipotez mówi, że grupa dostała się w rejon gdzie przeprowadzano eksperymenty z bronią próżniową. W jej wyniku skóra turystów nabrała (rzekomo) pomarańczowego odcienia, nastąpiły liczne obrażenia narządów i wewnętrzne krwotoki (w ZSRR prace nad bronią próżniową rozpoczęto dopiero pod koniec lat 60-tych. Tym samym tę hipotezę można wykluczyć – przyp. INFRA).
Przez jakiś czas podejrzenia padały na miejscowych Mansów. Jeszcze w latach 30-tych dokonali oni mordu na kobiecie-geologu, która ośmieliła się wejść na ich świętą górę. Po tragedii Diatłowa i jego towarzyszy aresztowano wielu przedstawicieli tego plemienia, lecz... wkrótce ich wypuszczono z powodu braku dowodów winy. Tym bardziej, że niezwykłe zdarzenia w zakazanej strefie nie zakończyły się...
Wkrótce po śmierci uczestników wyprawy Diatłowa w niewyjaśnionych okolicznościach (co by świadczyło na korzyść hipotezy o udziale służb specjalnych) popełnia samobójstwo pracownik służby bezpieczeństwa, który za namową G. Patruszewa na własną rękę próbował zająć się rozwiązaniem zagadki.
W lutym 1961 roku w rejonie Góry Umarłych w mniej więcej podobnych okolicznościach co grupa Diatłowa ginie jeszcze jedna grupa turystów z Leningradu. Znowuż miały miejsce oznaki niebywałego przerażenia: rozcięte namioty, pozostawione rzeczy, ślady ludzi, którzy rozbiegli się w różne strony. I znowuż 9 ciał, tyle że tym razem, ułożonych w krąg wokół namiotu. Ale to tylko jedna z opowieści tubylców. Nie udało nam się znaleźć potwierdzenia tej kolejnej tragedii w oficjalnych dokumentach. Tak więc albo to plotka albo tym razem sprawę udało się bardziej skutecznie zatuszować. Podobnie jak jeszcze jedną historię z udziałem 3 trupów, o której też chodzą słuchy.
Jednak minimum choć jeszcze jeden raz w historii Góry Umarłych pojawia magiczna liczba 9, która znajduje potwierdzenie w dokumentach. Na przełomie 1960 i 1961 roku w trzech następujących jedna za drugą katastrofach lotniczych ginie w sumie dziewięć osób, pilotów i geologów. Jednym z nich był G. Patruszew – ten, który pierwszy zobaczył ciała „diatłowców” i który na własną rękę badał tajemniczą historię ich śmierci.
Góra Umarłych osnuta jest też innymi opowieściami. W latach 70. długo szukano i nie odnaleziono zaginionego młodego geologa. Ponieważ był synem wysoko postawionego urzędnika szukano szczególnie dokładnie. Jednak tak naprawdę można było tego nie robić – on znikł dosłownie na oczach swych towarzyszy. Takich zaginięć było wiele. Kiedy byliśmy tam na jesieni 1999 roku właśnie trwały poszukiwania zaginionej pary małżonków.
ŚLADY PROWADZĄ DO NIEBA
Jedną z wersji rozpatrywanych już wtedy, pod koniec lat 50-tych była ta mówiąca o udziale w tragedii czegoś co teraz byśmy nazwali UFO. Rzecz w tym, iż w czasie poszukiwań zaginionych i prowadzonego śledztwa nad głowami ratowników i kryminologów rozgrywały się rzeczy niezwykłe – przelatywały ogniste kule i pojawiały się świecące obłoki. Nikt nie mógł zrozumieć co to takiego i tym bardziej te niezwykłe fenomeny wydawały się być przerażające.
WYPRAWA SJEMIASZKINA
1 marca 2010 r. do Saktywkaru (Republika Komi wchodząca w skład Federacji Rosyjskiej) powrócił z ekspedycji na Przełęcz Diatłowa znany podróżnik Siergiej Sjemiaszkin. Celem wyprawy, która rozpoczęła się pod koniec stycznia była próba wyjaśnienia zagadki tragicznej śmierci 9 młodych turystów w lutym 1959 roku.
Uczestnicy ekspedycji przeprowadzili szczegółową rekonstrukcję wydarzeń jakie miały miejsce pół wieku temu. Wyprawa składała się z 9 osób i rozpoczęła się podobnie jak ta z 1959 roku 23 stycznia.
Sjemiaszkin i jego współpracownicy pozostawili na Przełęczy Diatłowa rozcięty od środka namiot oraz 9 worków wypełnionych śniegiem dokładnie w tych miejscach gdzie w 1959 roku odnaleziono ciała. Celem takiego eksperymentu było sprawdzenie co stanie się z namiotem i workami dokładnie w takim okresie czasu jaki potrzebowała ekipa ratunkowa aby dotrzeć na miejsce.
24 lutego Sjemiaszkin wraz z Aleksejem Kosykinem oraz Sawielijem Bachtarowem, myśliwym z plemienia Mansów powrócili na przełęcz gdzie spędzili 5 godzin na badaniach. Wszystkie ślady pozostawione przez uczestników pierwszej wyprawy zostały zasypane śniegiem, którego od tego czasu napadało 35 cm.
Jednak pokrywa śniegu na workach imitujących ciała nie przekraczała zaledwie kilku centymetrów. Do rozciętego namiotu napadało tyle śniegu, że utworzyła się jednolita masa uniemożliwiająca jego demontaż.
Według Sjemiaszkina na razie za wcześnie jest aby wysnuwać ostateczne wnioski. Efekty jego pracy zostaną wysłane do rosyjskich specjalistów zajmujących się badaniem tajemnicy tragedii na Przełęczy Diatłowa.
Jednak można już powiedzieć o jednym z wniosków wstępnych tej ekspedycji. Sjemiaszkin wykazał, iż teoria o lawinie, która miała być odpowiedzialna za śmierć turystów nie znajduje uzasadnienia. Zwolennicy tej teorii wskazywali na odarte pnie drzew znajdujących się po stronie stoku. Jednak jak na miejscu przekonał się Sjemiaszkin to „odarcie” powstaje nie w wyniku zejścia lawiny a z powodu silnych wiatrów. Kora na pniach drzew jest jednakowo odarta po obu stronach stoku.
„Teraz zamykam już dla siebie temat Przełęczy Diatłowa – podsumowuje podróżnik – zrobiłem wszystko co mogłem. Jedna ekspedycja nie wyjaśni tej zagadki, myślę że jednak wnieśliśmy swój wkład w rozwiązanie tajemnicy sprzed pół wieku”.
źródło: finnougoria.ru
Telegram do komitetu miejskiego partii w Swierdłowsku 31 marca 1959 roku o godz. 9.30:
„31 marca o godz. 4.00 w kierunku południowo-wschodnim dyżurny Meszieriakow zauważył duże ogniste koło, które w ciągu 20 minut zbliżyło się do nas by skryć się następnie za wzniesieniem 880. Przed zniknięciem w środku koła pojawił się obiekt w kształcie gwiazdy, który następnie zaczął zwiększać się do rozmiaru księżyca, później opadać i oddzielać się od koła. Niezwykłe zjawisko obserwowało wiele osób. Prosimy o wytłumaczenie tego zjawiska i czy jest niebezpieczne. Z naszego punktu widzenia robiło to niepokojące wrażenie. Awenburg, Potalow, Sorgin.”
L.N. Łukin : „W czasie śledztwa w gazecie „Tagilski Robotnik” pojawiła się malutka wzmianka o tym, że na niebie nad Niżnym Tagiłem pojawiła się ognista kula czyli jak to się teraz mówi UFO. Ten świetlisty obiekt przesuwał się powoli w stronę Uralu. Za tę publikację redaktor został zwolniony a mi natomiast polecono nie zajmować się tą sprawą.”
Przyznać musimy, że w czasie naszej ekspedycji niczego niezwykłego na niebie nie widzieliśmy, być może dlatego, że niebo cały czas zaciągnięte było ciężkimi chmurami. Ulewny deszcz ustał dopiero wtedy kiedy jakimś cudem udało nam się wydostać ze złowrogiego rejonu. Miejscowe bóstwo Złotej Bramy dało ostatecznie znać, iż odpuszcza nam nasze grzechy gdy śladami niedźwiedzia natrafiliśmy do jego wodopoju akurat wtedy gdy skończyły nam się zapasy świeżej wody. Z pewnością to nic więcej jak zbiegi okoliczności, a wszystkie te niezwykłe zdarzenia na Górze Umarłych to po prostu łańcuch takich przypadków. Nie udało nam się znaleźć przyczyny śmierci turystów choć doszliśmy do wniosku, że starty rakiet nie mają z tym raczej nic wspólnego.
Już po powrocie do Moskwy zadzwoniłem do wdowy po pilocie Patruszewie, aby zapytać co tak ciągnęło go do tego by ciągle wracać nad Górę Umarłych:
- Mówił, że coś ciągle przyciągało go tam. W powietrzu często widywał świecące kule a wtedy samolotem zaczynało trząść, przyrządy odmawiały posłuszeństwa a głowa zaczynała potwornie boleć. Wtedy zmieniał kurs i wszystko wracało do normy. Później znowu tam wracał. Mi mówił, że niczego się nie boi, że nawet jeśli silnik przestanie pracować uda mu się wylądować”.
Według oficjalnej wersji pilot Gennadij Patruszew zginął podczas próby awaryjnego lądowania...
50 lat od zaginięcia grupy Diatłowa
W 1959 r. grupa 9 studentów wyruszyła na wyprawę do północnego Uralu, z której jak się okazało, mieli nie powrócić. Nocą 2 lutego niespodziewanie opuścili oni obozowisko. Ich ciała odnaleziono dopiero w niecały miesiąc później. Zagadką pozostaje to, co zmusiło ich do ucieczki i dlaczego na ich ubraniach odkryto ślady promieniowania. Śledztwo zamknięto i utajniono. Sugerowano, że ich śmierć mogła mieć związek z obserwacjami tajemniczych świetlnych kul.
_______________________________
S.Osadczuk, St Petersburg Times
Dziewięcioro doświadczonych narciarzy pośrodku nocy opuszcza pośpiesznie swe namioty rozbite na Uralu, porzucając narty, prowiant i ciepłe ubrania. Odziani tylko w nocną odzież młodzi ludzie skierowali się ośnieżonym stokiem w kierunku gęstego lasu, gdzie nie mieli najmniejszych szans na przeżycie z powodu panującej temperatury – 30 stopni Celsjusza.
Zdumieni śledczy nie potrafili wyjaśnić przyczyny śmierci narciarzy. Śledztwo po kilku miesiącach niespodziewanie zamknięto, zaś jego dokumentację utajniono.
Tu powinien być obrazek został usunięty(nie znam przyczyny)
http://www.npnforum.yoyo.pl/images/-Images-/1/npn;%20diatlow3.jpg
Od lewej: Ludmiła Dubinina, Rustiem Słobodin, Aleksander Zołotarjow oraz Zina Kolmogorowa (zdjęcie z 1959)
Tragedia, która wydarzyła się 49 lat temu pozostaje jedną z największych tajemnic Uralu. Materiały dotyczące tego wydarzenia odtajnione zostały na początku lat 90-tych, ale bliscy i przyjaciele ofiar wciąż szukają odpowiedzi.
- Jeśli miałbym szansę zapytać o coś Boga, zadałbym mu następujące pytanie: „Co stało się moim przyjaciołom tamtej nocy” – mówi Jurij Judin, jedyny pozostały przy życiu członek feralnej ekspedycji.
28 stycznia 1959r. roku Judin wraz z grupą 9 innych studentów z Uralskiego Politechnicznego Instytutu (dziś Uralskiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego) udał się na wyprawę narciarską na górę Otorten położoną w północnej części Uralu. Judin niestety poczuł się źle podczas pobytu w Wiżaj, ostatniej osadzie na drodze na szczyt, gdzie go pozostawiono.
http://www.npnforum.yoyo.pl//images/-Images-/1/npn;%20diatlow4.jpg
Igor Diatłow
Scenariusz tego, co stało się potem został odtworzony na podstawie dzienników członków grupy i wykonanych przez nich zdjęć.
Narciarzom przewodził 23-letni Igor Diatłow. 2 lutego rozbili oni obóz na zboczu Cholat-Siahl, góry położonej w sąsiedztwie Ortoten. Jak ustalili badacze, opierając się na znalezionych w opuszczonym obozowisku fotografiach, obóz powstał około godziny 17. Nie wiadomo jednak dlaczego go opuścili. Młodzi ludzie zeszli bowiem 1.5 km niżej do lasu, gdzie najwyraźniej szukali schronienia.
Kiedy grupa opuszczała swą uczelnię, Diatłow obiecał, iż jeśli tylko dotrą z powrotem do Wiżaj, wyśle on telegram. Powrót zaplanowany był na 12 lutego. Jednak kiedy nie powrócili oni o ustalonej porze, nikt nie był jeszcze tym zaniepokojony.
Rodziny narciarzy podniosły alarm 20 lutego. Instytut zdecydował się wkrótce na wysłanie w miejsce grupy ratowników-ochotników złożonej z wykładowców i studentów. Milicja i wojsko wkrótce potem włączyły się do akcji.
...
Zielony__Wiatr